คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 45

บทที่ 45 กลับเมืองหยูโจว

เมื่อเวลา 6:40 น. ลู่เฉินก็เห็นคุณยายของเขาพาโมหยู่ฮันส์และโมเสี่ยวซานมาที่โรงแรมที่เขาพักอยู่

เมื่อเห็นว่าพวกเขามาถึงก่อนเวลา ลู่เฉินจึงเริ่มการเจรจาล่วงหน้า

แต่ก่อนหน้านี้เขาได้รับการเตือนจากโมหยู่ฮันส์ ลู่เฉินจึงแต่งตัวตัวเองก่อน ถ้าเขาไม่ถอดแว่นและหน้ากากก็จะไม่มีใครจำเขาได้

เมื่อเห็นใบหน้าที่เหี่ยวแห้งและเหี่ยวย่นของคุณยาย ความรักใคร่ของคุณยายที่มีต่อลู่เฉินเมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็กนั้นก็ลอยขึ้นไปอยู่ในความสมองของเขา และเขาเกือบจะอดไม่ได้ตะโกนออกมา

ขั้นตอนการเจรจาไม่ราบรื่นนัก เพราะคุณยายของเขาสงสัยแรงจูงใจของเขามาตลอด และก็ไม่อยากส่งต่อตำแหน่งประธานให้กับโมหยู่ฮันส์ด้วย เพราะเธอรู้สึกว่ายังไงลูกผู้หญิงก็ต้องแต่งงานออกไปและกิจการของตระกูลโม่ไม่สามารถตกอยู่ในมือของคนนอกได้

ในตอนท้ายยังเป็นโมหยู่ฮันส์บอกว่าอนาคตเธอจะหาสามีที่แต่งเข้าบ้านและหญิงชราจึงตกลง

เมื่อเห็นโมหยู่ฮันส์เลือกเช่นนั้น ลู่เฉินก็รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ลูกพี่ลูกน้องของตนเองคนนี้เพื่อที่จะได้รับตำแหน่งประธาน เธอก็พยายามอย่างเต็มที่เลยนะเนี่ย นี่ถือเป็นการการสละความสุขในชีวิตของเธอ

เธอจะกลายเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งได้อย่างแน่นอน

โม่เสี่ยวซานทำหน้าเศร้าหมองตลอดกระบวนการทั้งหมด และสิ่งที่ทำให้เขาโกรธมากขึ้นคือลู่เฉินพูดต่อหน้าทุกคนตรงๆว่าเขาเป็นขยะ ถ้าตระกูลโม่อยู่ในมือของเขา จะต้องล้มละลายในไม่ช้าก็เร็ว

สิ่งที่ทำให้เขาเสียใจคือคุณยายไม่ได้ช่วยพูดให้เขาสักสองสามคำเลย

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเห็นโมหยู่ฮันส์ยอมสัญาญาว่าจะหาสามีที่แต่งเข้าบ้านเพื่อจะได้ตำแหน่งนี้ เขาก็แทบจะอาเจียนเป็นเลือดออกมาเลย

"นามสกุลของคุณคือลู่ คุณรู้จักลู่เทียนซิง ลูกเขยของฉันหรือไม่" ในที่สุดหญิงชราจ้องมองไปที่ลู่เฉินและถาม

"ใช่ ฉันมาจากตระกูลลู่ ต้องพูดว่าฉันมาช่วยครอบครัวของคุณเพราะได้รับคำสั่งของเขา และเมื่อถึงยามจำเป็น ฉันจะแจ้งให้คุณทราบว่าฉันเป็นใคร" ลู่เฉินพยักหน้าและพูด

"เมื่อไหร่ถึงจะถือว่าเป็นยามจำเป็น" หญิงชราถามอีกครั้ง

"ทำไมบ้านลู่ถึงยุบวงคุณน่าจะเดาได้บ้างนะ เพราะบ้านลู่พบกับวิกฤตที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ตอนนี้มีหลายๆคนจ้องที่บ้านลู่อยู่ และการรู้จักตัวตนของฉันไม่ใช่เรื่องดีสำหรับคุณและมันอาจนำมาซึ่งหายนะด้วยซ้ำ" ลู่เฉินกล่าวอย่างเคร่งขรึม

หญิงชราใจสั่นขึ้นมา จู่ๆลูกเขยของเธอประกาศว่าตระกูลลู่แบ่งแยกกัน แน่นอนที่เธอเดาได้ว่าลูกเขยต้องเดือดร้อนกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งแน่ๆ หลังจากที่ลู่เฉินพูดแบบนี้เธอก็ไม่สงสัยในใจอีกต่อไป

"โอเค ฉันยอมให้โมหยู่ฮันส์เป็นประธาน แต่ฉันก็มีข้อแม้เช่นกัน ถ้าโมหยู่ฮันส์มีความสามารถไม่มากพอ ฉันจะให้เธอลงจากตำแหน่งด้วย"หญิงชรากล่าว

“เออ ถึงแม้ว่าฉันจะช่วยครอบครัวของคุณ แต่เงินสองพันล้านก็ไม่ใช่จำนวนเล็กน้อย ฉันไม่อยากเห็นเงินที่ฉันลงทุนไปนั้นสูญเปล่าไป” ลู่เฉินหัวเราะ

“คุณย่า นายลู่ ฉันจะไม่ทำให้พวกคุณผิดหวังแน่นอน” โม่หยูฮานพูดอย่างหนักแน่น

คำพูดของหญิงชราสร้างความหวังให้กับโมเสี่ยวซาน

“งั้นก็ทำสัญญากัน” หญิงชรากล่าว

ลู่เฉินสะกิดทนายความที่อยู่ข้างๆเขาและทนายความก็ยื่นสัญญาให้หญิงชรา

หญิงชรามองดูสัญญาอย่างจริงจัง เนื้อหาของสัญญานั้นเรียบง่ายและชัดเจนไม่มีกับดักและไม่มีอะไรที่ทำให้พวกเขาต้องเสียเปรียบ

ยกเว้นเงื่อนไขในการให้โมหยู่ฮันส์เป็นประธานเงื่อนไขนี้ และพวกเขาจะไม่มีส่วนร่วมในการบริหารและวางแผนของบริษัท นอกจากยามจำเป็นไม่นั้นพวกเขาจะไม่ใช้หุ้นส่วนที่ถือไปใช้ประโยชน์ใดๆทั้งสิ้น พวกเขามีหน้าที่เพียงแค่ดูรายงานทางการเงินและรับเงินปันผลเท่านั้น

หญิงชราไม่สงสัยอีกต่อไป เธอเพียงแค่เซ็นชื่อ และในที่สุดภายใต้การบังคับของลู่เฉิน โมหยู่ฮันส์ก็เซ็นชื่อด้วย

ลู่เฉินสัญญาว่าจะโอนเงิน 2 พันล้านไปยังบัญชีตระกูลโมในคืนนี้ หญิงชรามีความสุขและเธออยากจะเชิญลู่เฉินไปทานอาหารเย็นด้วยกัน

แต่ลู่เฉินปฏิเสธ