คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 467

บทที่ 467 สงครามใหญ่

ลู่เฉินรู้สึกกดดันอย่างมากนับตั้งแต่ที่กระสวยอวกาศของพวกเขาห่างจากยานอวกาศซี-หวั้ง ความอัดอั้นตันใจที่อยู่ในใจเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย รู้สึกเหมือนต้องต่อสู้กับความเป็นความตาย กองทัพทั้งหมดอาจถูกกวาดล้างหากประมาท

ทันใดนั้นความคิดประหลาดๆก็ผุดขึ้นมาในใจ บนดาวอังคารจะต้องมีอันตรายที่ไม่อาจรู้ได้รอพวกเขาอยู่แน่ๆ และอันตรายที่ไม่รู้นี้ไม่ใช่สัตว์ประหลาดชนิดที่สื่อจิ้นและทีมแนวหน้าของพวกเขาเจอ

แม้ว่าสัตว์ประหลาดชนิดนั้นจะน่ากลัว แต่ลู่เฉินกลับรู้สึกว่าการที่พวกเขาลงไปในครั้งนี้ มีความเป็นไปได้ว่าพวกเขาน่าจะเจออะไรที่น่ากลัวกว่าสัตว์ประหลาดชนิดนั้น

ลู่เฉินแทบจะกล้ามั่นใจไปหมดทั้งใจ แน่นอนว่านี่เป็นเพียงลางสังหรณ์ของเขาเท่านั้น เขาจึงไม่พูดออกไปเพราะเกรงว่ามันจะส่งผลกระทบต่อความรู้สึกของคนอื่น และทำให้ขวัญกำลังใจของทุกคนตกต่ำ

กระสวยอวกาศ 20 ลำเคลื่อนไปข้างหน้าท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงัด

แน่นอนว่าทุกคนรู้ดีว่านี่เป็นการไปต่อสู้โรมรันกับสัตว์ประหลาดต่างดาวที่เกี่ยวพันถึงชีวิตและความตาย ดังนั้นจึงไม่มีใครพูดอะไร

แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าทุกคนจะเมินเฉยกับเรื่องนี้

ในทางตรงกันข้ามพวกเขาทั้งหมดกำลังจับจ้องไปที่นอกกระสวยอวกาศ มองพื้นผิวดาวอังคารที่ยิ่งเข้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

แม้จะเห็นเพียงทะเลทรายสีเหลืองที่น่าเบื่อหน่าย แต่ความรู้สึกที่อยู่ต่างดาวยังทำให้หลายคนรู้สึกต่างกันออกไป

ถ้าไม่ใช่เพราะรู้ว่านี่คือดาวอังคาร ถ้าไม่ใช่เพราะรู้ว่ามีสัตว์ประหลาดน่ากลัวที่ไม่รู้จักอันนับไม่ถ้วนกำลังรอพวกเขาอยู่บนดาวอังคาร ตอนนี้หลายคนอาจจะหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปก็เป็นได้

แม้ว่าโทรศัพท์มือถือจะไม่มีประโยชน์เมื่ออยู่บนยานอวกาศซี-หวั้ง แต่ด้วยที่ทุกคนใช้จนเคยชิน จึงยังคงพกติดตัวไปด้วย

นี่คือช่วงเช้าของดาวอังคารในเขตเหมืองแร่หลักสามแห่ง พระอาทิตย์เพิ่งขึ้น แดดข้างนอกก็ไม่ร้อนเท่าไหร่

เพื่อที่จะได้มีเวลาเตรียมตัว กระสวยอวกาศของลู่เฉินและคนอื่นๆจึงลงจอดในระยะทางห่างกับกระสวยอวกาศของพวกสื่อจิ้นอยู่ 50 เมตร

ภายใต้แรงขับย้อนกลับ กระสวยอวกาศ 6 ลำจอดนิ่งบนพื้นทรายสีเหลืองบนพื้นผิวดาวอังคาร

ลู่เฉินหยิบปืนพกแล้วลุกขึ้นมาก่อนเป็นอันดับแรก จากนั้นหลินตงกับเสี่ยวจิงก็รีบเดินไปที่ประตูกระสวยอวกาศพร้อมกับทำท่าเปิดประตู จากนั้นคนอื่นๆก็ยกปืนที่อยู่ในมือขึ้นมาทีละคน

“เปิด” ลู่เฉินพูด หลินตงเปิดประตูอย่างแรง ทุกคนต่างก็โล่งอกที่ไม่เห็นเงาสัตว์ประหลาดปรากฏอยู่บนพื้นทราย

“ระวังด้วย พวกมันอาจจะนอนซุ่มอยู่ใต้ผืนทรายก็เป็นได้” ลู่เฉินเตือน

เสี่ยวจิงกับหลินตงพยักหน้าและก้าวออกจากกระสวยอวกาศก่อน

หลังจากทั้งสองก้าวออกจากกระสวยอวกาศก็ไม่พบการจู่โจม ทว่าพวกเขายังคงสังเกตการณ์สภาพแวดล้อมอย่างระมัดระวัง

ลู่เฉินก้าวออกจากกระสวยอวกาศ เท้าเหยียบบนกรวด กวาดสายตาไปยังกลุ่มกระสวยอวกาศที่อยู่ห่างออกไป 50 เมตร

นักศิลปะการต่อสู้กว่า 40 คนที่อยู่ด้านหลังก็ก้าวออกจากกระสวยอวกาศเช่นกัน แม้ว่าพวกเขาจะเป็นนักศิลปะการต่อสู้ แต่ทุกวันนี้พวกเขาฝึกวิธีใช้ปืนเป็นหลัก ดังนั้นท่าทางการถือปืนจึงต่างกันออกไป ค่อยๆเหมือนทหารขึ้นมาบ้างแล้ว

แน่นอนว่าพลังการต่อสู้ที่แท้จริงของพวกเขาแข็งแกร่งกว่าทหารมาก ถึงขนาดแข็งแกร่งกว่าทหารคอมมานโดเสียด้วยซ้ำ

เพราะมาจากพลังศิลปะการต่อสู้ของพวกเขาเอง

“พวกมันมาแล้ว เตรียมรบ!”

ทันใใดนั้นลู่เฉินก็มองไปที่พื้นทรายที่อยู่ห่างออกไป 50 เมตรจากนอกกระสวยอวกาศของพวกสื่อจิ้น

เห็นเพียงในทรายนั้นเหมือนกำลังโดนไถ ทรายหมุนขึ้นลงมาทางพวกเขาอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่ลู่เฉินพูดเตือนขึ้นมา ทุกคนต่างก็เห็นการเปลี่ยนแปลงที่ผิดปกติของผืนทราย

พวกเขาเป็นนักศิลปะการต่อสู้ที่มีประสาทสัมผัสทั้งหกที่ละเอียดอ่อนและแน่นอนว่าทหารทั่วไปเทียบไม่ติด

จากนั้นทุกคนก็หยิบระเบิดมือที่พกติดตัวออกมา หลังจากที่ลู่เฉินออกคำสั่งพวกเขาก็โยนระเบิดมือออกไป