คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 58

บทที่ 58 โกหกอีกครั้ง

หลังจากได้ทราบข่าวจากหลี่เหวินกวงแล้ว ไม่นานผู้จัดการเซียวเจี้ยนของร้านหยก 36 ก็เดินเข้ามา เพราะไม่ว่ายังไงหลี่เหวินกวงก็มีตำแหน่งเป็นถึงหัวหน้า ในเมื่อเขาเดินทางมาทานอาหารที่ร้านของตนเองทั้งที เขาผู้ซึ่งเป็นผู้ดูแลก็ควรที่จะเลี้ยงอะไรสักเล็กน้อย

“ผู้จัดการเซียว ทางนี้ ผมอยู่ตรงนี้” หลี่เหวินกวงโบกมือทักทายทันทีเมื่อเห็นเซียวเจี้ยนกำลังเดินมา

ด้วยเสียงเรียกที่ค่อนข้างดังของหลี่เหวินกวง ทำให้ผู้คนรอบข้างต่างจับจ้องสายตามายังพวกเขาด้วยความสนใจ

เมื่อเซียวเจี้ยนเดินมาถึงโต๊ะก็ได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดีจากลี่เหวินกวง หยูลี่และเสี่ยวจื่อเหิงทั้งสามคนพร้อมใจกันลุกขึ้นยืนเพื่อต้อนรับเขา เว้นแต่หลินอี้จุนเพียงคนเดียวที่ไม่รู้จักเซียวเจี้ยน เธอจึงเพียงแค่มองเขาเพียงหางตาเท่านั้น

ส่วนทางด้านของลู่เฉินนั้น เขาไม่แม้แต่จะหันหน้าขึ้นมามองเลย เอาแต่นั่งทานอาหารอย่างเงียบๆ

“ผู้จัดการเซียว สองคนนี้เป็นเพื่อนของผม ชื่อชื่อหยูลี่กับเสี่ยวจื่อเหิง” หลี่เหวินกวงแนะนำให้เขารู้จักเพื่อนเพียงแค่สองคนเท่านั้น ส่วนลู่เฉินและหลินอี้จุนนั้นเขาไม่ได้พูดถึง

เซียวเจี้ยนโบกไม้โบกมือให้กับหยูลี่และเสี่ยวจื่อเหิงที่ยืนอยู่ แต่สายตาของเขากลับมองตรงไปยังลู่เฉินและหลินอี้จุน

ในขณะเดียวกันลู่เฉินก็เงยหน้าขึ้นมาสบสายตาเข้ากับเขาพอดี

“ผู้จัดการเซียว เดี๋ยวฉันชงเครื่องดื่มให้คุณเองค่ะ” หยูลี่จัดการรินเครื่องดื่มสีอำพันใส่แก้วทรงสูงและยื่นมาตรงหน้าเขา

เซียวเจี้ยนมองสังเกตุลู่เฉินพบว่าฝ่ายนั้นไม่ได้ดื่มแอลกฮอล์แต่อย่างใด เขาจึงดินตรงดิ่งไปยืนข้างๆลู่เฉิน

“ลู่ ลู่เฉิน คุณก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ” เซียวเจี้ยนพูดด้วยความเคารพ

ภาพเหตุการณ์เบื้องหน้าทำให้หยูลี่ที่กำลังถือแก้วเครื่องดื่มสีอำพันอยู่นั้นชะงักงันทันที

คุณชายลู่?

ผู้จัดการเซียวทักคนผิดแล้วหรือเปล่า?

ผู้ชายคนนั้นที่ผู้จัดการเซียวพูดถึงคือใครกันนะ?

หลี่เหวินกงและเสี่ยวจื่อเหิงขมวดคิ้วยุ่ง ภายในใจเต็มไปด้วยความสงสัย

ทางด้านของหลินอี้จุนก็อ้าปากค้างด้วยความเซอร์ไพรส์ พลางเหลือบมองไปยังเซียวเจี้ยนที่ยืนอยู่ด้วยท่าทางน่าเคารพ

ผู้จัดการคนนี้ไม่ใช่บุคคลธรรมดาทั่วไป เขาคงเห็นแก่หลี่เหวินกวงถึงยอมออกมาเจอ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะแสดงสีหน้าท่าทางที่น่าเคารพเช่นนี้ต่อลู่เฉิน

“อืม” ลู่เฉินพยักหน้าเพียงเล็กน้อย

“คุณลู่เฉินครับ เดี๋ยวผมจะย้ายพวกคุณไปที่ถุงอิมพีเรียล คุณตกลงมั้ย?” เซียวเจี้ยนถาม

“ไม่ต้องหรอก คุณไปทำงานของคุณต่อเถอะ ผมจะดื่มเหล้ากับเพื่อนของผมต่อ” ลู่เฉินโบกมือปฏิเสธคำชักชวน

คำตอบของลู่เฉินทำให้หลี่เหวินกวงและผองเพื่อนต่างอึดอัด เพราะในขณะที่พวกเขาดื่มเหล้ากันนั้นไม่ได้เอ่ยทักทายลู่เฉินและหลินอี้จุนเลย

“โอเคได้เลยครับ” เซียวเจี้ยนพยักหน้าตอบและหมุนตัวกลับไปหาหลี่เหวินกวงและเพื่อนๆด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำขอโทษ

เมื่อทั้งสามคนเห็นว่าเซียวเจี้ยนเชื่อฟังคำพูดของลู่เฉินและเดินจากไป เพื่อนๆทั้งสามก็ตกใจเป็นอย่างมาก

อย่างที่รู้ๆกันอยู่ว่าหลี่เหวินกวงเป็นคนที่เชิญเซียวเจี้ยนมาที่โต๊ะนี้ เพิ่งจะโบกมือทักทายกันได้ประเดี๋ยวเดียวและเกือบจะได้ดื่มเหล้าด้วยกันแล้ว

แต่เพียงชั่วครู่ที่ได้เจอลู่เฉิน เซียวเจี้ยนกลับเปลี่ยนท่าทีเป็นเด็กน้อยที่เชื่อฟังคำสั่งทันที เพียงแค่ลู่เฉินโบกมือปฏิเสธเขาก็เดินจากไปแบบไม่ทัดทานอะไรเลย แม้แต่เพื่อนเก่าอย่างเขาเซียวเจี้ยนก็ไม่คิดจะเอ่ยลา

นี่มันไม่ใช่แค่การเชื่อฟังคำสั่ง แต่มันคือท่าทางหวาดกลัวลู่เฉินต่างหากล่ะ

หลี่เหวินกวงจ้องเขม็งไปยังลู่เฉิน ในดวงตาที่ปกคลุมไปด้วยหมอกควันนั่นกำลังปกปิดเรื่องอะไรกับพวกเขาอยู่หรือเปล่า

เห็นทีเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้คงจะมีอะไรลึกซึ้งกว่าที่เขาคาดคิดไว้แน่ๆ

“ลู่เฉิน นายนี่มันเก็บความรู้สึกเก่งจริงๆ ฉันแทบจะมองไม่ออกว่านายกำลังรู้สึกอะไรอยู่ นายเพิ่งจะพูดไปเมื่อกี้เองว่าจะให้จื่อเหิงหางานให้ พวกผู้ชายอย่างนายนี่มันแย่จริงๆ คงต้องลงโทษตัวเองด้วยการดื่มสักแก้วแล้วล่ะ” หยูลี่มองไปยังลู่เฉินด้วยสีหน้างอแง เธอต้องเก็บความสงสัยเมื่อสักครู่ที่มีต่อลู่เฉินเอาไว้

“อย่าคิดมากเลย ฉันก็แค่รู้จักกับเจ้านายของเขาเท่านั้น เขาก็คงแค่เห็นแก่หน้าของเจ้านาย ถึงต้องทนทำดีกับฉัน

ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้เอง

เพื่อนๆทั้งสามคนต่างพากันถอนหายใจออกมา

ในสายตาของหยูลี่และเสี่ยวจื่อเหิงพวกเขาคงคิดว่าไม่มีอะไร