คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 451

บทที่451 เซ่เว่ยเหาเองก็ถูกทอดทิ้ง

วันที่สิบห้า มิถุนายน วันนี้เป็นวันพิเศษ ในวันนี้ ลู่เฉินทำการพาสมาชิกทุกคนในครอบครัวเข้ามาพักอยู่ในศูนย์วิจัย และเขาบอกให้หวังเสวี่ยแจ้งกับตระกูลหวังที่แม่น้ำฉีแล้ว ให้พวกเขารีบออกเดินทางมาที่ศูนย์วิจัยต้องแต่เช้า

พอเวลาประมาณสิบสองโมง คนที่มีความเกี่ยวข้องกับเขา รวมไปถึงบรรดาญาติพี่น้อง และพนักงานของบริษัทพร้อมกับครอบครัวทุกคน นักฟุตบอลทีมซาเวนและทีมจงไห่ เขาก็ทำการเรียกมารวมตัวกันที่ศูนย์วิจัยทั้งหมด

ทุกคนต่างก็มีสีหน้างุนงงไม่เข้าใจ โดยเฉพาะตอนที่พวกเขาเดินทางมาถึงศูนย์วิจัย แล้วลู่เฉินให้พวกเขาพักอยู่ที่นี่ไปก่อน

เพราะถึงตอนนี้ มีแค่ไม่กี่คนที่รู้ว่าวันนี้จะเกิดอะไรขึ้น

และในเวลานี้เอง โทรศัพท์ของลู่เฉินก็มีสายเรียกเข้า คนที่โทรเข้ามาคือเซ่เว่ยเหา

ลู่เฉินชะงักไปเล็กน้อย ทำไมในเวลาแบบนี้เซ่เว่ยเหาถึงโทรมาหาเขา อีกฝ่ายถูกทอดทิ้งเหมือนกัน หรือว่าจะโทรมาลาเขากันแน่

ภายในใจเขาประหลาดใจมาก แต่เขาก็ยังกดรับสาย

“เสี่ยวลู่ ทางคุณเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมถึงได้ซื้อของมากักตุนเป็นจำนวนมาก แล้วยังเรียกพนักงานไปรวมตัวกันที่ศูนย์วิจัย เกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้นอย่างนั้นเหรอ”เซ่เว่ยเหาถามคำถามที่เขาสงสัยเป็นอย่างมากออกมา

การกระทำของบริษัทเทคโนโลยีอี้ฉีในช่วงหลายวันมานี้มันผิดปกติมาก จนถึงวันนี้ เขาจึงอดที่จะโทรมาถามไม่ได้

“คุณ ตอนนี้คุณอยู่ที่เมืองหลวงหรือว่าอยู่ที่ยวี่โจว”ลู่เฉินถามลองเชิง

“อยู่ที่ยวี่โจว มีอะไรหรือเปล่า” เซ่เว่ยเหาเอ่ยถาม

“ผมเข้าใจแล้ว ตอนนี้คุณรีบเดินทางมาที่ศูนย์วิจัยด่วน พาครอบครัวของคุณรวมถึงคนที่คุณไว้วางใจมากที่สุดมาด้วย สถานการณ์เปลี่ยนแปลง รีบมาด่วน มาถึงแล้วผมจะบอกคุณว่าเกิดอะไรขึ้น”ลู่เฉินพูด

“เสี่ยวลู่ เกิดอะไรขึ้นกันแน่”เซ่เว่ยเหาถามอย่างร้อนใจ คำพูดของลู่เฉินทำให้เขารู้สึกหวั่นใจแปลกๆ

ลู่เฉินรู้ว่าถ้าหากเขาบอกข่าวเขาไป ด้วยฐานะของเขา คงไม่ยอมมาที่ศูนย์วิจัยแน่ๆ

เขากับเซ่เว่ยเหาคอยช่วยเหลือกันมาตลอด ในหลายปีมานี้สร้างปาฏิหาริย์ไม่หยุด ทั้งสองคนเป็นทั้งผู้ร่วมธุรกิจและเป็นเพื่อนกันด้วย ในเมื่อเขาถูกทอดทิ้ง ลู่เฉินจะต้องพาเขาไปด้วยอย่างแน่นอน

“ในช่วงบ่ายของวันนี้บรรดาผู้นำของแต่ละประเทศจะทำการพาความหวังสุดท้ายของมนุษยชาติเดินทางออกไปจากโลก ช้าที่สุดคือพรุ่งนี้ โลกจะเข้าสู่สถานการณ์วุ่นวายไร้กฎเกณฑ์ ยังต้องให้ผมพูดเรื่องอื่นอีกไหม”ลู่เฉินตอบกลับเสียงเรียบนิ่ง

เซ่เว่ยเหาชะงักงัน มือที่จับโทรศัพท์อยู่อ่อนแรงจนเกือบทำโทรศัพท์ตกลงบนพื้น

นี่เขาถูกทอดทิ้งอย่างนั้นเหรอ

แต่สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกตลกมากที่สุดคือ เขามีบรรดาเพื่อนพ้องมากมายที่อยู่ที่เมืองหลวง แต่สุดท้ายคนที่บอกความจริงกับเขากลับเป็นลู่เฉินที่เขาเพิ่งรู้จักแค่ไม่กี่ปี

ภายในแววตาของเซ่เว่ยเหาเต็มไปด้วยความโกรธ แต่ไม่นานก็กลับมานิ่งสงบเหมือนเดิม

เขาเองก็เข้าใจว่าทำไมบรรดาผู้นำถึงได้คิดที่จะทอดทิ้งเขา

เพราะสถานการณ์แบบนี้ เขาที่ไม่ได้เป็นข้าราชการ พรสวรรค์ก็เทียบกับคนอื่นไม่ได้ เขาสามารถมั่นใจได้เลย ว่าบรรดาผู้นำของแต่ละประเทศ คงยอมที่จะพาคนที่มีความสามารถไปด้วย ดีกว่าจะพานักการเมืองคนหนึ่งไปด้วย

หลังจากกดวางสายจากเซ่เว่ยเหา ลู่เฉินก็นึกขึ้นมาได้ แม้แต่เซ่เว่ยเหายังทอดทิ้ง แล้วผู้บัญชาการอวู๋กวางเจิ้งล่ะ

เขาเองก็คงถูกทอดทิ้งด้วยเช่นกันล่ะมั้ง

ลู่เฉินคิดว่ามีความเป็นไปได้มาก นอกจากว่าเขาจะมีเส้นสายที่ใหญ่มาก ไม่อย่างนั้นโอกาสที่เขาจะถูกทอดทิ้งมีถึงหนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์

“เรียกซือถูเจี้ยนมาหาฉันที”ลู่เฉินหันไปสั่งเสี่ยวจิง

เสี่ยวจิงพยักหน้ารับ ก่อนจะกดโทรหาซือถูเจี้ยน

ซือถูเจี้ยนยังไม่มีระบบโฮโลแกรม จึงเปิดวิดีโอคอลไม่ได้

สิบกว่านาทีต่อมา ซือถูเจี้ยนก็เดินทางมาถึงศูนย์วิจัยอย่างเร่งรีบ