คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 15

พิมพ์ญาดานึกแปลกใจ ทำไมเขาไม่รีบขึ้นไปนอนกับคู่ขาเขาล่ะ ยังมาวนเวียนอะไรอยู่กับเธอ

แต่ก็ช่างเถอะใครจะไปสน.. แล้วหญิงสาวก็นั่งซดมาม่าไปเรื่อย ๆ โดยมีสุขายะนั่งกอดอกมอง

พอกินจนหมดแล้ว เธอก็ลุกขึ้นเพื่อที่จะเอาถ้วยมาม่านั้นไปล้าง แต่ชายหนุ่มก็เอ่ยขึ้นก่อน

"เธอมีแผนอะไรกับแม่ฉัน"

"คุณหมายความว่ายังไง"

"ไม่รู้สิ..ฉันดูแปลก ๆ" ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นถูกกระทำขนาดนี้ คงหอบเสื้อผ้าหนีออกจากบ้านไปแล้ว..แต่กับผู้หญิงคนนี้..

"แล้วแต่คุณจะคิดแล้วกัน" พิมพ์ญาดาเดินไปที่ล้างจาน พอวางถ้วยลงเท่านั้นแหละก็ถูกชายหนุ่มกระชากตัวกลับมา

"เธอไม่ต้องทำเป็นตีหน้าซื่อ ช่วงนี้แม่ฉันไม่อยู่..ฉันคิดว่าเธอควรจะกลับไปอยู่ที่บ้านตัวเองได้แล้ว" สุขายะเกลียดที่สุดก็คือคนที่ใช้แผนการณ์กับเขา

"ทำไมฉันต้องกลับไปอยู่บ้านด้วย ก็ในเมื่อที่นี่มันบ้านสามีของฉัน"

"ฉันไม่เคยเห็นเธอเป็น ภรรยาเลย..แล้วจะเป็นสามีเธอได้ยังไง"

จุก! ยังหน้าด้านกว่านี้ได้อีกไหมพิมพ์ญาดา ฉันเพิ่งรู้นะว่าเธอเก่งเรื่องหน้าด้านขนาดนี้ ผู้ชายเขาปฏิเสธแล้วปฏิเสธเล่าเธอก็ยัง...

"นั่นมันเรื่องของคุณ แต่ฉันเห็นคุณเป็นสามีหรือเรียกอีกอย่างว่าผัว" จบคำพูดเธอก็เดินสะบัดก้นขึ้นชั้นบนไป

"เก่งให้มันได้ตลอดเถอะแม่คุณ" ตั้งแต่เขาผิดหวังจากชมพู่ สุขายะสาบานกับตัวเองไว้ว่าจะไม่เปิดโอกาสให้ใครเข้ามาครองหัวใจของเขาอีกแล้ว

เพราะกว่าจะทำใจกับเรื่องนี้ได้มันทรมานมากผ่านมาเป็นปีเขายังไม่เปิดใจให้ใครอีกเลยไม่เว้นแม้แต่วาวา

เช้าวันต่อมา..ที่บริษัท

"ไล่ได้ไล่ไป..จะหน้าด้านอยู่ซะอย่าง ใครจะทำไม!" พิมพ์ญาดาพูดพร้อมกับถือกระเป๋าไปวางที่โต๊ะทำงาน

"ทำยังกับเราเป็นตัวเชื้อโรค เอามาไว้สะไกลเพื่อนเลย"

"คุณอยากขยับเข้ามาอีกไหมล่ะครับ เดี๋ยวผมจะช่วยย้ายเก้าอี้ให้" พีรพัฒน์แอบฟังที่เธอพูดคนเดียวได้เป็นตุเป็นตะ

"ไม่เป็นไรค่ะ อยู่ที่นี่ได้เปรียบกว่า"

"อ้าวทำไมล่ะครับ"

"ก็เวลาไฟไหม้..ฉันจะได้วิ่งลงบันไดทันไง"

"ฮ่าฮ่าฮ่าาา คุณสวยแล้วยังตลกอีกนะครับ"

จังหวะที่ทั้งสองคนกำลังคุยและหัวเราะกันอยู่นั้นสุขายะเดินผ่านมาพอดี

"งานการไม่มีทำหรือไง"

"ขอโทษครับ" พีรพัฒน์รีบเดินกลับเข้าไปที่แผนก

"เข้าไปหาฉันในห้อง" สุขายะพูดด้วยท่าทางที่เคร่งขรึม

"อะไรอีกวะ" หญิงสาวพูดเบา ๆ คนเดียว แต่ก็ต้องได้เดินตามหลังเขาไป

พอเดินเข้าไปถึงด้านในสุขายะเกิดหยุดกะทันหัน แล้วหันหน้ากลับมา แต่พิมพ์ญาดาไม่ได้หยุด..จนชนเข้ากับแผ่นอกกว้าง

"โอ้ย" แรงกระแทกทำให้หญิงสาวตัวเล็กกระเด็นล้มลงไป ถ้าเขาจะคว้าร่างเธอไว้ก็คงทัน..แต่นี่เขาเลือกที่จะยืนมอง

พิมพ์ญาดาต้องได้รีบลุกขึ้น เพราะกระโปรงที่เธอใส่มันเปิดออกจนเห็น..

"ฉันจะเตือนเรื่องการแต่งตัวของเธอ ไม่แหกตาดูหรือไงว่าออฟฟิศนี้เขาแต่งตัวกันยังไง"

"ทำไมคะ ผิดกฎหมายหรือไง" ตอบเขาออกไปด้วยความมั่นใจ แต่หญิงสาวก็สงสัยทำไมสายตาเขามองดูกระโปรงเธอแปลก ๆ หรือเมื่อกี้เขาจะเห็นกางเกงชั้นใน..แต่ก็ช่างเถอะเห็นเยอะกว่านั้นเขายังเคยเห็นมาแล้ว..

"ฉันยอมรับว่าเธอเก่ง แม่ฉันไปสรรหาเธอมาจากไหนเนี่ย"

"ขอบคุณค่ะที่ชมฉันอีกแล้ว"

ก๊อก~ ก๊อก~

"เข้ามา"

พอประตูเปิดออกเลขาของเขาก็หอบงานมาวางที่โต๊ะ

"เอกสารอะไร" สุขายะสงสัยเพราะว่าเอกสารพวกนั้นมันเยอะมาก

"เอกสารที่คุณพิมพ์ญาดาทำเมื่อวานนี้ค่ะ"

สุขายะมองกลับมาที่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนที่เขาพยายามแกล้งมาตลอด ที่จริงงานที่มอบหมายให้เธอทำ ถ้าเป็นคนอื่นสองวันก็คงจะยังไม่เสร็จ

แต่เขาไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับเธอเลย เพราะนี่มันคือสิ่งที่พิมพ์ญาดาถนัด และเธอก็เรียนมาด้านนี้โดยตรง เพื่อที่จะไปบริหารบริษัทช่วยพ่อ และเขาก็ไม่รู้อีกอย่างว่า เกียรตินิยมอันดับ 1 เธอก็ได้ครอบครองมาแล้ว

"เอ่ออ คือ ว่า หญิงสาวกำลังจะหันหน้าไป เพราะยังไงผู้ชายคนนี้คงไม่ช่วยเธออยู่แล้ว ให้พี่ชายเขาช่วยดีกว่า

แต่ถูกมือหนาคว้ากลับมาก่อน เขาจับเธอกดไว้ที่หน้าอก จนกลายเป็นกอด

"ถ้าเสร็จธุระแล้วก็ออกไป" เขาไล่พี่ชายออกไป

"คุณต้องการให้ผมช่วยอะไรหรือเปล่าครับคุณพิมพ์" หิตายะเรียกพิมพ์ญาดาว่าพิมพ์เพราะเขาคิดว่าชื่อนี้น่ารักดี

"ค่ะ"

"ไม่" ทั้งสองตอบออกไปแทบจะพร้อมกัน

"ยังไงกันแน่ครับ" ถ้าพิมพ์ญาดาขอความช่วยเหลือ หิตายะก็จะช่วยทันที เพราะเขากลัวว่าน้องชายจะรังแกเธอ

"คนนี้ผู้หญิงของผม พี่ไม่ต้องมายุ่ง!" เสียงทุ้มถูกเปล่งออกจากปากชายหนุ่มที่กอดเธออยู่

ดวงตากลมโตค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นไปมองผู้ชายที่พูดเมื่อสักครู่ ทำไมหัวใจเธอเต้นแรงเมื่อได้ยินเขาบอกว่าเธอคือผู้หญิงของเขา ถึงแม้ว่าเขาจะพูดไปเพื่อเอาชนะพี่ชายก็เถอะ..แต่มันดูอบอุ่นมาก

"ถ้างั้นผมออกไปก่อนนะครับ มีอะไรคุณพิมพ์ก็แจ้งคุณกนกลักษณ์ ได้นะครับ" ก่อนที่จะออกไปหิตายะยังพูดเหมือนเป็นห่วง

"ปล่อย" ประตูห้องปิดลงแต่เขาก็ยังไม่ปล่อยเธอออก

"ทีเมื่อกี้ทำเป็นซุกอกเรา"

"ถ้าฉันรู้ว่าคนที่เข้ามาคือคุณยา.."

"ทำไม" สายตาทั้งสองมองจ้องกัน โดยที่เธอยังอยู่ในอ้อมกอดของเขา

"ฉันคงไม่เลือกที่จะ...อื้อมมม!" ก่อนที่พิมพ์ญาดาจะพูดจบประโยคก็ได้ถูกเขาปิดปากเธอด้วยจูบ

สุขายะเคยเสียคนที่เขารักมากที่สุดให้กับพี่ชายไป พอได้ยินเธอพูดถึงพี่ชายเขาแบบนั้น ชายหนุ่มก็เลยโมโหมาก

ทีแรกแค่จะจูบเพื่อลงโทษ แต่พอได้สัมผัสปากนิ่ม ๆ กลิ่นหอมละมุนจากตัวเธอ มันทำให้เขาเคลิ้มไปกับจูบ

ทั้งสองจูบกันอยู่แบบนั้นจนลืมเวลา เพราะหญิงสาวก็ไม่ได้ปฏิเสธ

จูบนานไปจนเริ่มหายใจติดขัด เขาก็เลยได้ปล่อยเธอออกก่อน สายตาคมจ้องมองเข้าไปในดวงตางามคู่นั้น เธอก็มองเขาแบบไม่ลดละ

ทั้งสองต่างก็สงสัย ว่าทำไมถึงยังต้องการสัมผัสแบบเมื่อกี้อีก สุขายะไม่ทิ้งเวลาไว้นาน เขาโน้มใบหน้าลงมา..แล้วจูบเธออีกครั้ง จูบของเขาครั้งนี้ละมุนกว่าครั้งแรก จนทำให้หญิงสาวเผลอไผลไปกับจูบนั้น