คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 419

บทที่ 419 ลอบสังหาร

สำหรับเทคโนโลยีขั้นสูงต่างๆในลูกปัดลึกลับนั้น ลู่เฉินมีความเข้าใจเป็นส่วนใหญ่แล้ว อย่างน้อยส่วนใหญ่ที่ติงต้าเฉิงและกลุ่มวิจัยถอดรหัสออกมาเขาก็ได้มีความเข้าใจอยู่แล้ว

ดังนั้นเพียงแวบแรกเขาก็พบว่าภาพสองสามศพที่แวบขึ้นมาเมื่อครู่นั้นผิวหนังผิดปกติ

เหตุการณ์แบบนั้น ไม่ใช่บาดเจ็บเพราะระเบิด แต่ถูกฉายกัมมันตภาพรังสีทำให้เน่า

บริษัทชีวภาพ ฉายกัมมันตภาพรังสี?

ลู่เฉินขมวดคิ้ว รู้สึกว่าบริษัทชีวภาพลึกลับนี้เกรงว่าจะไม่ใช่แค่บริษัทชีวภาพธรรมดา

“พยายามเอาบริษัทโอตี้ซีของตระกูลเสวี่ยนต้ายมาให้ได้ เกาะจิ่วโจวนั้นไม่ต้องไปแล้ว”ลู่เฉินพูด

สารกัมมันตภาพรังสีอาจรั่วไหลออกมาจากวัสดุนิวเคลียร์ที่พัฒนาโดยบริษัทชีวภาพ ในอีกไม่กี่ปีข้างหน้าหรือหลายสิบปีข้างหน้า ทั้งเกาะจิ่วโจวอาจปนเปื้อนจากนิวเคลียร์ ดังนั้นครอบครัวลู่เฉินไม่สามารถไปที่เกาะจิ้วโจวได้อีกแล้ว

“บริษัทชีวภาพ การวิจัยพัฒนาวัสดุนิวเคลียร์......”

ลู่เฉินค่อยๆขมวดคิ้วขึ้นมา นี่มีความผิดปกติเล็กน้อย

“ถ้ามีเวลาช่วยฉันตรวจสอบสถานการณ์ของบริษัทชีวภาพนี้ด้วย”ลู่เฉินพูดกับเฉินจือหราน เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

“ได้”เฉินจือหรานพยักหน้า ไม่ได้ถามจุดประสงค์ของลู่เฉิน

ลู่เฉินเหลือบมองไปที่หน้าจอทีวีอีกครั้ง จากนั้นก็ก้มหน้ากินข้าว

ในเวลานี้ ทันใดนั้นความรู้สึกวิกฤตก็เข้ามากระทบหัวใจของลู่เฉิน นั่นคือสัญญาณเตือนวิกฤตเมื่อเผชิญกับความตาย

หัวใจของเขาเต้นรัว เขาอุ้มเฉินจือหรานขึ้นมาแล้วก็กลิ้งหลบไป

“ฟิว！”

ในช่วงเวลาที่พวกเขาสองคนหลบไป กระสุนปืนหนึ่งนัดลอยผ่านหูของเขาไป ทันใดนั้นก็ชนเข้าที่กำแพงร้านกาแฟ

ลู่เฉินไม่เห็นกระสุน แต่เขารับรู้ได้

นี่คือสัญชาตญาณที่เขาพัฒนาขึ้นหลังจากฝึกฝนวิชารักษาสุขภาพอู๋จี๋ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา

และเป็นการแจ้งเตือนในช่วงเวลาที่มีอันตรายมาก

เพราะว่าลู่เฉินอุ้มเฉินจือหรานกลิ้งหลบไป ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น หลุดเสียงกรีดร้องออกมาโดยไม่รู้ตัว

“???”หลังจากลู่เฉินกอดตัวเองและกลิ้งไปบนโซฟา เฉินจือหรานมองลู่เฉินด้วยความงุนงง

เธอไม่ได้คิดว่าลู่เฉินจะล่วงเกินเธอ

นี่เป็นฉากที่กะทันหันเกินไป ทำให้เธองุนงงมาก

“มีคนจะฆ่าพวกเรา ไม่ น่าจะมาฆ่าผม คุณรออยู่ตรงนี้ก่อนอย่าออกมา ผมไปเดี๋ยวก็กลับ”ลู่เฉินปล่อยเฉินจือหรานพร้อมกับพูด

น่าจะเป็นเซียวจื่อซินที่ยิง เพียงแค่เธอเลือกที่จะใช้วิธีนี้ ประเมินลู่เฉินต่ำเกินไป

เฉินจือหรานไม่ได้สงสัย สำหรับลู่เฉิน เธอเชื่อใจมาโดยตลอด ไม่นานเธอก็เห็นรูเล็กๆในกำแพงที่กระสุนเจาะเข้าไป นี่คือมือปืนที่ซุ่มโจมตีพวกเขา

แวบแรกที่เธอสงสัยคือคนมาจากตระกูลเสวี่ยนต้าย แตกต่างจากความคิดของลู่เฉิน ลู่เฉินลุกขึ้นเพื่อออกไป เหลือบมองไปที่เสื้อคลุมของเฉินจือหราน เขาถอดเสื้อคลุมของตัวเองออกแล้วโยนไปบนตัวของเฉินจือหราน ไม่ทันที่จะอธิบายได้ แล้วก็ถอดเสื้อคลุมของเธอออก

“หะ?”เฉินจือหรานตกใจ มองไปที่ลู่เฉินอย่างไม่น่าเชื่อ เธอไม่ได้หยุดการเคลื่อนไหวของลู่เฉิน แต่ใบหน้าสวยๆก็แดงไปหมดแล้ว

“ผมจะตามมือปืน ขอยืมเสื้อคลุมคุณหน่อย รอผมอยู่ที่นี่ ผมจะกลับมาให้เร็ว”

ลู่เฉินพูดอย่างจริงจังเพื่อที่จะให้เฉินจือหรานถอดเสื้อคลุม