คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 478

บทที่ 478 ขีดจำกัดอันสูงสุด

“หลีกทางหน่อย อย่างขวางทาง ส่งตัวพวกเขาไปรักษาตัวที่ยานอวกาศซี-หวั้งก่อน พวกเขายังมีชีพจรอยู่!”

บุคลากรทางการแพทย์หลายคนส่งเสียงตะโกนดังลั่น พร้อมทั้งกั้นบรรดาญาติพี่น้องหลบไปอีกทาง

จากนั้นคนงานทุกคนก็ถูกดึงออกมาพร้อมทั้งส่งขึ้นรถทันที

ทว่าพวกเขาจะเป็นหรือตาย ไม่มีใครรู้ได้จริงๆ

“กัปตัน เหลือเวลาแค่อีกสองชั่วโมง ดาวเคราะห์น้อยใกล้พุ่งชนเข้ามาทุกขณะแล้ว ถ้ายังถ่วงเวลาไปอีกนิด ตัวยานอวกาศซี-หวั้งจะพุ่งขึ้นท้องฟ้าก็คงได้รับผละกระทบไปด้วย”

เวลานั้นเอง ลู่เฉินได้โทรศัพท์วิดีโอคอลมาหาต้าติงเฉิง

ลู่เฉินตะลึงไปชั่วขณะ เพราะว่าคนงานที่ถูกฝังทั้งเป็นเพิ่งจะขึ้นมาได้หนึ่งร้อยกว่าคนเอง หัวใจของเขารุ่มร้อนไปด้วยความโกรธ

เขาเองก็ไม่รู้ว่าความโกรธเช่นนี้มันมาจากไหน มันเป็นความรู้สึกที่โกรธแค้นเป็นอย่างมากอย่างไม่มีที่มาที่ไป

“รอสักเดี๋ยว ก่อนครึ่งชั่วโมงสุดท้ายถึงจะไป!” ลู่เฉินพูดด้วยน้ำเสียงคร่ำเคร่ง

“กัปตัน ทำเช่นนั้นมันอันตรายมาก ถึงแม้ว่าพวกเราสามารถเบี่ยงทิศทางของดาวเคราะห์น้อยไปได้ แต่ว่าอัตราในการพุ่งชนของไททันมันค่อนข้างมีพลังมหาศาล จนสามารถทำให้ยานอวกาศซี-หวั้งได้รับผลเสียหายอย่างหนัก ถ้ามีเรื่องผิดพลาดเพียงเล็กน้อย นั่นย่อมหมายความว่ายานอวกาศซี-หวั้งจะแหลกสลายเป็นผุยผง!” ติงต้าเฉิงกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

ลู่เฉินเคร่งขรึมทันที คนงานในหน้างานก็เหลือสามร้อยกว่าคนที่ยังไม่ได้ขุดตัวเอาออกมาจากถ้ำ ส่วนดาวเคราะห์น้อยทางนั้นก็จะเข้ามาพุ่งชนอีกสองชั่วโมง แผนการของพวกเขาในเวลานี้ที่จำเป็นต้องทำคือต้องไปจากไททัน ไม่งั้นตอนที่ยานอวกาศซี-หวั้งทะยานขึ้นสู่ขอบฟ้า ก็จะเกิดผลกระทบอย่างหนัก ถ้าเกิดเรื่องผิดพลาดขึ้นมาจนถูกรัศมีแรงดึงดูดดาวเคราะห์ทั้งสองดวงที่พุ่งชนกันทำให้ต้องพังพินาศไปด้วย

อัตราความเร็วแสงของรัศมีแรงดึงดูด ย่อมรวดเร็วยิ่งกว่าความเร็วของยานอวกาศซี-หวั้งในเวลานี้ จนสามารถไล่ตามหลังยานอวกาศซี-หวั้งมาได้ทัน!

“ทำยังไงดี? จะทิ้งคนงานอีกสามร้อยกว่าชีวิตไปเหรอ?” ดวงตาของลู่เฉินฉายแววตาสับสน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเจอกับเหตุการณ์นี้

เวลานั้นตอนที่อยู่บนโลก ตอนที่เขาเลือกที่จะทิ้งมวลมนุษย์ส่วนใหญ่นั้น เขาแทบไม่กะพริบตาด้วยซ้ำ

ทว่าเวลานี้ เขากำลังลังเล แถมยังมีความรู้สึกสับสนอยู่ในใจ

การที่ต้องเลือกนั้นมันช่างยากเย็นแสนเข็ญเสียจริง!

คนอื่นๆ ต่างสัมผัสได้ว่าเวลานี้ถึงเวลาที่กำหนดเอาไว้แล้ว

เวลา ณ ขณะนี้ เป็นเวลาที่นัดหมายกันไว้ตั้งแต่แรก เป็นเวลาที่ทุกคนต้องมาอยู่บนตัวยานอวกาศซี-หวั้งเพื่อจะได้ไปจากที่นี่

ทว่าเวลานี้ พวกเขายังมีคนงานอีกสามคนที่ยังไม่สามารถขุดขึ้นมาได้

ณ วินาทีนี้ ทุกคนต่างมองไปทางลู่เฉิน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นดวงตาที่ฉายความรู้สึกสับสนออกมาแล้ว ทุกคนต่างใจสั่นเล็กน้อย

พวกเขาต่างทราบดีว่ากัปตันต้องทำการตัดสินใจแล้ว

กัปตันจะทิ้งพวกเขาไปจริงๆ เหรอ?

แม้กระทั่งบรรดาญาติที่ยังไม่ขุดไม่เจอตัวญาติพี่น้องของตนเอง ถึงกับขาอ่อนเลยทีเดียว

พวกเขาไม่สุขใจ ถ้าได้เห็นหน้าญาติพี่น้องเป็นครั้งสุดท้ายก็ยังดี

พอถึงเวลานี้ จิตใจของพวกเขาสงบลงไปเยาะ พวกเขาต่างทราบดีว่าถึงจะขุดออกมาได้ โอกาสรอดนั้นก็มีไม่เยอะ

พวกเขาก็แค่ยังกอดความหวังอันดื้อดึงเอาไว้ ก็แค่อยากมีคำว่าถ้าเท่านั้นเอง

ถ้าญาติพี่น้องยังมีชีวิตอยู่ล่ะ?

“กัปตัน คุณต้องออกคำสั่งแล้ว พวกเราไม่กล่าวโทษคุณหรอก แค่สวรรค์ไม่อยากให้มนุษย์อย่างพวกเราได้มีชีวิตอยู่ต่อเท่านั้นเอง!” ชายชราคนหนึ่งมองใบหน้าที่กำลังสับสนอยู่ของลู่เฉิน เขาเป็นคนพูดกับลู่เฉินเอง