คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 75

บทที่ 75 คุณชายวังซิง

“ตอนนี้ผมเองไม่ต้องการใช้เงิน ถ้าต้องการเมื่อไหร่ผมจะเอาที่พ่อแล้วกันนะครับ พ่อเก็บเอาไว้ก่อน” ลู่เฉินพูดออกมา

จากเดิมเขาก็ตั้งใจให้พ่อตาอยู่แล้ว อีกอย่างเขาก็ไม่ขาดแคลนเงินไม่กี่ล้านนี้

“OKได้เลยตามนั้น ถ้าถึงเวลาต้องการใช้เมื่อไหร่ก็บอกพ่อแล้วกันนะ ไม่ต้องไปเอาที่แม่ บอกพ่อได้โดยตรงเลย” หลินดาไห่พูดออกมาด้วยรอยยิ้ม ภายในใจเขารู้สึกชื่นชมลู่เฉินมากนัก

ตี๋ฟู่ที่ยืนอยู่ข้างๆรู้สึกอิจฉาเสียจนทำตัวไม่ถูก เขาจะต้องรีบจัดการกับหลินอี้เจียให้เร็วที่สุดเสียแล้ว หลินดาไห่ไม่มีลูกชาย มีเพียงลูกสาวสองคน เงินตั้ง20ล้านลู่เฉินไม่เอา ทำให้เขารู้สึกอิจฉายิ่งนัก

จั่วชิงเฉิงออกหน้าด้วยตัวเองทำให้ จ่าวเทียนหยู่และหลี่เหวินกวงรู้สึกไม่พอใจนักแต่ก็พูดอะไรไม่ได้

ตระกูลจั่วไม่ใช่คนที่พวกเขาจะหาเรื่องได้ง่ายๆ

ทั้งงานในวันนี้ตระกูลจั่วก็เป็นผู้สนับสนุนหลัก

“คุณลู่ สายตาไม่เลวเลยนี่ มีข้างในอยู่อีกชั้นหนึ่งก็ยังถูกคุณพบเข้าจนได้ ช่วงที่สองเป็นการเดาอัญมณีภายในหิน ผมรอดูคุณอยู่นะ” จั่วชิงเฉิงได้ถือภาพโบราณเจียงถิงไว้ในมือ เขามองลู่เฉินเปลี่ยนไปจริงๆ

แน่นอนว่าเขาคาดหวังในช่วงที่สองที่เป็นการประมูลอัญมณีนั้น หลินดาไห่จะนำเงิน20ล้านนี้ลงเสี่ยงทายด้วย

หากเป็นเช่นนี้รูปภาพในมือก็เท่ากับได้มาฟรีๆ

ลู่เฉินหัวเราะ เขาไม่พูดอะไรออกมาอีก จนกระทั่งจั่วชิงเฉิงเดินออกไปแล้วบรรดาผู้คนทั้งหลายก็กลับเข้าที่นั่งและกินดื่มกันอย่างสนุกสนาน

บรรดาผู้คนที่อยู่รอบศาสตราจารย์ทั้งสามก็ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันเข้ามาทักทาย และหวังว่าพวกเขาจะช่วยหาของมีค่าให้สักชิ้นสองชิ้น

“พี่คะ เดี๋ยวช่วงต่อไปพี่ต้องหาหยกให้หนูสักอันนึงนะ หนูยืมเงินพ่อมาตั้งหนึ่งล้านแน่ะ” หลินอี้เจียมองไปที่ลู่เฉินด้วยสายตามีความหวัง หากหลินดาไห่ไม่ได้อยู่ในที่นี้เธอเองคงจะเข้าไปกอดลู่เฉินแล้ว

พี่เขยของเธอหาเงินเก่งจริงๆ จะไม่ให้เธอเอาใจได้อย่างไร？

“เมื่อกี้พี่แค่โชคดีเท่านั้นแหละ” ลู่เฉินหัวเราะ

“หนูไม่สนใจล่ะ ทำไมพี่ช่วยพ่อได้ถึงช่วยหนูไม่ได้ล่ะ ถ้าพี่ไม่ช่วยหนู หนูจะไม่ช่วยพี่ดูฉีฉีแล้ว”หลินอี้เจียจับแขนลู่เฉินแล้วส่ายไปมาด้วยท่าทางออดอ้อน

“ก็ได้ๆ แต่ถ้าพี่มองผิดไปจะโทษกันไม่ได้นะ” ลู่เฉินไม่รู้จะพูดอย่างไรกับท่าทางของหลินอี้เจีย เขาปัดมือเธอออกอย่างเร็ว พ่อตาของเขายืนอยู่ข้างๆและนี่มันไม่เหมาะสมเลย

“หนูเชื่อว่าพี่ไม่มองพลาดหรอกน่า” เมื่อเห็นลู่เฉินตอบตกลงหลินอี้เจียก็ดีใจใหญ่

ตอนนี้เธอชื่นชมเขาจากใจจริง

เขาใช้เงินแสนห้าแลกมากับของสะสมที่มูลค่าถึง 40 ล้าน

“คุณชื่อลู่เฉินใช่ไหม？”

ขณะนั้นเองคุณชายท่าทางดูดีท่านหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับหญิงสาวรูปร่างผอมเพรียว

ทุกคนบนโต๊ะมองไปที่คุณชายคนนั้น บุคลิกท่าทีของเขาทำให้คนที่พบเห็นอึดอัดใจยิ่งนัก

“ผมคือลู่เฉิน คุณมีอะไรหรือเปล่า？”ลู่เฉินมากมองเขาแล้วขมวดคิ้ว

“ผมให้คุณ 10 ล้าน คุณช่วยผมประเมินคุณค่าอัญมณีในหินได้หรือไม่？” คุณชายคนนั้นพูดมาอย่างโอ้อวด

ค่าประเมินสิบล้าน！？

ผู้ที่ได้ยินล้วนอ้าปากค้าง ชายหนุ่มผู้นี้ใจกล้ามากจริงๆ ถ้าหากเขาตัดสินออกมาผิดละก็คงขาดทุนไม่น้อยเลย

“ผมไม่สนใจ” ลู่เฉินพูดออกมาอย่างช้าๆ

“20 ล้าน” เขากะพริบตาแล้วเอ่ยราคาเพิ่มขึ้น ต้องการให้ผู้คนรอบข้างเห็นว่าเขาเองไม่ขาดแคลนเงิน

20 ล้าน！？

ศาสตราจารย์ทั้งสามคนก็รู้สึกตกใจ

เนื่องจากตระกูลจั่วเชิญพวกเขาทั้งสามมาเป็นผู้ตัดสินในวันนี้ ใช้เงินแค่ 5 ล้านเพื่อเป็นค่าตอบแทนในการร่วมงาน แต่ชายหนุ่มผู้นี้กลับได้รับค่าจ้างในการพิจารณาอัญมณีของแท้เป็นจำนวนเงิน 20 ล้านนี่มันช่าง......