คุณพ่อสายเปย์ นิยาย บท 96

บทที่ 96 วังชิจูเขียนสัญญา

"พ่อ ช่วยฉันด้วย" วังซิงโดนลู่เฉินถีบออกมา อย่างตื่นตระหนกทันที

เขารู้ฝีมือของลู่เฉิน แม้แต่บอดี้การ์ดบางคนก็ไม่กล้าสู้กับลู่เฉิน ไม่กล้าแม้แต่นิดเดียว

วังชิจูและเฉินซานหันกลับมาและสีหน้าดูน่าเกลียด

“ แกกล้าสร้างปัญหาในตระกูลเฉินของฉันหรอ?” เฉินซานจ้องไปที่ลู่เฉินด้วยสีหน้าเศร้า เป็นผู้ช่วยในบ้านเฉินมาหลายปีแล้ว แม้ว่าเจ้าบ้านหวังจะปฏิบัติต่อเขาในฐานะพี่ชาย แต่เขาก็ไม่เคยถูกคนอื่นไม่สนใจขนาดนี้

"คุณผู้ช่วยเฉินใช่ไหม นายไม่เหนหรอว่าบ้านนั้นสร้างปัญหาเอง พนันแพ้เป็นหนี้อีก ฉันแค่มาทวงหนี้เฉยๆ" ลู่เฉินพูดเบา

"ไอ่เด็กน้อย ดีมาก ทำดีมาก!" เฉินซานตัวสั่น หันกลับมาเรียก "รปภ. รปภ.อยู่ไหน"

ทันทีที่ได้ยินเสียงของเขา รปภ.หลายคนก็รีบเข้ามา

ทุกคนถอยไปข้างหนึ่ง มองจากสายตาของลู่เฉินแล้วเต็มไปด้วยความตลก

บ้านเฉินได้เรียนรปภ.มา พวกเขาเชื่อว่าลู่เฉินจะต้องออกไปจากที่นี้ในวันนี้แน่นอน

"ไอ่น้อง ฉันจะให้โอกาสนายเป็นครั้งสุดท้าย ไม่งั้นฉันจะให้พวกเขาจับคุณออกไปทันที!" เฉินซานขู่

ในฐานะสมาชิกคนหนึ่งในบ้านเฉิน ถ้าเขาถูกเจ้าของบ้านไล่ เป็นการขายขี้หน้ามากๆ

ทุกคนส่ายหัวรู้สึกว่าลู่เฉินไม่สามารถมองเห็นสถานการณ์ได้ชัดเจน

แม้ว่าจะต้องการทวงเงินสักกี่ร้อยล้าน แต่ก็ไม่ควรมาขอที่นี้ นี้เป็นการไม่ให้เกียจคุณผู้ช่วยเฉินเลยไม่ใช่หรอ?

"จะไล่ฉันออก?" ลู่เฉินยิ้มและพูดอย่างใจเย็น "ถ้าเฉินกวงซิงพูดแบบนี้ ฉันจะหันหลังกลับและจากไป แต่คุณยังไม่มีอำนาจพอและคุณก็ไม่มีสิทธิด้วย"

อะไรนะ?

เขาบอกว่าผู้ช่วยเฉินไม่มีสิทธ์ไล่เขางั้นหรอ?

ทุกคนหัวเราะเยาะเมื่อได้ยินคำพูดนี้ ส่วนใหญ่เห็นว่าลู่เฉินเข้ามาจากข้างนอกไม่ใช่มาจากห้องรับแขกอีกสองห้อง

งั้นก็แสดงว่า ลู่เฉินจึงไม่มีสิทธ์ที่จะเข้าไปในห้องประชุมนี้

คนอย่างลู่เฉินที่ไม่มีตัวตนในที่นี้ กล้าสร้างปัญหาในบ้านของเฉิน ผู้ช่วยเฉินอยากให้ออกไปก็แค่ออกไปไม่ใช่หรอ?

"คุณบอกว่าฉันไม่มีสิทธ์ที่จะไล่คุณออก?" เฉินซานพูดด้วยรอยยิ้มแล้วโกรธ

"ุถ้าไม่เชื่อคุณสามารถให้พวกเขาลองดูสิ แต่ฉันไม่อยากทำให้เฉินกวงซิงต้องอับอายและฉันไม่ต้องการให้เขาไล่คุณออกจากบ้านเฉินเพื่อฉันดังนั้นฉันแนะนำให้นายคิดใหม่นะ" ลู่เฉินพูด

ทุกคนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินประโยคนี้และพวกเขาก็รู้สึกว่าลู่เฉินบ้าไปแล้ว

แต่เฉินซานหรี่ตาและลังเลเล็กน้อย

เป็นถึงผู้ช่วยของบ้านเฉินแถมอยู่ในตำแหน่งนี้มาหลายปีความสามารถเพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอ แต่ยังต้องมีความสามรถของวิสัยทัศน์และการตัดสินด้วย

ลู่เฉินมั่นใจมาก ที่เขาไม่สงสัยอะไรในใจก็แปลกแล้ว

ถ้าสิ่งที่ลู่เฉินพูดเป็นความจริง เขารู้จักเจ้าของบ้านจริงๆล่ะ ถ้าเขาก็จะไล่ลู่เฉินออกไป ถึงจะไม่ใช่บ้านเฉินไล่ออกเองก็ตามเฉินกวงซิงไม่สบายใจแน่ๆ

ดังนั้นในขณะนี้เขาลังเลไปเลย

"เจ้าบ้านหวัง วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบ 70 ปีของคุณนายเฉินฉันไม่อยากทำให้เรื่องมันใหญ่ และยิ่งไม่อยากให้กระทบถึงคุณชายน้อยเพราะฉะนั้นฉันจะไม่เเอาเรื่องคุณ นายคืนเขา100ล้านไปก่อน ที่เหลือค่อยๆคืนที่หลังนะ"

เฉินซานขยิบตาที่วังชิจู และหันไปหาลู่เฉิน: "นี่ครั้งสุดท้าย ถ้านายยังไม่ยอมแพ้อย่าหาว่าฉันไม่เตือน"

ลู่เฉินยิ้มแล้วยิ้มอีก เขารู้ว่ามันไม่ใช่จริงที่หรอกจะขอให้วังซือจูคืนเงิน 600 ล้านหรอก และอีกอย่างเป็นงานเลี้ยงของคุณชายเฉิน เขาก็ไม่อยากให้เฉินกวงซิงขายหน้าใ

"เงินของฉันอยู่ในบัตรของฉัน มีอะไรหรอ คุณต้องการใช้เงินหรอ" ลู่เฉินตอบไปปุ้ปเขาเพิ่งนึกได้ วังซิงน่าจะโทรหาแล้วบอกกับเธอเรื่องที่เขาแพ้ไป 90 ล้านแน่เลย

หลังจากได้ยินลู่เฉินพูด หลินอี้จุนก็วางสายทันที

ลู่เฉินมองโทรศัพท์แล้วหัวเราะแบบงงๆ

เหตุผลที่เขาต้องการ 90 ล้านต่อหน้าวังเสวี่ย ก็คือต้องการให้วังเสวี่ยไม่ขอเงินเขาเพื่อไปพนันอีก

การพนันไม่ใช่เรื่องดี สิบเก้าพนันแพ้ แม้ว่าเขาจะมีการฟังที่ยอดเยี่ยมและสามารถได้ยินเสียงของการทอยลูกเต๋า แต่เขาก็ไม่ได้เป็นนักพนัน ยิ่งไม่อยากพูดถึงการเล่นของวังเสวี่ยเลย

หากวังเสวี่ยยังคงพนันต่อ ลู่เฉินเชื่อว่าในทั้งบ้านหลินอาจจะเสียบ้านหลังสุดท้ายให้กับวังเสวี่ยก็ได้

แพ้จนตาแดง ไม่มีเหตุผลเอาสักเลย

ขณะที่ลู่เฉินกำลังจะวางโทรศัพท์โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“ไอ่ลูกเขย นายมาหรือยัง หรือไม่ก็ให้ลูกสาวฉันไปรับ” เฉินกวงซิงถามในโทรศัพท์

"โอ้ ฉันถึงแล้วตอนนี้ฉันอยู่ในห้องนั่งเล่นแห่งนี้" ลู่เฉินพูด

"อืม คุณมาที่สวนว่านโส้ ฉันจะให้ลูกสาวของฉันออกไปรับนาย ตอนนี้ฉันไม่ค่อยสะดวก" เฉินกวงซิงกล่าว

"โอเค" ลู่เฉินวางสายโทรศัพท์ ถามใครบางคนถึงเส้นทางของสวนว่านโส้ ของบ้านเฉิน แล้วเดินไป

เมื่อเขามาถึงประตูสวนว่านโส้ เขาก็ถูกพนักงานเสิร์ฟหยุดไว้

"สวัสดีครับ โปรดแสดงบัตรเชิญของคุณ" บริกรกล่าว

ลู่เฉินผงะ เขาไม่มีบัตรเชิญจากบ้านเฉินเลย ตอนเฉินกวงซิงเชิญเขาในวันนั้นเขาก็ไม่ได้รับบัตรเชิญนิ