คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 85

บทที่ 85 ลู่เฉิน นายยังมีอีกกี่เรื่องที่ยังปิดบังฉันไว้อยู่กันแน่

"พี่เขย หลังจากนั้นวังซิงก็ไม่ได้ให้ใครมาหาพี่เหรอ?" หลินอี้เจียจ้องมองลู่เฉินอย่างสนใจ พอเห็นว่าลู่เฉินกลับมาอย่างปลอดภัยไม่มีส่วนใดสึกหรอ ก็ไม่ค่อยอยากจะเชื่อ

ตอนนั้นพวกเธอทั้งสองต่างก็กลัวว่าบอดี้การ์ดของวังซิงจะมายุ่งวุ่นวาย ก็เลยรีบแจ้นออกมาในทันที คิดไม่ถึงว่าลู่เฉินจะกลับมาในสภาพที่ยังอยู่ดีได้

"เขากล้าเหรอ ถ้าเขายังมาวอแวกับฉันอีก ฉันจะทำให้เขาไปนอนหยอดน้ำข้าวต้มกับวังเหวินเสวี่ยพี่ชายเขาที่โรงพยาบาลซะ" ลู่เฉินยิ้มพูดเสียงราบเรียบ

"อะไรนะ แกยังไปต่อยวังเหวินเสวี่ยบ้านวังด้วย?" วังเสวี่ยมองลู่เฉินอย่างช็อคๆ

วังซิงเป็นคนยังไงเธอไม่แน่ใจ แต่สำหรับวังเหวินเสวี่ยเธอกลับเข้าใจดี

เพราะเธอเคยไปคุยเรื่องธุรกิจมาก่อน

"ใช่ครับ เขากล้าที่จะมีความคิดไปชกอี้จุน ผมก็กล้าชกเขาเหมือนกัน" ลู่เฉินกล่าว

"แก...แกไปเร็วๆเลย ต่อไปก็ไม่ต้องมาบ้านสกุลหลินของพวกเรานะ บ้านฉันไม่มีลูกเขยอย่างแก!" วังเสวี่ยหน้าซีดขาว ก่อนหน้านี้ได้ยินมาว่าลู่เฉินชกวังซิงไปสองหมัด เธอไม่อยากจะนึกเลยว่าบ้านสกุลวังจะมาคิดบัญชียังไง

แล้วตอนนี้ลู่เฉินก็ยังประเคนหมัดให้ลูกชายคนโตของสกุลวังจนนอนโรงพยาบาลอีก สกุลวังจะไม่เอาเรื่อง มองผ่านไปได้เหรอ?

ลู่เฉินชะงักไป หลังจากนั้นคิดแล้วก็เข้าใจ

ดูจากอำนาจของสกุลวังแล้ว การที่วังเสวี่ยหวาดกลัวก็มีเหตุผลอยู่

เขาพูดเสียงกลั้วหัวเราะ "แม่ แม่ไม่ต้องกังวลแล้ว มีผมอยู่ บ้านวังไม่มีโอกาสมาสร้างความวุ่นวายให้แม่แน่นอน"

"ฉันบอกให้แกไสหัวไป ไม่ได้ยินเหรอ?" วังเสวี่ยชี้ไปที่ประตูบ้านพลางพูดอย่างโกรธจัด

รอยยิ้มบนใบหน้าของลู่เฉินค่อยๆแข็งค้าง เขาถอนหายใจออกมาหนักๆ อุ้มฉีฉีแล้วหมุนตัวจากไป

"วางฉีฉีลง อี้จุน แกเองก็ไม่ต้องกลับไปกับเขาแล้ว" วังเสวี่ยพูดเสียงเข้ม

"แม่ แม่เองก็พอได้แล้ว หนูกับลู่เฉินเป็นสามีภรรยากัน หนูไม่กลับไปกับเขาแล้วจะให้กลับกับใคร? แล้วก็ถ้าแม่ยังทำแข็งตึงกับลู่เฉินอย่างนี้อีก ต่อไปหนูก็จะไม่กลับมาแล้ว!" หลินอี้จุนพูดอย่างฉุนๆ

ลู่เฉินหันกลับมามองหลินอี้จุน ในใจส่วนที่อ่อนไหวที่สุดก็รู้สึกได้รับการสัมผัสถึง

"แม่ หนูจะกลับบ้านแล้ว" มองเห็นคุณยายโกรธ ฉีฉีก็ร้องไห้จ้า

"ฉีฉีเด็กดี แม่จะพาหนูกลับบ้านนะ" หลินอี้จุนเก็บความรู้สึกโมโหไว้ในใจ เอาฉีฉีจากอ้อมอกของลู่เฉินมาอุ้มไว้เอง

"อี้จุน เธอเชื่อฉัน คนบ้านวังถึงมีสิบคนก็ไม่อยู่ในสายตาฉัน ฉันบอกว่าพวกเขาไม่กล้ามาหาเริ่ง พวกเขาก็ไม่มีทางมา พวกเรากลับบ้านกันเถอะ" ลู่เฉินเอื้อมมือไปโอบไหล่ของหลินอี้จุน สามคนตรงไปที่ประตูบ้านเดินออกไป

ทั้งสามคนเดินออกจากลิฟต์ไปจนถึงด้านข้างรถ กำลังจะขึ้นรถก็มองเห็นหลินดาไห่วิ่งหืดหอบเข้ามา

"พ่อ พ่อมาทำอะไรน่ะ?" หลินอี้จุนถาม

"อี้จุน แม่แกก็โกรธไปอย่างนั้นแหละ แกอย่าเก็บมาใส่ใจเลย" หลินดาไห่ถอนหายใจ หมุนตัวไปทางลู่เฉิน

"ลู่เฉิน เอาบัญชีแกให้ฉัน ฉันจะโอนเงินไปให้ยี่สิบล้าน พาอี้จุนออกจากยวี่โจวไปค้างคืนเถอะ ต่อไปก็ไม่ต้องกลับมาแล้ว ถ้าอยู่ข้างนอกแล้วเงินยี่สิบล้าน ใช้หมดก็โทรหาฉันอีก ฉันจะโอนยี่สิบล้านที่เหลือไปให้ พวกแกวางใจได้ เงินนี่แม้แต่เศษเดียวฉันก็ไม่ให้แม่แก" หลินดาไห่พูดอย่างจริงใจ

"พ่อ!" หลินอี้จุนคัดจมูก น้ำตาพลันไหลพรากออกมา ฉีฉีเห็นอย่างนั้นก็เลยร้องไห้ตาม

ลู่เฉินมองหลินดาไห่ ในใจปรากฏความรู้สึกซาบซึ้งอย่างไม่สามารถอธิบายได้

นี่ถึงจะเป็นพ่อตาของเขาล่ะ!

และเพราะมีหลินดาไห่อยู่ ทุกครั้งที่เขามาที่นี่ก็เลยรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นสายหนึ่ง

"พ่อ เงินนี่พ่อเก็บเอาไว้ใช้นะ ก่อนหน้านี้ลู่เฉินถูกล็อตเตอรี่หนึ่งร้อยล้าน พวกเรามีเงิน" หลินอี้จุนพูดอย่างตื้นตัน