คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 408

บทที่ 408 ตระกูลหลินยอมแพ้

แต่การเป็นผู้ระดับแข็งแกร่งของเขาฝึกฝนมานานหลายสิบปี แล้วลู่เฉินเพิ่งอายุเท่าไหร่เอง?

กำลังภายในของเขาแข็งแกร่งถึงขั้นนี้แล้วหรือนี่?

หลินเจิ้นตงมองลู่เฉินด้วยความตกตะลึง หัวใจของเขากระสับกระส่ายสุดขีด

ในขณะนี้หลินเจิ้นตงแทบจะเชื่อในสิ่งที่ตัวเองคาดเดาเอาไว้ก่อนหน้านี้

ลู่เฉินจะต้องมาจากตระกูลลู่แห่งโลกอิ่นแน่ๆ

ในนาทีนี้โจวซวี่นฉายและผู้อาวุโสแต่ละคนแห่งภาคกลางต่างก็มองตาตั้งอย่างไม่อยากจะเชื่อว่าพวกเขาจะได้เห็นฉากนี้

หลินโพ่จวูนเป็นถึงนักศิลปะการต่อสู้ระดับแข็งเกร็งที่ไม่มีใครสามารถเอาชนะเขาได้ด้วยปืน แต่กลับไม่คิดเลยว่าฝ่ามือของลู่เฉินจะทำให้เขากระอักได้ ไหนบอกว่าลู่เฉินเป็นแค่นักธุรกิจทั่วไปไง?

นี่ก็เป็นนักศิลปะการต่อสู้ระดับแข็งเกร็งเช่นกันสินะ!

ช่วงเวลานี้มีเพียงผู้นำครอบครัวตระกูลหลันเท่านั้นที่ไม่ได้ตกตะลึงเลยแม้แต่น้อย ใบหน้าของเขาเรียบเฉย

เนื่องจากทั้งหมดนี้เป็นไปตามที่เขาคาดเดา

ทว่าหลินโพ่ไห่ที่เพิ่งถูกซู๋จิงปล่อยตัวก็เบิกตาโพล่ง ในใจหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

เพราะเขารู้ว่าพี่สามของเขาแข็งแกร่งมากขนาดไหนและระดับความแข็งแกร่งก็ไม่ได้ต่างจากผู้เป็นพ่อของเขามากนัก แต่กลับไม่ใช่คู่ต่อสู้ของลู่เฉิน ทั้งยังโดนฝ่ามือจนกระอักเลือด

ถ้าไม่เป็นเพราะเห็นทั้งหมดกับตาตัวเอง ตีให้ตายอย่างไรเขาก็ไม่ยอมเชื่อว่านี่คือเรื่องจริง

“ที่สหายลู่กำลังฝึกฝนอยู่นั้นคือวิชารักษาสุขภาพอู๋จี๋ใช่หรือไม่”หลังจากตกใจ สีหน้าของหลินเจิ้นตงก็ผ่อนคลายลงราวกับว่าคนที่อยู่ในเงื้อมือลู่เฉินเมื่อกี้นี้ไม่ใช่ลูกชายของเขา

“คุณรู้จักวิชารักษาสุขภาพนี่ด้วยเหรอ? ดูเหมือนว่าสายตาของคุณไม่เลวเลยทีเดียว” ลู่เฉินสะดุ้งเล็กน้อยและมองไปที่หลินเจิ้นตง

วิชารักษาสุขภาพอู๋จี๋เป็นตำรารักษาสุขภาพของท่านหยุน แฝงไปด้วยศิลปะการต่อสู้ขั้นสูง น้อยคนนักที่จะรู้

“เมื่อยี่สิบปีก่อนคนตระกูลหลินอย่างผมกับท่านหยุนจงฉีเคยมีวาสนาต่อกันในหลายๆเรื่อง ก็เลยรู้จักวิชามหัศจรรย์นี้ สหายลู่น่าจะเป็นศิษย์ของท่านหยุนสินะ” หลินเจิ้นตงกล่าว

“ก็ไม่เชิง” ลู่เฉินเลิกคิ้วพลางกวาดสายตามองไปยังหลินโพ่ไห่ที่มีสีหน้าหวาดกลัว “ลูกชายคุณล่วงเกินผม ผมก็เลยทำให้มือขวาของเขาใช้การไม่ได้ คุณคงไม่ถือสาหรอกมั้ง”

ตูม!

ทันทีที่คำพูดลู่เฉินออกมาจากปาก ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสั่นสะเทือนเลือนลั่น

นี่มันกร่างเกินไปแล้ว!

ทำลายแขนข้างหนึ่งของลูกชายเขาไม่พอ แล้วยังถามเขาว่าถือสาไหม นี่มันไม่เท่ากับเป็นการตบหน้าในที่สาธารณะหรอกหรือ?

คาดไม่ถึงว่าเจ้าของบริษัทเทคโนโลยีอี้ฉีจะกร่างถึงขั้นนี้ ทำไมพวกเขาไม่รู้เลยสักนิด?

หลินโพ่จวูนและหลินโพ่ไห่มีสีหน้าย่ำแย่มาก ไม่คิดเลยว่าลู่เฉินจะทำตัวกร่างแบบนี้ ทั้งยังไม่เห็นตระกูลหลินของพวกเขาอยู่ในสายตาเลย!

หลินเจิ้นตงหนังตากระตุก ไม่คิดว่าลู่เฉินจะไม่ไว้หน้าเขาเลยสักนิด

อย่างไรก็ตามเมื่อนึกถึงสถานะของลู่เฉินและความแข็งแกร่งที่น่าหวาดกลัวของเขาแล้ว เขาจึงยอมแพ้ในที่สุด

“ลูกชายคนเล็กมีตาหามีแววไม่ เขาถึงขนาดกล้าไปยั่วโมโหสหายลู่ได้ เขาเสียแขนไปข้างหนึ่งจะได้หลาบจำไปนานๆ ทางตระกูลหลินต้องขอบคุณสหายลู่ที่เมตตายั้งมือไว้” หลินเจิ้นตงโค้งมือให้ลู่เฉินด้วยความเคารพ

ลู่เฉินยังเด็กมากแต่กลับแข็งแกร่งขนาดนี้ อนาคตจะขนาดไหน แน่นอนว่าเขาจะต้องเป็นผู้ระดับแข็งแกร่งที่ไม่มีใครเทียบได้แห่งโลกอิ่น

นอกจากนี้ลู่เฉินยังมีอิทธิพลมากในโลกธรรมดา ซึ่งไม่ใช่บุคคลที่ตระกูลหลินอย่างพวกเขาจะเข้าไปยุ่งได้

หลินเจิ้นตงเป็นคนรู้จักหนักเบา แม้เขาจะทุ่มเทให้ศิลปะการต่อสู้ แต่ชีวิตที่พลิกผันมานานหลายทศวรรษ ทำให้เขาเข้าใจการเลือกที่จะเก็บหรือปล่อยวาง