คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 440

บทที่ 440 ยังมีใครไม่ยอม

ทุกคนหันไปทางลู่หมิงและเห็นลู่หมิงเดินเข้ามาในสนามด้วยใบหน้าเด็ดเดี่ยว

เขามองไปทางลู่เฉินด้วยแววตาเย็นชา ทั้งยังเจ็บแปลบอยู่ในใจ

แต่เขายิ่งไม่อาจปล่อยให้ตระกูลลู่ทั้งหมดตกอยู่ในการจัดการของลู่เฉิน

ลู่เฉินก็เป็นแค่ไอ้เถื่อนคนหนึ่ง กล้าดียังไงถึงได้มาควบคุมตระกูลลู่ทันทีที่กลับมา?

ลู่เฉินมองไปทางลู่หมิงพลางยิ้มมุมปากอย่างขบขัน

“ลู่หมิง ไหนบอกมาซิว่าทำไมไม่ยอม? แกก็อยากจะลองมือกับลู่เฉินอย่างงั้นเหรอ?” ผู้อาวุโสสองมองลู่หมิง ลู่หมิงกล้าที่จะฝ่าฝืนคำสั่งของเขาทำให้เขาโกรธมาก

“ปู่สอง ศิลปะการต่อสู้ของมันเป็นอันดับหนึ่งนั้นไม่ผิด แต่ตอนนี้ยุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้ว ศิลปะการต่อสู้เป็นอันดับหนึ่งแล้วยังไง หรือมันสู้กับคนทั้งกองทัพได้?” ลู่หมิงพูดไปตามทำนองคลองธรรม

ทุกคนเงียบ

ไม่มีใครกล้าตอบรับคำพูดลู่หมิง

ตระกูลลู่ได้รับการสืบทอดศิลปะการต่อสู้มาจากต้นตระกูล ความตั้งใจเดิมนี้ไม่เคยเปลี่ยนแปลงมาเป็นเวลาหลายพันปี การที่ลู่หมิงพูดแบบนี้ก็เท่ากับเป็นการต่อต้าน

“แปะแปะแปะ...”

ในขณะนี้เสียงปรบมือดังขึ้นในสนาม ทุกคนต่างหันไปมองด้วยสายตาประหลาดใจ แต่กลับเห็นลู่เฉินกำลังปรบมือให้ลู่หมิงด้วยหน้าตายิ้มแย้ม

ทุกคนงุนงงกับการกระทำของลู่เฉิน

ลู่หมิงกำลังโจมตีเขา แต่ไม่คิดว่าเขาจะเห็นด้วยกับสิ่งที่ลู่หมิงพูด

นี่มันอะไรกัน?

แม้แต่ลู่หลิงเซียวและคนอื่นๆต่างก็มีสีหน้ากลัดกลุ้มเล็กน้อย

“พูดได้ดี สังคมยุคใหม่ก้าวหน้าไปมาก แน่นอนตระกูลลู่ของเราก็ต้องปรับตัวให้เข้ากับพัฒนาการทางสังคมถึงจะถูก

อย่างที่พูดไปไม่ว่าศิลปะการต่อสู้จะสูงแค่ไหนก็กลัวมีดหั่นผัก

เมื่อก่อนเป็นยุคแห่งอาวุธเย็น ศิลปะการต่อสู้ยิ่งน้อย คนที่มีพลังวิเศษสูงก็ยิ่งสามารถคว้าอันดับหนึ่งในกองทัพได้

แต่ตอนนี้เป็นยุคแห่งอาวุธร้อน ห่างออกไปหลายพันลี้ ผมสามารถระเบิดบ้านคุณได้ด้วยขีปนาวุธข้ามทวีป การที่มีศิลปะการต่อสู้สูงส่งจะมีประโยชน์อะไร?

หรือว่าคุณยังสามารถต่อสู้กับอาวุธนิวเคลียร์ได้ล่ะ?

ลองเอาตระกูลลู่ของเราเป็นตัวอย่าง ไม่ต้องการพูดถึงพลังวิเศษอะไรนั่น ไม่ต้องพูดถึงพลังศิลปะการต่อสู้ของเพื่อนๆผม ขอแค่ผมขายเทคโนโลยีชั้นยอดเพียงนิดๆหน่อยๆให้กับประเทศMหรือประเทศมหาอำนาจในยุโรปไม่กี่ประเทศพวกนั้น ปล่อยให้พวกเขาทำลายล้างประเทศพรูลันเซียทั้งหมด พวกเขาก็ไม่ลังเลที่จะยิงอาวุธนิวเคลียร์มาแน่นอน

ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของตระกูลลู่ของเรา ด้วยระบบสกัดกั้นของประเทศพรูลันเซีย ตอนนี้พวกคุณคิดว่ายังจะสามารถหยุดขีปนาวุธความเร็วเหนือเสียงของประเทศM หรือประเทศมหาอำนาจของยุโรปได้อีกเหรอ?”

ลู่เฉินมองทุกคนด้วยรอยยิ้ม

ในเวลานี้ทุกคนก็เพิ่งจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง ทำไมลู่เฉินถึงปรบมือให้ลู่หมิง ก็เพราะว่านี่เขากำลังตบหน้าลู่หมิงอยู่ยังไงล่ะ

“พี่ใหญ่ลู่หมิง คุณคิดว่าอำนาจทางการทหารที่ควบคุมโดยตระกูลลู่ของเราสามารถเทียบได้กับประเทศมหาอำนาจอย่างประเทศMได้อีกหรือไม่? ไม่ว่าอย่างไรคุณก็อย่าตั้งข้อสงสัยกับความมุ่งมั่นของประเทศMเลย ความทะเยอทะยานของพวกเขาที่มีต่อเทคโนโลยีชั้นยอดมันเกินกว่ามนุษย์ธรรมดาไปมาก และคุณก็ไม่ต้องตั้งข้อสงสัยกับศักยภาพของบริษัทเทคโนโลยีอี้ฉีด้วยเช่นกัน การที่ทำให้ประเทศมหาอำนาจอย่างประเทศMหลีกทางให้ คุณยังคิดว่าเทคโนโลยีชั้นยอดแต่ละอย่างที่ผมยื่นข้อเสนอให้หัวเซี่ยเป็นแค่เครื่องเรือนอยู่อีกเหรอ” ลู่เฉินมองลู่หมิงอย่างขบขัน

ในตอนนี้สีหน้าลู่หมิงย่ำแย่สุดขีด เดิมทีเขาต้องการพูดเพื่อโน้มน้าวให้พวกผู้อาวุโสในตระกูลเปลี่ยนความคิดโดยไม่ให้ลู่เฉินเข้ามาปกครองตระกูลได้

แต่ไม่คิดว่าลู่เฉินไม่เพียงแต่สยบทั้งตระกูลด้วยพลังศิลปะการต่อสู้เท่านั้น เขายังใช้พลังอำนาจอื่นๆสยบตระกูลลู่ทั้งหมดอีกด้วย

ในขณะที่เขาทำตัวโอ้อวดภายใต้การคุ้มครองของตระกูลลู่ ลู่เฉินซึ่งอายุน้อยกว่าเขาเพียงไม่กี่ปีก็ได้ควบคุมกองกำลังที่น่ากลัวเช่นนี้แล้ว

และยิ่งไปกว่านั้นพลังวิเศษศิลปะการต่อสู้ที่น่าภาคภูมิใจของเขายังเป็นเรื่องตลกสำหรับลู่เฉิน

“ใครที่ยังไม่ยอมสวามิภักดิ์ฉันลู่เฉิน ก็ค่อยๆแหวกมือออกมา”

ลู่เฉินไม่สนใจลู่หมิงอีกต่อไป เขากวาดตามองไปยังคนอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นพี่น้องสายรองอย่างลู่ไห่ ลู่เว๋ยเว๋ยและคนอื่นๆ หรือทั้งสายหลักอย่างลู่เห้าและคนอื่นๆ คนที่โดนลู่เฉินกวาดตามองต่างก็ก้มหน้าโดยไม่รู้ตัว ไม่กล้าสบตากับลู่เฉิน

แม้แต่ลู่หมิงคนที่พวกเขาคิดมาตลอดว่าที่เป็นความภาคภูมิใจของตระกูลก็ยังถูกสยบเมื่ออยู่ต่อหน้าลู่เฉิน พวกเขาไหนล่ะจะกล้าสงสัยในตัวลู่เฉิน?

หรือยังจะกล้าเป็นศัตรูกับลู่เฉิน!

ตอนนี้แม้แต่ลู่จือสิง ลู่หานและพวกคนรุ่นอาคนอื่นๆก็อยู่ภายใต้รัศมีอันทรงพลังของลู่เฉินโดยไม่มีใครกล้าสบตากับเขา

เมื่อเทียบกับลู่เฉินแล้ว พวกเขายังถือว่าด้อยกว่ามาก

ลู่หลิงเซียวและผู้อาวุโสคนอื่นๆต่างก็พยักหน้ามาจากก้นบึ้งของหัวใจ

ความแข็งแกร่งของลู่เฉินทำให้คนทั้งตระกูลรู้สึกถึงน่ากลัวและหวาดผวา

แต่กลับทำให้พวกเขาปลื้มใจ

การมีคนหนุ่มที่มีพรสวรรค์อย่างลู่เฉินอยู่ในตระกูล นับว่าเป็นโชคดีของตระกูล

“นับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ฉันจะถอนตัวออกจากตำแหน่งผู้นำครอบครัว ลู่เฉินถึงจะเป็นคนที่เหมาะสมที่สุดในตำแหน่งผู้นำครอบครัว”

ในตอนนี้ลู่เทียนสิงยืนขึ้น เขาเหลือบมองไปยังลู่เฉิน จากนั้นก็มองไปที่พวกผู้อาวุโส