คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 95

บทที่ 95 วังซิงอยากจะเบี้ยวหนี้

"คนที่หมุนลูกเต๋าก็เป็นคนของแก ถ้าหากมีคนโกงก็ควรเป็นคนของแกสิที่โกง มือและขาของฉันไม่ได้โดนโต๊ะด้วยซ้ำ หรือแกนึกว่าฉันเป็นเทวดาหรือไง"ลู่เฉินมองไปที่วังซิงอย่างเยาะเย้ย

ถ้าจะบอกว่าเขาโกง ก็ได้นะ เพราะเขาสามารถได้ยินทุกการเคลื่อนไหวของลูกเต๋าได้

แต่ใครจะสามารถตัดสินว่าเขาโกงล่ะ?

"ฉันไม่เชื่อว่าแกจะโชคดีขนาดนี้!แกมีปัญหาแน่นอน!"วังซิงก็ไม่แน่ใจว่าลู่เฉินโกงหรือเปล่า แต่เขาจำเป็นต้องเถียงแน่นอน

ถ้าเสียต้องเสียตั้งหกร้อยล้าน ไม่ใช่ว่าเป็นหกสิบล้าน!

ถ้าเป็นหนึ่งร้อยล้าน เขายังสามารถหามาได้ แต่หกร้อยล้าน เขายังไม่มีสิทธิ์นี้ที่บ้าน

แม้ว่าตอนนี้พี่ชายของเขายังรักษาอยู่ที่โรงพยาบาล แต่สิทธิ์การตัดสินบางอย่างยังอยู่ในมือของพี่ชายเขา เขาแค่รับผิดชอบโครงการฯบางอย่างของบริษัทแค่นั้นเอง ฝ่ายการเงินจะไม่ฟังคำสั่งของเขาหรอก

"อย่ามาพูดไร้สาระแบบนี้ ฉันไม่ได้โกง ที่นี่มีคนตั้งเยอะ ไม่มีใครเห็นหรือไง?เอาเงินมาเถอะ อย่าให้ฉันต้องลงมือนะ ฉันก็ไม่อยากต่อยแกจนต้องไปหาพี่ชายของแกที่โรงพยาบาลบนงานเลี้ยงของท่านปู่เฉิน"ลู่เฉินพูดด้วยสีหน้าที่เย็นชาลง

สีหน้าของวังซิงเปลี่ยนทันที เขาเชื่อว่าลู่เฉินพูดได้ก็ทำได้แน่นอน พี่ชายของเขายังนอนอยู่ที่โรงพยาบาลอย่างน่าสงสารอยู่เลย

เขามองไปที่เจ้าโต๊ะด้วยสีหน้าที่มืดมน

สีหน้าของเจ้าโต๊ะก็เปลี่ยนทันที และพูดอย่างสั่น"คุณชายวังครับ ผมก็ไม่ทราบว่าทำไมเขาถึงโชคดีขนาดนี้"

"แต่แกก็แพ้ด้วย ดังนั้นแกก็ต้องจ่ายเงินด้วยกัน"วังซิงพูดอย่างเย็นชา

"อ๊า?คุณชายวัง คุณทำแบบนี้ได้ยังไง คุณให้ฉันช่วยเดิมพันให้คุณ ทำไมฉันต้องจ่ายเงินด้วยล่ะ?"สีหน้าของเจ้าโต๊ะแย่จนสุดๆ คาดไม่ถึงว่าวังซิงจะไร้ยางอายจนถึงขั้นนี้

"แกไม่จ่ายก็ไม่เป็นไร ขอให้แกรู้สึกว่าหลังออกจากตระกูลเฉินแกยังสามารถปลอดภัยก็พอ"วังซิงพูดคุกคามอย่างไร้ยางอาย"

เจ้าโต๊ะใจสั่นทันที วังซิงเป็นคนแบบไหนคนที่อยู่ในนี้ล้วนรู้ดีอยู่ คนฐานะอย่างเขา จะกล้าไปยั่วยุคนร้ายคนนี้ได้ยังไงล่ะ

เขาลังเลไปสักพัก กัดฟันอย่างไม่เต็มใจ"คุณชายวัง หนึ่งร้อยห้าสิบล้านนี้เป็นทรัพย์สมบัติของฉันทั้งหมดแล้ว มากกว่านี้ฉันก็ไม่มีแล้ว!"

หนึ่งร้อยห้าสิบล้านนี้เป็นเงินที่เขาเล่นพนันชนะในวันนี้ แม้ว่าเจ็บใจมาก แต่ภายใต้การคุกคามของวังซิง เขาเพียงแต่ต้องเอาออกมา

คนอื่นเห็นว่าวังซิงหยิ่งขนาดนี้ ไม่มีใครกล้าออกมาพูดให้เจ้าโต๊ะ ทุกคนล้วนเงียบขรึมอยู่กับที่

"มากสุดฉันยังเอาออกมาได้อีกหนึ่งร้อยล้าน รวมทั้งหมดสองร้อยห้าสิบล้าน มากกว่านี้ฉันก็ไม่มีแล้ว"วังซิงผลักชิปหนึ่งร้อยห้าสิบล้านของเจ้าโต๊ะไปถึงตรงหน้าของลู่เฉินพร้อมพูดออกมา

"อย่าพูดไร้สาระให้มันเสียเวลา เราล้วนเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว ยอมเดิมพันก็ต้องยอมรับการแพ้ด้วย หกร้อยล้าน ขาดสลึงหนึ่งยังไม่ได้"ท่าทีของลู่เฉินแน่วแน่มาก วังซิงคิดจะหาเรื่อง นั้นเขาก็ค่อยๆเล่นกับวังซิง

สีหน้าของวังซิงเปลี่ยนทันที ในสายตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง แต่เขาไม่กล้าทำอะไร ครั้งก่อนถูกลู่เฉินตบไปสองทียังเป็นเรื่องเล็กอยู่ เขาเป็นห่วงว่าถ้าวันนี้ลู่เฉินต่อยจนเขาพิการ และถ้าทำให้เขากลายเป็นขันทีด้วย นั้นเขาก็คงจะคิดสั้นแหละ

"แกรอก่อน ฉันโทรไปหาพ่อ"ต่อหน้าของลู่เฉิน วังซิงเป็นคนขี้กลัว ระหว่างพูดเขาก็หยิบโทรศัพท์มาโทรออกไป

ทุกคนเห็นว่าวังซิงกลัวลู่เฉินขนาดนี้ ล้วนรู้สึกแปลกใจว่าตกลงลู่เฉินมีฐานะอะไร ถึงสามารถทำให้วังซิงหวาดกลัวจนขนาดนี้

ไม่นานวังชิจูก็พากลุ่มคนกลุ่มหนึ่งวิ่งมา ในมือของวังชิจูมีรูปภาพของลู่เฉิน เพียงตาแรกเขาเลยได้เห็นลู่เฉินทันที โดยเฉพาะเมื่อรู้ว่าลูกชายได้เสียเงินหกร้อยล้านให้กับลู่เฉิน ในดวงตาของเขาเลยมีเปลวไฟกระพริบอยู่

ถ้าไม่ใช่ว่าช่วงนี้ถูกล่าช้าเพราะเรื่องวุ่นวายของบริษัท เขาคงได้จัดการลู่เฉินไปตั้งนานแล้ว

"น้อง ลูกของฉันไม่รู้เรื่องรู้ราว ทำให้คุณขุ่นเคือง ต้องขอโทษด้วยนะ"แม้ว่าในสายตาของวังชิจูเต็มไปด้วยฆาตกรรม แต่วันนี้เป็นวันเกิดครบเจ็บสิบปีของท่านปู่เฉิน ไม่สามารถก่อความวุ่นวายในที่นี่ได้

"ในบัตรนี้มีเงินอยู่ร้อยล้าน ถึงว่าเป็นการขอโทษของเรา"วังชิจูหยิบบัตรหนึ่งใบยื่นให้ลู่เฉิน