คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 445

บทที่ 445 มนุษย์ยังมีความหวังอยู่ไหม

เกาะจิ่วโจวประเทศตงอิ๋ง ในวันที่ทีมนักวิจัยถูกกำจัด ประชาชนกว่าแสนคนต่างใช้ชีวิตอย่างกระสับกระส่าย

พวกเขากรีดร้องอย่างบ้าคลั่งด้วยความสิ้นหวัง เจอใครก็ทุบตี เจอใครก็เข่นฆ่า ก่อนที่ทางทหารของเกาะจิ่วโจวจะออกมาเคลื่อนไหว ทั้งเกาะจิ่งโจวก็ตกเข้าสู่สภาวะจลาจล

การจลาจลดำเนินไปเพียงหนึ่งชั่วโมง ทั้งเกาะจิ่วโจวกลายเป็นนรกบนดินไปทั่วทุกหนทุกแห่ง

ห้างสรรพสินค้าหลายแห่งถูกพวกผู้ก่อจลาจลทุบ ไม่ว่าที่ไหนก็สามารถพบศพมนุษย์ได้ทุกที่

ในบรรดาศพเหล่านี้ไม่มีทางระบุได้ว่าศพที่เกิดจากเชื้อไวรัสDมีจำนวนเท่าไหร่ แต่โดยส่วนใหญ่ไม่ได้มาจากการติดเชื้อไวรัส

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือผู้ก่อเหตุจลาจลเหล่านี้ได้กระทำไปเพราะความสิ้นหวัง ดังนั้นพวกเขาถึงได้ถือไม้และกล้าพุ่งเข้าไปปะทะกับกองทัพอย่างบ้าคลั่ง

ในยุโรปก็มีเหตุการณ์ที่กำลังดำเนินไปอย่างบ้าระห่ำเช่นเดียวกัน รัฐบาลในประเทศเล็กๆหลายประเทศได้ทำการจลาจลเป็นครั้งแรกและสถานการณ์ก็เลวร้ายจนถึงขีดสุด

ในประเทศMตลอดจนทวีปอเมริกา แอฟริกา และที่อื่นๆก็กำลังก่อจลาจลนองเลือดอย่างบ้าคลั่งเช่นเดียวกัน โลกทั้งโลกกำลังสูญเสียการควบคุม

นอกจากนี้ในหัวเซี่ยก็มีเหตุจลาจลอยู่หลายครั้ง ลู่เฉินโพสต์ความเคลื่อนไหวบนเว็บไซต์ทางการโดยเร็วที่สุด โดยในเนื้อหาเขาสัญญาอย่างจริงจังว่าการวิจัยของพวกเขาจะต้องบรรลุผลอย่างแน่นอน ขอให้ผู้คนทั่วโลกเชื่อมั่นในตัวพวกเขา อีกไม่นานพวกเขาจะต้องพัฒนาแอนติบอดีไวรัส D ออกมาให้ได้ ขอให้ทุกคนอย่ายอมแพ้ง่ายๆ!

ไม่รู้ว่าเป็นธรรมชาติของชาวหัวเซี่ยหรือเป็นผลที่ลู่เฉินออกมาเคลื่อนไหวได้อย่างทันท่วงทีถึงทำให้จลาจลหลายแห่งในหัวเซี่ยที่เกิดขึ้นไม่นานสงบลงได้

แต่คราวนี้ที่ประเทศเจียซือก็ไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป ที่นั่นเกิดสภาวะการจลาจลทั้งประเทศ

หมดหนทาง ตู้เฟยจึงทำได้แต่ใช้กองทัพปราบปราม แต่สิ่งที่ทำให้ตู้เฟยโกรธเป็นฟืนเป็นไฟก็คือกองทัพที่อยู่ในประเทศเจียซือเป็นกลุ่มแรกที่ก่อจลาจล พวกเขาล้วนเป็นผู้ปฏิบัติการและมีอาวุธอยู่ในมือ นักสังหารอย่างพวกเขาแกร่งมากจนถึงขั้นวิปริตไปแล้ว

พระราชวงค์เจียซือทั้งหมดจึงล่มสลายในทันที

โชคดีที่พวกทหารจากสำนักสังหารโกก้างยังควบคุมสถานการณ์ไว้ได้ สุดท้ายแล้วตู้เฟยจำต้องกวาดล้างกองทัพที่ควบคุมไม่ได้ จากนั้นก็ควบคุมเมืองเซิ่งหูอานทั้งหมดไว้

ส่วนมณฑลอื่นในประเทศเจียซือเขาทำอะไรไม่ได้เลย

อย่างไรก็ตามเขาก็ยังมีกองทัพอยู่ในมือ เซิ่งหูอานจะยังไม่แตกในระยะเวลาอันสั้นนี้

ทันทีที่เขารับสายตู้เฟย ลู่เฉินก็ขมวดคิ้วแน่น โชคดีที่หัวเซี่ยไม่เกิดเหตุการณ์สูญเสียการควบคุมแบบนี้ เพราะไม่อย่างนั้นคงต้องจบเห่กันจริงๆ

อย่างไรก็ตามสถานการณ์ทางประเทศเหมี่ยนก็ย่ำแย่เช่นเดียวกัน

……

“สู้! พวกเราสู้!”

“พวกเราเป็นยอดฝีมือจากสำนักสังหารโกก้าง เป็นหน่วยที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก สำนักสังหารโกก้างของเราไม่มีคำว่า “กลัวตาย”ในพจนานุกรม ฆ่ามันซะ!”

เซียวจ้านคำรามด้วยเสียงแหบห้าว ด้านหน้ามีกองจลาจลที่มากกว่าพวกเขาสิบเท่า ส่วนด้านหลังมีประชาชนชาวโกก้างหลายแสนคน พวกเขาจะต้องกวาดล้างกองกำลังจลาจลนับร้อยกองเหล่านี้ให้ได้ มิฉะนั้นชาวโกก้างหลายแสนคนจะถูกสังหารโดยผู้ก่อจลาจล

หลังจากรู้ว่าทีมนักวิจัยทั้งหมดถูกกำจัด ประเทศเหมี่ยนทั้งประเทศก็เกิดความโกลาหล แต่สิ่งที่ทำให้เซียวจ้านสิ้นหวังก็คือกลุ่มขุนศึกในประเทศเหมี่ยนกลับร่วมมือกันโจมตีสำนักสังหารโกก้างเพื่อเป็นการแก้แค้น

เซียวจ้านไม่มีเวลาโทรหาลู่เฉิน เขาจัดเตรียมกองกำลังทหารสำนักสังหารโกก้างเพื่อโจมตีกลับในทันที

ผู้บัญชาการกองทัพอากาศสื่อจิ้นเจียดเวลาโทรหาลู่เฉิน แต่กลับไม่มีใครรับสาย จากนั้นก็ไม่มีเวลาโทรหาอีกและบุกโจมตีในทันที

ในสงครามครั้งนี้พวกเขาต่อสู้กันทั้งวันทั้งคืน

เดิมทีสำนักสังหารโกก้างมีข้อได้เปรียบในทุกๆด้าน แต่พวกขุนศึกต่างก็คลั่งกันไปหมดแล้ว ถึงพวกเขาจะต้องตาย พวกเขาก็สาบานเป็นหนึ่งเดียวกันว่าจะไม่ยอมกินน้ำใต้ศอกจากสำนักสังหารโกก้าง