คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 470

บทที่ 470 หนีออกมาได้สำเร็จ

“เชี่ย!”

เมื่อลู่เฉินเห็นเหตุการณ์ก็สบถอย่างรุนแรง

ตลอดที่ผ่านมาเขาเป็นคนที่ใช้คำสบถน้อยมาก แต่ตอนนี้มันอดไม่ได้จริงๆ

เพราะเขารู้ดีว่าสัตว์ประหลาดชนิดนี้น่ากลัวขนาดไหน ถ้ามีไม่กี่ตัว พวกเขายังพอรับมือได้

แต่นี่มาตั้งหลายสิบตัวจึงทำให้รับมือได้ยาก

“ขีปนาวุธยังมีอีกเท่าไหร่?” ลู่เฉินถาม

“ก่อนหน้านี้ผมนับดูแล้วยังมีอีกหนึ่งร้อยกว่านัดที่ใช้ได้” สื่อจิ้นพูด

“อืม งั้นก็ฆ่ามันซะ” ลู่เฉินพูด

“ครับ” สื่อจิ้นพยักหน้าและให้ทหารของเขาที่เหลืออีก 15 คนสุดท้ายถือขีปนาวุธ

ทหาร 15 คนนี้ล้วนเก่งไม่ต่างจากนักศิลปะการต่อสู้ ดังนั้นพวกเขาจึงรอดจนถึงตอนท้าย

การใช้ขีปนาวุธเป็นความรับผิดชอบของกองทัพจักรวรรดิ เนื่องจากในสถานการณ์นี้ พวกเขานับว่ามีฝีมือในการใช้ขีปนาวุธที่เก่งกาจ

กระสุนปืนใหญ่ของขีปนาวุธมีจำนวนจำกัดและยังเป็นอาวุธสำคัญที่ใช้ในการสังหารสัตว์ประหลาดตัวใหญ่ชนิดนี้อีกด้วย การใช้แต่ละนัดจะสิ้นเปลืองไม่ได้

“ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!”

เหล่ากองทัพจักรวรรดิทยอยกันยิงกระสุนปืนใหญ่ตามคำสั่งของสื่อจิ้น

กระสุนปืนใหญ่แต่ละนัดยิงไปทางสัตว์ประหลาดหลายสิบตัวด้วยเสียงอันโหยหวน

สัตว์ประหลาดเหล่านั้นคิดจะหลบหนีอย่างเห็นได้ชัด ทว่าบางทีพวกมันอาจจะโง่เขลาเกินไป เพราะก่อนที่พวกมันจะตอบสนอง กระสุนปืนใหญ่ก็ระเบิดไปที่ส่วนเหง้าของพวกมัน

แต่เนื่องจากเหง้าพวกมันใหญ่เกินไป กระสุนปืนใหญ่เพียงลูกเดียวไม่เพียงพอที่จะระเบิดพวกมันได้

อย่างไรก็ตามจะเห็นได้ว่าสัตว์ประหลาดทั้ง 15 ตัวที่โดนยิงเคลื่อนไหวน้อยลงอย่างเห็นได้ชัด ร่างที่สูงตระหง่านของพวกมันโงนเงนจะล้มมิลมแหล่

“ยิงมัน ยิงมันให้ตาย ยิงไปที่จุดเดียวกัน!” สื่อจิ้นตะโกนเสียงดัง

ทหารทั้ง 15 คนรีบบรรจุกระสุนปืนใหญ่อีกครั้ง จากนั้นก็ยิงโดยกล้องเทเลสโคปอัตโนมัติ ในไม่ช้าก็พบเป้าหมายนั้นที่พวกเขาเพิ่งยิงออกไป

“ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!”

กระสุน 15 นัดยิงออกมาอีกครั้ง ในชั่วพริบตาก็เห็นเหง้าของสัตว์ประหลาด 15 ตัวถูกระเบิดด้วยกระสุนปืนใหญ่ตัวละสองลูก ร่างขนาดใหญ่ของพวกมันล้มลงกับพื้น

แม้ว่าจะอยู่ห่างออกไปหนึ่งกิโลเมตร แต่ทุกคนก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่าของเหลวสีเขียวที่ระเบิดออกมากัดกร่อนทรายและหินก้อนใหญ่จนเป็นหลุมขนาดใหญ่อย่างรวดเร็ว

“ไม่รู้ว่าของเหลวสีเขียวนั้นเป็นสารอะไรถึงได้มีฤทธิ์กัดกร่อนรุนแรงขนาดนี้!” เสี่ยวจิงถึงกับช็อก

“น่าจะเป็นประเภทเดียวกับน้ำกรด แต่น่ากลัวกว่าน้ำกรดมาก น่าเสียดายที่ไม่มีภาชนะ เพราะไม่อย่างงั้นฉันจะเก็บเอากลับไปวิจัยที่ยานอวกาศซี-หวั้งเสียหน่อย” ลู่เฉินพูด

“ของที่น่ากลัวขนาดนั้นไม่มีภาชนะที่บรรจุได้หรอก ผมว่ามันกัดกร่อนได้ทุกอย่าง” เสี่ยวจิงพูด

“อืม” ลู่เฉินพยักหน้า แต่ในใจก็แอบเสียดายเล็กน้อย เพราะถ้าเขานำของเหลวชนิดนี้ไปทำวิจัย ภาคเคมีจะต้องก้าวหน้าไปมากแน่ๆ

“อันที่จริงเราจับสัตว์ประหลาดตัวนี้ไปวิจัยก็ได้นะ เพราะในตัวพวกมันก็มีของเหลวที่มีฤทธิ์กัดกร่อนรุนแรงชนิดนั้นอยู่ด้วย”

ลู่เฉินตาเป็นประกายเนื่องจากเขาคิดไม่ถึงจริงๆ

เขาก็สงสัยมากเช่นกันว่าของเหลวแบบนั้นมาอยู่ในตัวสัตว์ประหลาดชนิดนี้ได้อย่างไร

“ปล่อยเจ้าตัวเล็กมานี่” ลู่เฉินบอก

เนื่องจากพวกมันมีจำนวนมากเกินไป ซึ่งแม้แต่นักศิลปะการต่อสู้ต่อสู้ต่อเนื่องหลายชั่วโมงก็หมดแรงไปได้ง่ายๆ

แต่หลังจากได้ยินคำพูดของลู่เฉิน ทุกคนต่างก็มีกำลังวังชาขึ้นมาอีกครั้ง

หลายคนแทบอยากจะยอมแพ้เมื่อมองสัตว์ประหลาดพวกนั้นที่น่ากลัวที่พยายามฆ่าเท่าไหร่ก็ฆ่าไม่ตาย

ลู่เฉินปรับไปที่ช่องลับส่วนตัวแล้วเตือนคนที่อยู่เขตเหมืองอีกสองแห่ง “เหลือเวลาอีก 4 นาที พวกคุณก็จะได้เข้ากระสวยอวกาศแล้ว พอถึงตอนนั้นกระสวยอวกาศจะกลับมาใช้งานได้ ทุกคนเตรียมตัวขึ้นกระสวยอวกาศกลับกันได้แล้ว”

เมื่อได้ยินที่ลู่เฉินพูด คนที่อยู่เขตเหมืองอีกสองแห่งก็ฮึกเหิมขึ้นมาอีกครั้ง

เพราะสถานการณ์ฝั่งพวกเขาแย่กว่าฝั่งลู่เฉิน

เนื่องจากพวกเขาไม่รู้ว่าจะจัดการกับสัตว์ประหลาดระดับซูเปอร์ที่เหมือนดอกไม้ตูมได้อย่างไร จึงทำให้บาดเจ็บล้มตายอย่างหนักและยังส่งผลกระทบต่อสภาพจิตใจของทุกคน

4 นาทีต่อมาลู่เฉินก็สั่งให้ทุกคนกลับไปที่กระสวยอวกาศ จากนั้นก็คุ้มกันพร้อมกับเข้าไปในกระสวยอวกาศ

เมื่อทุกคนเข้าไปในกระสวยอวกาศก็ปิดประตู นั่งประจำที่พร้อมกับรัดเข็มขัดนิรภัย ทันใดนั้นก็พบว่าระบบต่อต้านแรงโน้มถ่วงในกระสวยอวกาศกลับมาใช้ได้แล้ว

หลังจากนั้นก็รู้สึกได้ว่ากระสวยอวกาศกำลังสั่นเล็กน้อย

ลู่เฉินรู้ดีว่ามันเป็นการสั่นสะเทือนของดาวอังคารที่เกิดจากการระเบิดของปืนเก๊าส์ที่ขั้วโลกใต้ของดาวอังคาร

เนื่องจากคลื่นสั่นสะเทือนเดินทางเร็วกว่าคลื่นเสียงมาก ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้ยินเสียงระเบิดตามมา

“ทุกคนเตรียมกลับไปที่ยานอวกาศซี-หวั้ง!”

ลู่เฉินออกคำสั่งสุดท้ายบนดาวอังคาร จากนั้นก็เปิดใช้งานระบบต่อต้านแรงโน้มถ่วง

กระสวยอวกาศที่ถูกล้อมรอบไปด้วยสัตว์ประหลาดนับไม่ถ้วนก็ค่อยๆลอยตัวขึ้นและออกจากดาวอังคาร