คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 14

"คุณมีธุระด่วนอะไรหรือเปล่า ถึงไม่ได้โทรมานัดก่อน" หิตายะสงสัย เพราะทุกครั้งที่ภรรยาจะเข้ามาหา เธอโทรมาก่อนทุกครั้ง

"ก็ชมอยากมาเซอร์ไพรส์คุณบ้าง วันนี้ชมจะรอไปทานข้าวเที่ยงกับคุณนะคะ" ชมพู่พูดออดอ้อนสามีต่อหน้าสุขายะ เพื่อเอาคืน เพราะชมพู่ยังนึกโมโหที่เห็นสุขายะกอดพิมพ์ญาดาต่อหน้า..แถมยังจูบกันอีก

"ก็ได้จ้า" หิตายะทนลูกอ้อนภรรยาไม่ได้สักที จากที่จะมาคุยเรื่องงานก็เลยลืมหมด มือหนาโอบเอวภรรยาแล้วพาเดินมาที่ห้องทำงาน ทั้งสองห้องอยู่ไม่ไกลกันนัก

"ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงนะคะ วันที่คุณได้มาทำงานในห้องนี้" ชมพู่รอเวลานี้มานานแล้ว เวลาที่เธอแน่ใจว่าใครจะเป็นใหญ่..ในที่สุดก็เป็นผู้ชายคนที่เธอเลือก

"คุณหมายความว่ายังไง"

"เปล่าค่ะ ฉันอยากเห็นคุณก้าวหน้าในหน้าที่การงานไง" ชมพู่ภรรยาสุดแสนที่จะอ่อนหวาน และความงามของเธอไม่ได้น้อยหน้าใคร จนทำให้สุขายะลืมไม่ลง

ตัดกลับมาอีกห้อง..

"คุณจะให้ฉันไปทำงานข้างนอกจริงเหรอ" จะให้เธอยกโต๊ะและเก้าอี้กลับเข้ามาเธอคงทำไม่ได้ และไม่กล้าสั่งใครด้วย

"ถ้าอยากทำงานก็ออกไปทำข้างนอก..และอีกอย่าง"

"อะไรคะ" หญิงสาวกำลังจะออกไปตามคำสั่งของเขา

"ผมหวังว่าคุณคงไม่ไปป่าวประกาศบอกใครนะว่าเป็นเมียของผม"

"ทำไม"

"ทำไมงั้นเหรอ..ผมว่าคุณคงจะรู้ดีกว่าใคร"

"ฉันก็ไม่อยากจะให้ใครรู้เหมือนกันว่าเป็นเมียของคุณ..เพราะที่นี่หนุ่มหล่อเยอะเลย" ก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้อง..หญิงสาวได้พูดทิ้งท้ายไว้..กลัวเราป่าวประกาศงั้นเหรอ ไอ้สุขาเอ๊ย!! ใครอยากจะไปเป็นเมียนาย..คิดมาก็นึกโมโห

ปั้ง!! เสียงพิมพ์ญาดาปิดประตูห้องของสุขายะ จนคนที่อยู่ด้านนอกมองมา.. ชั้นนี้ไม่ได้มีแค่ห้องผู้บริหาร ยังมีอีกแผนกที่รอรับงานจากผู้บริหารโดยตรง แต่ก็แบ่งเป็นสัดส่วนโดยมีที่กั้น..แผนกนั้นมีคนอยู่สิบกว่าคน

"ใครกันพี่พี" นิดถามหัวหน้าแผนก

"ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน" พีรพัฒน์คือหัวหน้าแผนกและหนุ่มหล่อคนนี้แหละ ที่พิมพ์ญาดาหมายถึง

"เข้ามาพบผมหน่อย" สุขายะกดสายตรงออกมาหาเลขาหน้าห้อง

"ค่ะ" กนกลักษณ์รีบเข้ามาตามคำสั่ง

"เรื่องที่คุณได้ยินอยู่ในห้องนี้ไม่ต้องนำเอาไปพูดที่อื่น และเรื่องผู้หญิงคนนั้นที่กล่าวอ้าง..คุณก็ลืมมันไปซะ" เขาหมายถึงว่าเรื่องที่พิมพ์ญาดาบอกว่าเป็นเมียของเขา

"คะ!?" กนกลักษณ์เริ่มจะงง ตกลงเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่ แต่เธอก็ไม่กล้าถามในเมื่อเจ้านายสั่งก็ต้องทำตาม

"และอีกอย่าง..คุณช่วยจัดงานให้ผู้หญิงคนนั้นที เอาให้หนักเลยนะ" คำสั่งของเขาคือให้เล่นงานเธอจนอยู่ที่บริษัทนี้ไม่ได้

"คะ?!..เอ่ออ..ค่ะ" กนกลักษณ์งงจนเดินออกจากห้องก็ยังงงอยู่

"คิดเหรอว่าฉันจะเชื่อ" สุขายะไม่เชื่อเรื่องที่แม่เล่ามาเลยด้วยซ้ำ เรื่องที่บ้านของเขาเป็นหนี้ จนต้องนำตัวเขาไปขัดดอก

"เอาไงเอากันวะ สู้แค่ตายเท่านั้นแหละ" พิมพ์ญาดาปลอบใจตัวเองเพราะโต๊ะทำงานของเธออยู่ตรงทางลงบันไดหนีไฟจริง แต่ก็ไม่ได้ห่างจากห้องทำงานของสุขายะมากนัก

"หึ" พีรพัฒน์แอบมองและก็นึกขำอยู่ดี ๆ เธอก็พูดกับตัวเอง แถมยังลูบหัวตัวเองเพื่อปลอบใจอะไรสักอย่าง

"งานที่คุณต้องทำวันนี้ค่ะ" กนกลักษณ์หอบแฟ้มเอกสารมาวางลงตรงหน้า

"งานอะไรคะ เยอะแยะเลย" คิ้วงามได้รูปถึงกับขมวดเข้าหากันจนเป็นปม

"เอ่ออ"

แค่นี้พิมพ์ญาดาก็รู้แล้วว่าเขาคิดจะเล่นงานเธอด้วยวิธีนี้

"ขอบคุณนะคะเดี๋ยวฉันจัดการเอง" หญิงสาวนั่งลงในท่าที่สบายแล้วหยิบแฟ้มเอกสารนั้นขึ้นมาเปิดดู

พอเธอนั่งลงเท่านั้นแหละ หนุ่ม ๆ ที่อยู่อีกแผนกนึงต่างก็แอบกลืนน้ำลาย เพราะชุดที่เธอใส่ เวลาลุกเวลานั่ง ทำให้หัวใจของพวกเขาหล่นวูบได้

..เที่ยงวันเดียวกัน..

"ทำไมคุณมานั่งทำงานตรงนี้ล่ะครับ" หิตายะควงภรรยากำลังจะไปทานข้าว ต้องเดินผ่านทางนั้นเพื่อไปลงลิฟต์

"สงสัยแถวนี้บรรยากาศดีมั้งคะ"

"จริงเหรอครับ" หิตายะคุยกับเธอทีไรเขาชอบนึกขำในคำพูดของเธอ ผู้หญิงคนนี้สตรองมาก ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ ว่าตอนนี้น้องชายของเขากำลังแกล้งเธออยู่ แต่ดูเหมือนว่าเธอไม่ต้องการความช่วยเหลือเลย

"รีบไปเถอะค่ะชมหิวแล้ว" ชมพู่รีบดึงมือสามีให้ไปที่ลิฟต์

"ตกลงจะเก็บไว้กินคนเดียวทั้งพี่และน้องเลยเหรอ แม่ชมพู่แม่ยอดยาหยี"

"เธอว่าใคร" พิมพ์ญาดามัวแต่มองตามชมพู่กับหิตายะไป จนลืมดูว่ามีผู้ชายอีกคนเพิ่งจะเดินออกมาจากห้องทำงานและได้ยินสิ่งที่เธอพูด

"อีตานี่ก็อีกคน..หลงไม่ลืมหูลืมตา..นั่นเมียพี่นะ" หญิงสาวพูดพึมพำคนเดียวเบา ๆ

"ถ้างานกองนี้ไม่เสร็จ ไม่ต้องไปกินข้าว" ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่ได้ยิน แต่เขาไม่อยากจะพูดเรื่องนั้นกับเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะรู้เรื่องอะไรมาเขาก็ไม่แคร์อยู่แล้ว

"เอ้าา..งานเข้าเลยกู" พิมพ์ญาดาพูดพร้อมกับมองตามหลังเขาไป

เย็นวันเดียวกัน..ที่บ้าน

กว่าจะเสร็จงานแล้วกว่าจะมาถึงบ้าน หญิงสาวทำงานจนลืมหิว คิดว่ามาทานข้าวเย็นที่บ้าน ทีเดียวเลยแล้วกัน

"ใครมาคะป้า" พิมพ์ญาดาสงสัยเพราะว่ามีรองเท้าผู้หญิง จะว่าของชมพู่ก็ไม่ใช่ เพราะแม่ชมพู่เธอชอบใส่แบบอ่อนหวานไม่ใช่เปรี้ยวแบบนี้

"คุณผู้หญิงกลับมาแล้วเหรอคะ" ป้าแม่บ้านไม่กล้าบอกว่ารองเท้าใครและไม่อยากให้คุณผู้หญิงคนใหม่เข้าไปเจอด้วย..เพราะกลัวเป็นเรื่อง