บทที่ 466 วางมือ – ตอนที่ต้องอ่านของ คุณพ่อสายเปย์
ตอนนี้ของ คุณพ่อสายเปย์ โดย ลู่ลู่ ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายใช้ชีวิตทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง บทที่ 466 วางมือ จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
บทที่ 466 วางมือ
“นายพลสื่อ เราไม่มีอาหารแล้ว ตอนนี้ทุกคนหิวกันมาก แล้วที่สำคัญก็คือเราไม่มีแม้กระทั่งน้ำเลยด้วยซ้ำ!”
นักวิทยาศาสตร์คนหนึ่งมาคุยกับสื่อจิ้นโดยบอกว่าพวกเขาไม่ได้กินอะไรมาหลายชั่วโมงแล้ว ตอนนี้ทุกคนอดอยากปากแห้งไปหมด
“ผมรู้” สื่อจิ้นพยักหน้า เขารู้อยู่แล้วว่าไม่มีอาหาร และเขาก็รู้ว่านักวิทยาศาสตร์คนนี้หมายถึงอะไร นักวิทยาศาสตร์ต้องการให้เขาเร่งรัดยานอวกาศซี-หวั้งและหวังว่าพวกเขาจะพยายามหาทางแก้ไขระบบต่อต้านแรงโน้มถ่วงได้โดยเร็วที่สุด
แต่เขาเชื่อว่าคุณชายของเขากำลังคิดหาทางอยู่อย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจึงไม่อยากเร่งรัดยานอวกาศซี-หวั้ง
สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือเขาเชื่อมั่นในตัวคุณชายของเขา
“เฮ้อ!” นักวิทยาศาสตร์ถอนหายใจแล้วกลับไปนั่งที่ของตัวเอง
อันที่จริงนี่ก็เป็นครั้งที่สามแล้วที่เขาถามสื่อจิ้นแบบนี้ แม้เขาจะไม่ได้อธิบาย แต่เขาเชื่อว่าสื่อจิ้นเข้าใจในสิ่งเขาพูด
ทหารอีกไม่กี่คนมองไปทางสื่อจิ้นเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็เลือกที่จะหุบปาก
“มีใครบ้างที่ไม่กลัวตาย?” จู่ๆสื่อจิ้นก็มองไปยังทหารทุกคนที่อยู่ในกระสวยอวกาศ
ทุกคนค่อยๆพากันมองไปทางสื่อจิ้น พวกเขาเข้าใจความหมายของสื่อจิ้น
เต็นท์ด้านนอกยังพอมีอาหารอยู่บ้าง สื่อจิ้นต้องการพาพวกเขาออกไปเอาอาหารกลับมาไว้ที่เต็นท์
แม้ตอนนี้พวกเขาจะปลอดภัย แต่พวกเขาต่างก็รู้กันดีว่าสัตว์ประหลาดที่อยู่ข้างนอกกำลังรอซุ่มโจมตีอยู่ข้างนอก แน่นอนว่าพวกมันกำลังรอให้พวกเขาเปิดช่องกระสวยอวกาศ จากนั้นก็โจมตีเอาชีวิตพวกเขา
“ผมไม่กลัวตาย!”
“ถึงยังไงไม่ว่าซ้ายหรือขวาก็ต้องตาย ทำไมไม่ฆ่าสัตว์ประหลาดมากกว่านี้ก่อนตายล่ะ!!
“ใช่ใช่ ตอนนี้พวกเราจะออกไปฆ่าพวกมันแล้วเอาอาหารกลับมาที่เต็นท์ เพราะไม่อย่างงั้นพวกเราทุกคนจะต้องอดตายอยู่ที่นี่!”
ทุกคนค่อยๆลุกขึ้น
ใครจะไม่กลัวตาย?
ไม่มีใครไม่กลัวตาย
แต่ว่าบางครั้งการที่คุณไม่อยากตายก็เป็นสิ่งที่คุณไม่อาจหลีกเลี่ยงมันได้
ดังนั้นในช่วงเวลาวิกฤตแบบนี้ ไม่ว่าจะซ้ายหรือขวาก็ตายได้ทั้งนั้น ทุกคนสามารถสละชีวิตและความตายเพื่อต่อสู้ได้อย่างแน่นอน
เมื่อเห็นว่าทหารทุกคนแสดงท่าทีไม่ยี่หระต่อความตายใดๆทั้งสิ้น บรรดานักวิทยาศาสตร์ต่างก็หวั่นไหว
โดยปกติแล้วพวกเขามุ่งเน้นเฉพาะการค้นคว้าวิจัย จึงมีความเข้าใจเกี่ยวกับทหารเหล่านี้น้อยมาก
ในขณะนี้พวกเขาทุกคนรู้สึกตกตะลึงภายในใจและยังเห็นเลือดในตัวทหารเหล่านี้ที่คนธรรมดาไม่มี
“ดี รอให้ฉันถามคนอื่นบนกระสวยอวกาศก่อน!” สื่อจิ้นพยักหน้า จากนั้นปรับช่องความถี่ให้ไปถึงช่องความถี่ของกระสวยอวกาศทั้งหมดในพื้นที่เหมืองแร่นี้
“ทุกท่าน ทางด้านพวกคุณเป็นอย่างไรกันบ้าง? ยังอยู่ได้นานอีกแค่ไหน? ฝั่งเราไม่มีอาหารเหลืออยู่แล้ว พวกเราวางแผนจะออกจากแค้มป์ไปเอาอาหาร พวกคุณต้องการจะไปกับพวกเราไหม?” สำหรับเรื่องนี้ สื่อจิ้นไม่ได้ต้องการขอร้องให้ทุกคนเข้าร่วมด้วย
เพราะหลังจากที่พวกเขาออกไปแล้ว สามารถพูดได้ว่าจะต้องอยู่ในอันตรายถึงแก่ชีวิตอย่างแน่นอน
ดังนั้นหากพวกเขาไม่ต้องการออกไป เขาก็ไม่บังคับ
ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะเป็นหรือตาย
เวลาผ่านไปหนึ่งนาทีโดยประมาณ ในที่สุดอินเตอร์คอมของสื่อจิ้นก็ได้ยินเสียงจากทุกคน
“หมายเลข 14 พร้อมออกตัว!”
“หมายเลข 10 พร้อมออกตัว!”
“หมายเลข 4 พร้อมออกตัว!”
……
เซียวจ้านนำทีมไปยังเขตเหมืองแร่Bastnäsite
“เตรียมออกเดินทาง!”
ลู่เฉินตะโกนและมุ่งหน้าไปยังกระสวยอวกาศของเขาก่อน
ทุกคนทยอยกันขึ้นกระสวยอวกาศและสวมชุดอวกาศที่คล่องตัวเตรียมออกเดินทาง
ชุดอวกาศที่พวกเขาสวมไม่ได้ดูเงอะงะเหมือนกับที่มนุษย์ใช้ยานจอดบนดวงจันทร์เมื่อไม่กี่ปีก่อน
แม้ว่าชุดอวกาศในตอนนี้จะยังใช้ถังออกซิเจนในการให้ออกซิเจน แต่เทคโนโลยีแต่ละด้านล้วนสมบูรณ์ครบถ้วนดีหมดแล้ว ดังนั้นชุดอวกาศเหล่านี้จึงนำมาใช้เป็นต้นแบบชุดสตาร์วอร์สได้
“ประตูสะพานอันแรกกำลังจะปิด ขอให้เจ้าหน้าที่ที่อยู่บริเวณใกล้เคียงรีบออกจากพื้นที่ทันที เมื่อเวลาผ่านไป 30 วินาทีให้เปิดประตูด้านนอกเพื่อปรับสมดุลแรงดัน...”
“ขีปนาวุธเครื่องที่หนึ่งเคลื่อนไปยังเส้นทางประตูสะพาน สแกนเส้นทางภายนอกแล้วไม่มีสิ่งกีดขวาง...ระดับไร้สิ่งกีดขวางเป็นหนึ่งเปอร์เซ็นต์ ขีปนาวุธเครื่องที่หนึ่งเริ่มต้นโปรแกรมชาร์จพลังงาน คาดว่าจะแล้วเสร็จภายใน 30 วินาที...”
“นับถอยหลังยิงจรวดสามสิบวินาที ยี่สิบเก้า ยี่สิบแปด...”
ในขณะนี้คนทั้ง 110,000 คนที่อยู่บนยานอวกาศซี-หวั้งได้เดินออกจากแค้มป์มาแล้ว พวกเขาจ้องไปที่หน้าจอขนาดใหญ่บนผนังอย่างไม่ละสายตา ในจอเป็นภาพกระสวยอวกาศที่เตรียมจะยิงไปดาวอังคาร
พวกเขารู้ว่ากระสวยอวกาศ 20 ลำสุดท้ายนี้กำลังจะถูกส่งไปช่วยทีมแนวหน้าที่อยู่บนดาวอังคาร ทุกคนอวยพรพวกเขาอย่างเงียบๆและขอให้กัปตันและคนอื่นๆช่วยทุกคนกลับยานอวกาศซี-หวั้งได้สำเร็จ
เนื่องจากเคยประสบความสำเร็จจากการยิงกระสวยอวกาศครั้งล่าสุดมาแล้ว ดังนั้นครั้งนี้จึงไม่มีใครกังวลอะไร ทุกคนยังคงเชื่อมั่นในสถาบันวิทยาศาสตร์
แม้กระทั่งยานอวกาศซี-หวั้งที่ใหญ่มหึมายังบินขึ้นบนท้องฟ้าได้ ในด้านเทคโนโลยี พวกเขายังจะกังวลอะไรอีก
“พรึบ!”
หลังจากที่กระสวยอวกาศคันแรกพุ่งออกจากประตูสะพาน 19ลำต่อมาก็ทยอยพุ่งออกไป จากนั้นประตูสะพานก็ถูกปิดสนิท
กระสวยอวกาศกู้ภัยพากันบินไปยังดาวอังคารติดต่อกันเป็นขบวนใหญ่
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณพ่อสายเปย์