คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 72

บทที่ 72 ภาพโบราณ

ผู้ที่อยู่ข้างๆจ่าวเทียนหยู่ก็คือหลี่เหวินกวง

หลังจากหลี่เหวินกวงรู้ตัวว่าตนนั้นไปทำให้ใครบางคนขัดใจเข้าแล้ว จึงตัดสินใจให้จ่าวเทียนหยู่ช่วยหาของสะสมให้สักชิ้นเพื่อนำไปขอโทษ

เมื่อหลี่เหวินกวงเห็นลู่เฉินก็ประหลาดใจมาก ลู่เฉินรู้จักกับจั่วซือเฉิง และตอนนี้เข้าก็รู้จักกับศาสตราจารย์ทั้งสามด้วย เจ้ากระจอกนี่เป็นใครกันแน่นะ？

จ่าวเทียนหยู่มองดูลู่เฉิน แม้เขาจะตกใจแต่ก็ไม่ได้มีเวลามาสนใจลู่เฉิน

เขาเพิ่งเสียเงินไปห้าแสนเพื่อได้รูปภาพนี้มา แต่กลับมีคนบอกเขาว่ารูปนี้เป็นของปลอม เมื่อเห็นหยูเจิ้งเทาเดินผ่านมาจึงเข้าไปขอความช่วยเหลือจากหยูเจิ้งเทาให้ช่วยชี้แนะ

เขามองไปที่ลู่เฉินแวบหนึ่ง จากนั้นยื่นรูปภาพให้หยูเจิ้งเทา

หยูเจิ้งเทาเป็นถึงผู้ชำนาญการอันดับต้นๆด้านวัตถุโบราณของหยูโจว ผู้ที่สนใจด้านของสะสมล้วนต้องรู้จักเขาแน่นอน จ่าวเทียนหยู่ก็เช่นเดียวกัน

“ได้ เดี๋ยวผมช่วยดูให้นะ” เมื่อพบว่าเป็นคนรู้จัก หยูเจิ้งเทาจึงยื่นมือไปรับภาพมาดู

ลู่เฉินก็สนใจเช่นกัน เขายื่นหน้าเข้าไปมองดู

นี่คือรูปภาพของหวงจิ่น ดูจากภายนอกแล้วสวยงามมาก เป็นภาพวาดภูเขาและแม่น้ำ บทกวีที่เขียนไว้ด้านข้างก็งดงามเข้ากัน

หยูเจิ้งเทากำลังพิจารณา เล่ยหมิงและหวงยาวจุนก็พากันเพ่งมอง

“ผ้าผืนนี้น่าจะอยู่ในสมัยราชวงศ์ชิง แต่ฝีมือการวาดธรรมดามากเมื่อมองดูแล้วไม่นับว่างดงามเท่าไรนัก หากนำไปขายอาจได้ราคาสักสองแสนกว่า เพราะเป็นผ้าจากสมัยชิงยงเจิ้ง” หยูเจิ้งเทาเอ่ยออกมา

เขาหันหลังกลับไปถามเล่ยหมิงเฉาและหวงยางจุนว่า “พวกคุณคิดว่าเป็นยังไง”

ราคาเพียงสองแสน？ ให้ตายเถอะ บ้าเอ๊ย！

จ่าวเทียนหยู่รู้สึกปวดใจนัก เขาขาดทุนไปถึงสามแสนเชียว

แต่เมื่อศาสตราจารย์ทั้งสองพิจารณาดูอีกครั้ง เขาก็มีความหวังขึ้นมาใหม่

หากเมื่อครู่หยูเจิ้งเทาแค่มองพลาดไปล่ะ

“อืม ศาสตราจารย์หยูพูดไม่ผิดเลย ภาพนี้ราคาสูงสุกสองแสนเท่านั้น อีกทั้งต้องเป็นคนที่ชอบสะสมจริงๆจึงจะยอมซื้อ” หวงยาวจุนพูดขึ้น

“นั่นสิ ภาพนี้ราคาอยู่ที่เนื้อผ้า แต่ดูแล้วเหมือนกับถูกจัดการมาแล้วครั้งหนึ่ง คาดว่าน่าจะรักษาได้ไม่เกินสิบปี” เล่ยหมิงเฉาพยักหน้า

“เหอะๆ ขอบพระคุณท่านทั้งสามมากครับ” จ่าวเทียนหยู่ผิดหวังมาก หากรู้ว่าจะเป็นอย่างนี้เขาคงให้คนอื่นไปแล้ว

“เทียนหยู ในเมื่อไม่ได้ราคา ผมแนะนำให้ขายทิ้งไปเสีย”หลี่เหวินกวงพูดขึ้น อย่างไรก็ดีกว่าไม่ได้อะไรเลย

“ดีเหมือนกัน ขายทิ้งราคาถูกไปซะ” จ่าวเทียนหยู่ยกภาพขึ้น

“ภาพนี้ได้รับการตรวจจากศาสตราจารย์หยู เล่ย หวงทั้งสามท่านแล้ว มีมูลค่าสองแสน ผมจะขายราคาแสนเก้า มีใครอยากได้ไหม” จ่าวเทียนหยู่เอ่ยขึ้น

บรรดาผู้คนหันไปมองภาพนั้น ก่อนหน้านี้ถูกเปิดประมูลที่สองแสนเจ็ด แต่สุดท้ายถูกจ่าวเทียนหยู่ประมูลไปในราคาห้าแสน

เมื่อพบว่าภาพนี้ไม่ใช่ของจริง พวกเขาจึงไม่สนใจและไม่กล้าซื้อ

“ผมขอดูหน่อย” เมื่อไม่เห็นผู้ใดปรารถนาจะซื้อ ลู่เฉินจึงเอ่ยขึ้น

“คุณมองออกเหรอ？ หรือว่าไม่เชื่อสายตาของอาจารย์ทั้งสาม” จ่าวเทียนหยู่หัวเราะ

เมื่อคืนก่อนพวกเขาเพิ่งถูกลู่เฉินตบหน้าให้อย่างจัง วันนี้จึงรู้สึกไม่สบายใจนัก

“ผมอยากจะซื้อต่อ ขอดูก่อนไม่ได้งั้นเหรอ？” ลู่เฉินถามอย่างเรียบๆ

“โห แกหมายความว่าไม่เชื่อสายตาของอาจารย์ทั้งสามสินะ？” จ่าวเทียนหยู่จากเดิมก็ไม่สบอารมณ์แล้ว แม้จะรู้มาว่าลู่เฉินไม่ธรรมดา แต่ตอนนี้เขาไม่ต้องการไว้หน้าลู่เฉินจริง”