คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 481

บทที่ 481 หลุมฝังศพของมนุษยชาติ

“ความเร็วของการเดินทางให้ห้วงอวกาศ มีเพียงฉันคนเดียวที่ต้องดูด้วยตนเอง อย่าได้ไปรบกวนการวางแผนของพวกเขา”

มองห้วงอวกาศอันดำมืดที่อยู่ด้านนอกหน้าต่าง ลู่เฉินได้แต่พูดกับใจของตนเองอย่างเงียบๆ

นักวิทยาศาสตร์ของสถาบันนักวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีพวกเขาต่างมีหัวข้อในการวิจัยของตนเองอยู่แล้ว อีกอย่างต่างเป็นโครงการที่มีความสำคัญมาก

เช่นโครงการในการวิจัยเรื่องการต่อสู้ในอวกาศเป็นต้น

กระสวยอวกาศไม่สามารถออกสู้รบได้ การทำลายเครื่องบินขับไล่ยุคที่หกจำนวน100 ลำ ยิ่งไม่เหมาะสมในการเป็นสู้รบในอวกาศ

ดังนั้นลู่เฉินเลยให้กลุ่มของติงต้าเฉิงได้วิจัยเครื่องบินที่สามารถสู้รบในห้วงอวกาศ

เช่นการวิจัยระบบต่อต้านแรงโน้มถ่วงให้มีระดับสูงขึ้น

ครั้งที่อยู่บนดาวอังคาร ถ้าไม่ใช่ว่าขาดแคลนระบบต่อต้านแรงโน้มถ่วงพลังงานอย่างมาก ก็คงไม่ต้องทำให้ต้องสูญเสียนักรบไปมากมายถึงเพียงนี้

อย่างไรก็ตาม ฝ่ายวิจัยทางวิทยาศาสตร์ทุกฝ่ายต่างมีโครงการที่ตนเองวิจัยอยู่แล้ว

“พริบตาเดียว ตั้งแต่ออกมาจากโลก จนถึงเวลานี้ เวลาก็ล่วงเลยมาปีครึ่งแล้ว!”

ลู่เฉินจุดบุหรี่ พร้อมทั้งความรู้สึกหนักหน่วง

เวลาผ่านไปปีครึ่ง จนเกิดเรื่องขึ้นมามากมาย การมีชีวิตอยู่บนโลก ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขไม่ทุกข์ร้อนใดๆ ราวกับเวลามันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

เรื่องที่ผ่านมาในอดีตประดังประเดเข้ามาในจิตวิญญาณของลู่เฉิน

ครั้งที่ห่างไกลโลก ต้องเผชิญหน้ากับเคราะห์ร้ายอันน่าสยดสยองบนดาวอังคาร ความรู้สึกที่ได้ลิ้มรสอาหารมื้อใหญ่รสชาติแห่งความยินดี การสู้บนไททัน พร้อมทั้งเก็บวัสดุพลังงานมากมายอย่างยินดี จนวินาทีสุดท้ายยังโดนดาวเคราะห์น้อยบีบให้ต้องทิ้งไปอีกครั้ง เรื่องที่เกิดขึ้น มันตีเข้ามาเป็นฉาก

“ไปเถอะนะ รอให้ออกจากระบบสุริยะได้แล้ว ฉันจะพุ่งเป้าวิจัยในการเดินความเร็วในอวกาศ หวังว่าจะไปถึงดาวพร็อกซิมาคนครึ่งม้า b ได้อย่างรวดเร็ว”

เอาความคิดที่ยุ่งเหยิงออกมาจากหัวสมอง พร้อมทั้งควบคุมยานอวกาศซี-หวั้งขนาดใหญ่ มุ่งหน้าไปทางขอบระบบสุริยะ

ในระยะนี้ ลู่เฉินและคนอื่นๆ ต่างรับรู้ถึงหลักการเรื่องหนึ่งได้อย่างลึกซึ้ง

ท่ามกล้างอวกาศ การเดินทางไปยังดินแดนที่มีเศษหินลอยไปทั่วท้องฟ้าไม่ใช่สถานที่ที่อันตรายที่สุด สถานที่อันว่างเปล่านั่นคือว่าเป็นสถานที่ที่อันตรายที่สุด

เพราะว่าการอยู่ที่นี่ ระยะห่างของดาวสักดวงอย่างน้อยต้องใช้การเดินทางเป็นพันๆ ปี

ถ้าตรงนั้นไม่มีอะไรเลย ยามเมื่อเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้น คุณก็ไม่สามารถหาสิ่งใดมาทดแทนได้

แค่รอเวลาให้พลังงานหมด จากนั้นก็เสียชีวิต จนเปลี่ยนเป็นน้ำแข็งอันเย็นเฉียบในห้วงอวกาศ และลอยเคว้งคว้างไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ความมืดมิดอันยาวนาน ถือว่าเป็นศัตรูกับการเดินทางในห้วงอวกาศ!

ลู่เฉินครุ่นคิดเรื่องต่างๆ มากมาย จนเลยเถิดไปไกล อีกทั้งควบคุมยานอวกาศซี-หวั้งที่ยังช้าให้เพิ่มความเร็วมากขึ้น

เวลานั้น ตอนที่ออกมาจากโลก ลู่เฉินเคยกระหายกับการเดินทางเข้าสู้ระบบสุริยจักรวาลมาแล้ว

ทว่าเมื่อได้ออกมาจากระบบสุริยจักรวาลแล้ว ใจเขายังคงคิดถึงอย่างอดไม่ได้

“หู้...”

ลู่เฉินสูดลมหายใจเข้า พร้อมทั้งดึงสติกลับมาจากการครุ่นคิดจนเลยเถิดไปไกล

เขาสะบัดความคิดอันสับสนที่อยู่ในใจออกไป พร้อมทั้งควบคุมยานอวกาศซี-หวั้งให้ออกไปจากระบบสุริยะ

เวลาผ่านไป สิบกว่าวันแล้ว

ยานอวกาศซี-หวั้งก็มาถึงวงโคจรดาวยูเรนัส

“ระบบวงโคจรสุริยะยิ่งอยู่ไกลมากแล้ว!” ลู่เฉินพูดอย่างถอนหายใจ

“ใช่ แล้วก็ไม่รู้ว่าพวกเรายังมีโอกาสกลับไปที่ระบบสุริยะอีกครั้งไหม ฉันคิดว่าคงไม่มีวันได้กลับไปอีกครั้งแล้ว” เฉินชูหรันที่อยู่ด้านข้างก็ถอนหายใจเช่นกัน