คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 433

บทที่ 433 การบังคับใช้กฎของท่านอาวุโส

“ท่านน้อยพวกเขาคงทำตามกฎของตระกูล เมื่อถึงเวลานั้นคุณท่านไม่สามารถช่วยท่านได้ แม้ว่าเขาไม่ได้เป็นผู้นำครอบครัวแต่ในใจของคุณท่านตระกูลมาที่หนึ่ง เขาอาจจะไม่ช่วยท่าน” ระหว่างทางลู่จงพูดด้วยความกังวล

“กฎของตระกูล? ที่แท้ลู่หมิงแกล้งยั่วยุพวกเราเป็นเพราะเขามีเหตุผล?” หลินอี้จุนพูดด้วยความไม่สบายใจ

“เป็นกฎของตระกูลหรือไม่อยู่ที่กำปั้นใครใหญ่พูดแล้วก็เป็นไปตามนั้น ถ้ากำปั้นคุณแข็งแกร่งพอคุณพูดก็จะเป็นไปตามนั้น กฎของตระกูลถ้าคุณใช้เครื่องมือแล้วกำปั้นไม่แข็งแกร่งพอ กฎของตระกูลจะลงโทษเครื่องมือของคุณ” ลู่เฉินยิ้มพร้อมพูดขึ้น

หลินอี้จุนพยักหน้า แน่นอนว่านางเข้าใจคำพูดของลู่เฉิน เพียงแต่นางยังคงไม่สบายใจ

เห็นชัดว่าลู่หมิงมายั่วยุก่อนให้ทำร้ายเขาเพื่ออะไร

พวกเขาเห็นลู่เฉินกลับมาอาจจะเห็นว่าคุกคามต่อสถานะของพวกเขาถึงได้แกล้งเข้ามาหาเรื่องให้ทำร้ายเขา

แต่เมื่อเห็นลู่เฉินมีสีหน้าเหมือนเท้าอยู่ที่หน้าอก นางก็ไม่พูดอะไรอีก

นางเชื่อใจลู่เฉิน

เมื่อเห็นลู่เฉินมีท่าทางไม่ดี ลู่จงจึงไม่ได้พูดอะไรอีก นำลู่เฉินไปที่ห้องรับแขกอย่างเงียบๆ

ไม่นานก็มาถึงห้องรับแขกก็เห็นผู้อาวุโสท่านหนึ่งอายุหกสิบกว่ากำลังพูดคุยกับลู่เทียนสิง ด้านหลังของผู้อาวุโสมีวัยรุ่นร่างกายกำยำยืนอยู่เจ็ดแปดคน

วัยรุ่นเหล่านั้นท่าทางสุขุมสีหน้าเคร่งขรึม

พวกเขาคือคนจากห้องดำเนินการลงโทษมีหน้าที่ลงโทษผู้น้อยในตระกูลที่ทำผิดกฎของตระกูล

เรือนลงโทษมีท่านอาวุโสห้าลู่ไห่อิงเป็นผู้ดูแล

อย่างน้อยในหนังสือพิมพ์จำนวนมากพวกเขาก็เห็นลู่เฉินแล้ว

แม้ว่ารูปในหนังสือพิมพ์จะมีความแตกต่างแต่พวกเขาแค่เห็นครั้งแรกก็รู้ทันทีว่าเป็นลู่เฉิน

“ลู่เฉิน นายรู้ความผิดใช่ไหม” ลู่ไห่อิงเห็นแววตาของลู่เฉินที่มองมาอย่างไม่ให้ความสำคัญ เกิดความไม่ชอบใจจึงตบโต๊ะและพูดอย่างกระโชกโฮกฮาก

“คุณคือ?” ลู่เฉินเอ่ยถามขึ้นพร้อมหันไปมองลู่ไห่อิง

“ท่านนี้คือปู่ห้าผู้รับผิดชอบห้องดำเนินการลงโทษของตระกูลเรา ที่แท้มันเกิดอะไรขึ้น” ลู่เทียนสิงมองไปยังลู่เฉิน

“ที่แท้คือปู่ห้า ปู่ห้าท่านเป็นเหมือนปู่ของผม ท่านเตรียมให้พลังที่แข็งแกร่งกับหลานใช่ไหม หรือว่าตระกูลลู่ต้องให้ผมทำความเคารพบรรพบุรุษถึงจะเป็นหลานได้?” ลู่เฉินไม่ได้ตอบคำพ่อของเขาแต่กลับมองลู่ไห่อิงด้วยใบหน้าเยาะเย้ย

ลู่ไห่อิงไม่ถามถูกผิดก็ถามถึงความผิดของเขาเห็นได้ชัดว่ายืนอยู่ข้างลู่หมิง

ในเมื่อลู่ไห่อิงยืนอยู่ข้างลู่หมิงแล้วทำไมเขาต้องไว้หน้าลู่ไห่อิง

ลู่ไห่อิงไม่ใช่ปู่แท้ๆ ของเขา ถึงแม้เป็นปู่แท้ๆ ของเขาก็ไม่สามารถทำให้กรอบรูปเอียงได้

“บังอาจ ไปตบปากเขาเดี๋ยวนี้!” ลู่ไห่อิงลู่ไห่อิงโกรธมากจึงส่งเสียงดังและลุกขึ้นยืน

เขาเป็นผู้บังคับใช้กฎของห้องดำเนินการลงโทษของตระกูล วัยรุ่นในตระกูลคนไหนที่ไม่กลัวเขาบ้าง ลู่เฉินเพิ่งกลับมาก็กล้าขัดแย้งกับเขา นับว่าไม่ไว้หน้าเขาเลย

เมื่อได้ยินลู่ไห่อิงพูดเสียงดังวัยรุ่นที่อยู่ด้านหลังเขาก็เดินไปหาลู่เฉินด้วยสีหน้าดุดัน

ลู่เทียนสิงกลับขมวดคิ้ว เมื่อลู่เฉินไม่ฟังเขาเขาก็หมดหนทาง

“ไม่เคารพท่านอาวุโสห้า ลิ้นของท่านยาวสามหาวหวังว่าครั้งหน้าความจำของท่านจะยาวขึ้น” วัยรุ่นเดินมาข้างหน้าลู่เฉินกล่าววาจาอันเยือกเย็นจากนั้นยกมือขึ้นจะตบหน้าลู่เฉิน

แต่ขณะที่เขากำลังยกมือหลินตงก็ก้าวมาอยู่ข้างหน้าและจับข้อมือของเขา

“ปล่อยมือเดี๋ยวนี้!” วัยรุ่นผู้นั้นสีหน้าเปลี่ยน เขาต้องการดึงมือออก ทันใดนั้นเขาก็พบว่าใบหน้าของเขาเป็นสีแดงและเอามือออกจากมือของหลินตงไม่ได้

ลู่ไห่อิงเห็นเหตุการณ์ดังกล่าวสีหน้าก็เปลี่ยนทันที คิดไม่ถึงว่าบอดี้การ์ดของลู่เฉินจะแข็งแกร่งเช่นนี้

เขายังดูออกว่าลู่เฉินเป็นคนใจร้อนไม่ดูหน้าอินทร์หน้าพรหม

ลู่เฉินมองลู่ไห่อิงด้วยความสุขุมรอเขาพูดต่อ เขาอยากดูว่ากฎตระกูลกากๆ นั้นแท้จริงแล้วจะลงโทษเขาอย่างไร

“กลุ่มท่านอาวุโสได้ตัดสินแล้ว นายต้องรับโทษตามนี้

ข้อที่หนึ่ง มอบทรัพย์สมบัติทั้งหมดให้กับตระกูล

ข้อที่สอง ให้ฆ่าลูกน้องที่ลงมือทำร้ายคนผู้นั้น

กฎของตระกูลไม่ว่าใครก็ตามไม่สามารถฝ่าฝืนได้!”

ลู่ไห่อิงมองลู่เฉินพูดด้วยเสียงทุ้มลึกและมีพลัง

คำพูดของเขาที่พูดออกมาทำให้หลินอี้จุนรู้สึกชา

มอบทรัพย์สมบัติทั้งหมดของลู่เฉินให้ตระกูลเท่ากับต้องการให้ลู่เฉินมอบบริษัทเทคโนโลยีอี้ฉีให้กับตระกูล ไม่มีบริษัทเทคโนโลยีอี้ฉีแล้วลู่เฉินอยู่ที่ตระกูลลู่ยังจะมีความมั่นใจอะไร

เงื่อนไขที่สอง หลินตงไปทำร้ายจนมือของลู่หมิงหักถึงกับต้องฆ่าหลินตง เรื่องเห็นได้ชัดว่าตระกูลลู่ถือดีขนาดไหน

แน่นอนว่าไม่คิดที่จะให้ลู่เฉินกลับไปให้เกิดเรื่องอีก

หลินตงจิตใจก็เดือดพลุ่งพล่าน คิดไม่ถึงว่าตระกูลลู่จะเหี้ยมขนาดนี้

เขามองไปยังลู่เฉินด้วยจิตใต้สำนึก

ตู้เฟยก็มองไปที่ลู่เฉินด้วยจิตใต้สำนึก

พวกเขาแม้ไม่เชื่อว่าลู่เฉินจะยอมรับการลงโทษจากตระกูลลู่แต่ในใจยังเต้นตึกตัก