คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 466

บทที่ 466 วางมือ

“นายพลสื่อ เราไม่มีอาหารแล้ว ตอนนี้ทุกคนหิวกันมาก แล้วที่สำคัญก็คือเราไม่มีแม้กระทั่งน้ำเลยด้วยซ้ำ!”

นักวิทยาศาสตร์คนหนึ่งมาคุยกับสื่อจิ้นโดยบอกว่าพวกเขาไม่ได้กินอะไรมาหลายชั่วโมงแล้ว ตอนนี้ทุกคนอดอยากปากแห้งไปหมด

“ผมรู้” สื่อจิ้นพยักหน้า เขารู้อยู่แล้วว่าไม่มีอาหาร และเขาก็รู้ว่านักวิทยาศาสตร์คนนี้หมายถึงอะไร นักวิทยาศาสตร์ต้องการให้เขาเร่งรัดยานอวกาศซี-หวั้งและหวังว่าพวกเขาจะพยายามหาทางแก้ไขระบบต่อต้านแรงโน้มถ่วงได้โดยเร็วที่สุด

แต่เขาเชื่อว่าคุณชายของเขากำลังคิดหาทางอยู่อย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงไม่อยากเร่งรัดยานอวกาศซี-หวั้ง

สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือเขาเชื่อมั่นในตัวคุณชายของเขา

“เฮ้อ!” นักวิทยาศาสตร์ถอนหายใจแล้วกลับไปนั่งที่ของตัวเอง

อันที่จริงนี่ก็เป็นครั้งที่สามแล้วที่เขาถามสื่อจิ้นแบบนี้ แม้เขาจะไม่ได้อธิบาย แต่เขาเชื่อว่าสื่อจิ้นเข้าใจในสิ่งเขาพูด

ทหารอีกไม่กี่คนมองไปทางสื่อจิ้นเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็เลือกที่จะหุบปาก

“มีใครบ้างที่ไม่กลัวตาย?” จู่ๆสื่อจิ้นก็มองไปยังทหารทุกคนที่อยู่ในกระสวยอวกาศ

ทุกคนค่อยๆพากันมองไปทางสื่อจิ้น พวกเขาเข้าใจความหมายของสื่อจิ้น

เต็นท์ด้านนอกยังพอมีอาหารอยู่บ้าง สื่อจิ้นต้องการพาพวกเขาออกไปเอาอาหารกลับมาไว้ที่เต็นท์

แม้ตอนนี้พวกเขาจะปลอดภัย แต่พวกเขาต่างก็รู้กันดีว่าสัตว์ประหลาดที่อยู่ข้างนอกกำลังรอซุ่มโจมตีอยู่ข้างนอก แน่นอนว่าพวกมันกำลังรอให้พวกเขาเปิดช่องกระสวยอวกาศ จากนั้นก็โจมตีเอาชีวิตพวกเขา

“ผมไม่กลัวตาย!”

“ถึงยังไงไม่ว่าซ้ายหรือขวาก็ต้องตาย ทำไมไม่ฆ่าสัตว์ประหลาดมากกว่านี้ก่อนตายล่ะ!!

“ใช่ใช่ ตอนนี้พวกเราจะออกไปฆ่าพวกมันแล้วเอาอาหารกลับมาที่เต็นท์ เพราะไม่อย่างงั้นพวกเราทุกคนจะต้องอดตายอยู่ที่นี่!”

ทุกคนค่อยๆลุกขึ้น

ใครจะไม่กลัวตาย?

ไม่มีใครไม่กลัวตาย

แต่ว่าบางครั้งการที่คุณไม่อยากตายก็เป็นสิ่งที่คุณไม่อาจหลีกเลี่ยงมันได้

ดังนั้นในช่วงเวลาวิกฤตแบบนี้ ไม่ว่าจะซ้ายหรือขวาก็ตายได้ทั้งนั้น ทุกคนสามารถสละชีวิตและความตายเพื่อต่อสู้ได้อย่างแน่นอน

เมื่อเห็นว่าทหารทุกคนแสดงท่าทีไม่ยี่หระต่อความตายใดๆทั้งสิ้น บรรดานักวิทยาศาสตร์ต่างก็หวั่นไหว

โดยปกติแล้วพวกเขามุ่งเน้นเฉพาะการค้นคว้าวิจัย จึงมีความเข้าใจเกี่ยวกับทหารเหล่านี้น้อยมาก

ในขณะนี้พวกเขาทุกคนรู้สึกตกตะลึงภายในใจและยังเห็นเลือดในตัวทหารเหล่านี้ที่คนธรรมดาไม่มี

“ดี รอให้ฉันถามคนอื่นบนกระสวยอวกาศก่อน!” สื่อจิ้นพยักหน้า จากนั้นปรับช่องความถี่ให้ไปถึงช่องความถี่ของกระสวยอวกาศทั้งหมดในพื้นที่เหมืองแร่นี้

“ทุกท่าน ทางด้านพวกคุณเป็นอย่างไรกันบ้าง? ยังอยู่ได้นานอีกแค่ไหน? ฝั่งเราไม่มีอาหารเหลืออยู่แล้ว พวกเราวางแผนจะออกจากแค้มป์ไปเอาอาหาร พวกคุณต้องการจะไปกับพวกเราไหม?” สำหรับเรื่องนี้ สื่อจิ้นไม่ได้ต้องการขอร้องให้ทุกคนเข้าร่วมด้วย

เพราะหลังจากที่พวกเขาออกไปแล้ว สามารถพูดได้ว่าจะต้องอยู่ในอันตรายถึงแก่ชีวิตอย่างแน่นอน

ดังนั้นหากพวกเขาไม่ต้องการออกไป เขาก็ไม่บังคับ

ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะเป็นหรือตาย

เวลาผ่านไปหนึ่งนาทีโดยประมาณ ในที่สุดอินเตอร์คอมของสื่อจิ้นก็ได้ยินเสียงจากทุกคน

“หมายเลข 14 พร้อมออกตัว!”

“หมายเลข 10 พร้อมออกตัว!”

“หมายเลข 4 พร้อมออกตัว!”

……