คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 468

บทที่ 468 หวาดกลัว

จู่ๆลู่เฉินก็เกิดความรู้สึกไม่สู้ดี

ใช่แล้ว นั่นเป็นความรู้สึกที่อยากอ้วก

“ทุกคนหลบไป ระวังใต้เท้าของตัวเองด้วย!”

ทันใดนั้นลู่เฉินก็ร้องตะโกน จากนั้นเขาก็ถอยกลับอย่างแรง

ใต้พื้นที่พวกเขายืนอยู่ในเวลานี้มีฝุ่นทรายขนาดเล็กที่คล้ายพายุทอร์นาโดพุ่งตรงขึ้น และทันใดนั้นมันก็แผ่ปกคลุมคนได้สิบกว่าคน

ในบรรดาสิบกว่าคนมีนักศิลปะการต่อสู้สองคนที่รู้ตัวช้าและยังมีกองทัพจักรวรรดิของสื่อจิ้นอีกสิบคนรวมไปถึงนักวิทยาศาสตร์อีกสามคนที่ออกมาเจอลู่เฉิน

ท่ามกลางสายตาของทุกคน "ดอกไม้" ที่เกิดจากเปลือกหุ้มปล้องและกระดองเป็นองค์ประกอบกระแทกออกจากพื้น

“ดอกไม้” กางออก ส่วนที่เป็นเปลือกหุ้มหรือ“กลีบดอก”หุบลง คนสิบกว่าคนล้วนหายเข้าไปในใจกลาง “ดอกไม้” ราวกับว่า“ดอก”ตูมขนาดใหญ่นี้กลืนแมลงวันเข้าไปแค่ตัวเดียว

จากนั้นใจกลางของ "ดอกไม้" ตูมขนาดใหญ่นี้ก็ระเบิดออกมาอย่างรุนแรง คนนับสิบกว่าคนที่ถูกกลืนเข้าไปก็ระเบิดออกมาเป็นชิ้นๆและกลายเป็นอาหารของเจ้าสัตว์ประหลาดตัวใหม่นี้

ทุกคนตะลึงด้วยความตกใจกับฉากนี้

ลางสังหรณ์ที่ลู่เฉินมีอยู่แต่เดิมก็ได้ปะทุออกมาจนถึงขีดสุด เมื่อเกิดพายุทอร์นาโดพื้นราบบนพื้น เขาก็รู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่เป็นวิกฤติขั้นรุนแรงจนถึงขีดสุด

แต่ก็ช้าไปหนึ่งก้าว เพราะเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน มันจะต้องอยู่ใต้พื้นที่ไม่มีการเคลื่อนไหวเมื่อก่อนหน้านี้แน่ๆ ดังนั้นลู่เฉินจึงไม่ได้ตระหนักถึงความน่ากลัวของมันจนกระทั่งถึงเวลาที่มันโจมตี

ความรู้สึกถึงวิกฤติกาลนี้บริสุทธิ์จนไม่มีอะไรเทียบได้และไม่มีสิ่งเจือปนใดๆเลย เขาจะพบมันได้ก็ต่อเมื่อมันทำการจู่โจม ซึ่งแสดงให้เห็นว่าสัตว์ประหลาดมีความอดทนอดกลั้นและโจมตีได้เร็วเพียงใด

เขามองดูสัตว์ประหลาดที่น่ากลัวตัวนี้ซึ่งมีกระดูกและกระดองเหมือนดอกไม้

ส่วนล่างเป็นเหง้า ส่วนบนสุดเป็นปากฉีกขนาดใหญ่ รูปร่างคล้ายกลีบดอกไม้ ทั้งตัวตั้งแต่บนลงล่างล้วนประกอบด้วยกระดองที่คล้ายกับกระดูกที่น่ากลัวและดูดุร้าย

สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือความใหญ่โตของมัน หลังจากที่มันดูดคนทั้งสิบไปแล้ว ตอนนี้ร่างกายของมันก็ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆและมันก็เติบโตอย่างรวดเร็วจนน่าเหลือเชื่อ

ตอนมันยืนตัวตรงก็เห็นได้ว่ามันสูงอย่างน้อย 100 เมตร ปากที่เหมือนกลีบดอกไม้มีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 20 เมตร พอเปิดออกก็ยิ่งใหญ่มโหฬารราวกับปากเปื้อนเลือดขนาดใหญ่ของสัตว์ตัวยักษ์

ไม่แปลกใจที่สามารถกลืนคนเป็นๆได้ถึงสิบคนในคราวเดียวกัน

“เอาขีปนาวุธถล่มรากมัน อย่าให้มันโตได้อีก ส่วนฉันจะระเบิดรากมันเอง!”

ลู่เฉินร้องตะโกนพร้อมกับถือปืนกลมือกราดยิงส่วนเหง้าของสัตว์ประหลาด

รากของมันหนาประมาณสิบคนโอบ ค่อนข้างน่ากลัว

แต่พอโดนกระสุนยิงและเจาะทะลุเข้าไปทีละนัดก็เห็นได้ว่าตัวของสัตว์ประหลาดตัวนี้ก็ไม่ได้แข็งแรงขนาดนั้น ขีปนาวุธจะต้องระเบิดมันได้อย่างแน่นอน

ในเวลานี้ขีปนาวุธไม่ใช่ดินปืนเพียงอย่างเดียวอีกต่อไป แต่ได้เพิ่มหลักการระเบิดแม่เหล็กไฟฟ้าเข้าไปด้วย อานุภาพของมันรุนแรงยิ่งกว่าขีปนาวุธรุ่นก่อนหลายเท่า การยิงขีปนาวุธหนึ่งลูกเทียบเท่าได้กับHigh-explosive bombsของเมื่อก่อน

ปังปังปัง!

“แม่งเอ๊ย ไปตายซะเถอะมึง ไอ้ลูกหมาสำส่อน!

สื่อจิ้นและคนอื่นๆกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง กระสุนขีปนาวุธแบบติดไหล่ระเบิดใส่เหง้าของสัตว์ประหลาดตัวนั้น