คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 470

บทที่ 470 หนีออกมาได้สำเร็จ

“เชี่ย!”

เมื่อลู่เฉินเห็นเหตุการณ์ก็สบถอย่างรุนแรง

ตลอดที่ผ่านมาเขาเป็นคนที่ใช้คำสบถน้อยมาก แต่ตอนนี้มันอดไม่ได้จริงๆ

เพราะเขารู้ดีว่าสัตว์ประหลาดชนิดนี้น่ากลัวขนาดไหน ถ้ามีไม่กี่ตัว พวกเขายังพอรับมือได้

แต่นี่มาตั้งหลายสิบตัวจึงทำให้รับมือได้ยาก

“ขีปนาวุธยังมีอีกเท่าไหร่?” ลู่เฉินถาม

“ก่อนหน้านี้ผมนับดูแล้วยังมีอีกหนึ่งร้อยกว่านัดที่ใช้ได้” สื่อจิ้นพูด

“อืม งั้นก็ฆ่ามันซะ” ลู่เฉินพูด

“ครับ” สื่อจิ้นพยักหน้าและให้ทหารของเขาที่เหลืออีก 15 คนสุดท้ายถือขีปนาวุธ

ทหาร 15 คนนี้ล้วนเก่งไม่ต่างจากนักศิลปะการต่อสู้ ดังนั้นพวกเขาจึงรอดจนถึงตอนท้าย

การใช้ขีปนาวุธเป็นความรับผิดชอบของกองทัพจักรวรรดิ เนื่องจากในสถานการณ์นี้ พวกเขานับว่ามีฝีมือในการใช้ขีปนาวุธที่เก่งกาจ

กระสุนปืนใหญ่ของขีปนาวุธมีจำนวนจำกัดและยังเป็นอาวุธสำคัญที่ใช้ในการสังหารสัตว์ประหลาดตัวใหญ่ชนิดนี้อีกด้วย การใช้แต่ละนัดจะสิ้นเปลืองไม่ได้

“ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!”

เหล่ากองทัพจักรวรรดิทยอยกันยิงกระสุนปืนใหญ่ตามคำสั่งของสื่อจิ้น

กระสุนปืนใหญ่แต่ละนัดยิงไปทางสัตว์ประหลาดหลายสิบตัวด้วยเสียงอันโหยหวน

สัตว์ประหลาดเหล่านั้นคิดจะหลบหนีอย่างเห็นได้ชัด ทว่าบางทีพวกมันอาจจะโง่เขลาเกินไป เพราะก่อนที่พวกมันจะตอบสนอง กระสุนปืนใหญ่ก็ระเบิดไปที่ส่วนเหง้าของพวกมัน

แต่เนื่องจากเหง้าพวกมันใหญ่เกินไป กระสุนปืนใหญ่เพียงลูกเดียวไม่เพียงพอที่จะระเบิดพวกมันได้

อย่างไรก็ตามจะเห็นได้ว่าสัตว์ประหลาดทั้ง 15 ตัวที่โดนยิงเคลื่อนไหวน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด ร่างที่สูงตระหง่านของพวกมันโงนเงนจะล้มมิลมแหล่

“ยิงมัน ยิงมันให้ตาย ยิงไปที่จุดเดียวกัน!” สื่อจิ้นตะโกนเสียงดัง

ทหารทั้ง 15 คนรีบบรรจุกระสุนปืนใหญ่อีกครั้ง จากนั้นก็ยิงโดยกล้องเทเลสโคปอัตโนมัติ ในไม่ช้าก็พบเป้าหมายนั้นที่พวกเขาเพิ่งยิงออกไป

“ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!”

กระสุน 15 นัดยิงออกมาอีกครั้ง ในชั่วพริบตาก็เห็นเหง้าของสัตว์ประหลาด 15 ตัวถูกระเบิดด้วยกระสุนปืนใหญ่ตัวละสองลูก ร่างขนาดใหญ่ของพวกมันล้มลงกับพื้น

แม้ว่าจะอยู่ห่างออกไปหนึ่งกิโลเมตร แต่ทุกคนก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่าของเหลวสีเขียวที่ระเบิดออกมากัดกร่อนทรายและหินก้อนใหญ่จนเป็นหลุมขนาดใหญ่อย่างรวดเร็ว

“ไม่รู้ว่าของเหลวสีเขียวนั้นเป็นสารอะไรถึงได้มีฤทธิ์กัดกร่อนรุนแรงขนาดนี้!” เสี่ยวจิงถึงกับช็อก

“น่าจะเป็นประเภทเดียวกับน้ำกรด แต่น่ากลัวกว่าน้ำกรดมาก น่าเสียดายที่ไม่มีภาชนะ เพราะไม่อย่างงั้นฉันจะเก็บเอากลับไปวิจัยที่ยานอวกาศซี-หวั้งเสียหน่อย” ลู่เฉินพูด

“ของที่น่ากลัวขนาดนั้นไม่มีภาชนะที่บรรจุได้หรอก ผมว่ามันกัดกร่อนได้ทุกอย่าง” เสี่ยวจิงพูด

“อืม” ลู่เฉินพยักหน้า แต่ในใจก็แอบเสียดายเล็กน้อย เพราะถ้าเขานำของเหลวชนิดนี้ไปทำวิจัย ภาคเคมีจะต้องก้าวหน้าไปมากแน่ๆ

“อันที่จริงเราจับสัตว์ประหลาดตัวนี้ไปวิจัยก็ได้นะ เพราะในตัวพวกมันก็มีของเหลวที่มีฤทธิ์กัดกร่อนรุนแรงชนิดนั้นอยู่ด้วย”

ลู่เฉินตาเป็นประกายเนื่องจากเขาคิดไม่ถึงจริงๆ

เขาก็สงสัยมากเช่นกันว่าของเหลวแบบนั้นมาอยู่ในตัวสัตว์ประหลาดชนิดนี้ได้อย่างไร

“ปล่อยเจ้าตัวเล็กมานี่” ลู่เฉินบอก