คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 16
"ปล่อยค่ะ" ตอนนี้ดูเหมือนว่าทั้งสองจะเรียกสติตัวเองกลับคืนมาได้แล้ว หญิงสาวก็เลยขอร้องให้เขาปล่อย
ชายหนุ่มก็ยอมปล่อยแต่โดยดี พอเขาปล่อยเธอออกจากอ้อมกอด ก็รีบถอดเสื้อสูทของตัวเองคลุมตัวให้เธอไว้
"จะไปไหน" ที่เขาถามเพราะเธอกำลังจะเดินไปที่ประตู
"ก็กลับไปทำงานไง" พิมพ์ญาดาพูดโดยไม่หันหน้ากลับมา เพราะเธออายที่ดันปล่อยอารมณ์ไปตามเขา
"ไม่ต้อง..นั่งรออยู่ตรงนี้ก่อน" สุขายะเดินไปที่โต๊ะทำงาน แล้วกดสายตรงออกไปสั่งเลขาให้เอาชุดเข้ามา
ไม่นานนักกนกลักษณ์ก็ได้ชุดใหม่เข้ามา
"ท่านรองให้เอาชุดแม่บ้านมาทำไมคะ"
"ชุดแม่บ้าน?" พิมพ์ญาดาหันหน้าไปมองเขาทันที
"คุณเอาชุดวางไว้..แล้วออกไปได้" ชายหนุ่มแกล้งทำเป็นไม่สนใจ ยังก้มหน้าเช็คเอกสารกองนั้นต่อ
ก่อนที่กนกลักษณ์จะออกไป ยังแอบมองพิมพ์ญาดา เพราะเธอสวมเสื้อสูทของท่านรองอยู่
"ไปเปลี่ยนชุดสิ"
พิมพ์ญาดาก็ไม่ได้ซีเรียสอยู่แล้ว เธอใส่ชุดไหนก็ได้ หญิงสาวหยิบเอาชุดแม่บ้านแล้วเดินเข้าห้องน้ำ ที่อยู่ในห้องทำงานของเขา
"หึ.." พอเธอเปลี่ยนชุดออกมาแล้วเขาถึงกับขำ เพราะมันคนละลุคกับเมื่อสักครู่เลย
ใกล้เที่ยงวันเดียวกัน...
"คุณชมพู่สวัสดีค่ะ" พอชมพู่เดินมา หลายคนที่นั่งทำงานอยู่ต่างก็ลุกขึ้นไหว้ทักทาย
"สวัสดีค่ะ ชมมาหาคุณยาค่ะ" แต่ก่อนตอนที่สุขายะยังไม่เข้ามาทำงาน นับครั้งได้ที่ชมพู่มาหาสามีที่บริษัท
"ท่านอยู่ในห้องค่ะ"
สิ้นเสียงชมพู่ประตูห้องของสุขายะก็ถูกเปิดออก
"คุณกนกลักษณ์ ตอนบ่ายผมมีงานอะไรไหม" ทั้ง ๆ ที่พูดกับกนกลักษณ์ แต่สายตามองไปที่ชมพู่
"ไม่มีนัดค่ะ แต่มีเอกสารให้เซ็นต์"
แว๊บนึงของสายตาเขาตวัดมามองมาที่เธอจนพิมพ์ญาดาต้องได้รีบหลบ เธอก็แอบมองเขาอยู่เหมือนกัน แต่ตอนนั้นเขามองชมพู่อยู่ และไม่คิดว่าสายตาของเขาจะมองมาที่เธอด้วย ก็เลยไม่ได้ระวังตัว
"ผมมีงานเลี้ยงสังสรรค์กับเพื่อนหน่อย เอกสารเอาไว้วันหลังแล้วกัน" เพราะพรุ่งนี้เป็นวันหยุดยาว เขามีนัดกับกลุ่มเพื่อนเพื่อไปออกทริป
"คุณจะไปกินเลี้ยงสังสรรค์ที่ไหน" พิมพ์ญาดารีบเดินตามเขาเข้ามาที่ลิฟต์ ที่ต้องตามมาเพราะกลัวเขาไปเกเรเดี๋ยวแม่โทรมาก็ตอบท่านไม่ได้อีก
"ทำไมฉันต้องบอกเธอด้วย"
"คุณจะไม่บอกฉันก็ได้..แต่คุณแม่บอกว่าให้ฉันโทรรายงานท่านตลอด..ฉันโทรเลยดีกว่า" หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาขู่ แต่ถูกเขาคว้าโทรศัพท์นั้นไป
"เอาคืนมานะ" พิมพ์ญาดาพยายามแย่งโทรศัพท์คืนมา
จังหวะนั้นลิฟต์ได้เปิดออกที่ชั้นล่าง สุขายะก็เลยเอาโทรศัพท์เครื่องนั้นยัดใส่กระเป๋ากางเกงของเขา
พิมพ์ญาดารีบเดินตามหลังออกมา
"คืนโทรศัพท์ฉันมา!"
"ถ้าไม่มีโทรศัพท์ เธอจะเอาที่ไหนไปฟ้องแม่ฉัน" เขาไม่คืนให้ และชายหนุ่มก็เดินไปขึ้นรถ โดยไม่สนใจผู้หญิงที่กำลังวิ่งตามหลังมา
พอเขาเปิดกุญแจ พิมพ์ญาดาก็รีบวิ่งไปขึ้นอีกฝั่ง
"ลงไป"
"ไม่ลง..เอาโทรศัพท์คืนฉันมาก่อน"
"ไม่คืน" เขาออกตัวรถอย่างแรงทันทีที่พูดจบ
พิมพ์ญาดาไม่กล้าพูดกวนอารมณ์เขาอีก เพราะเธอกลัวเกิดอุบัติเหตุ หญิงสาวรีบคว้าเซฟตี้เบลท์มาคาดไว้
ขับรถมาประมาณยี่สิบกว่านาทีก็ถึงบ้านหลังหนึ่ง ที่บ้านหลังนั้นมีรถจอดเรียงรายกันอยู่หลายคัน
"ไหนว่าจะมาตั้งแต่ช่วงเช้าไง นี่บ่ายคล้อยแล้ว แล้วเมื่อไหร่จะถึงแคมป์" เอกมัยรีบเดินมาเปิดประตูรถด้านฝั่งคนขับ
"อ้าว..คุณ" เขามองเข้าไปก็เจอผู้หญิงที่คุ้นหน้า เพราะเธอไปตามสุขายะที่บาร์สองครั้งแล้ว
"รถไฟจะชนกันไหมเนี่ย" เอกมัยถอยกลับออกมาจากรถคันนั้นก่อน เพราะว่าตอนนี้มีอีกคนกำลังเดินมา
"ยะคะ" วาวาเดินมาด้านข้างคนขับ แล้วเธอก็เปิดประตูนั้นทันที
พิมพ์ญาดาเห็นวาวาเดินมาแต่ไกลแล้ว แต่วาวาไม่รู้ว่ามีคนนั่งอยู่ด้านข้างสุขายะ
"เธอมาด้วยทำไม"
"ทำไมฉันจะมาด้วยไม่ได้" ถึงแม้ว่าตอนนี้ยังไม่รู้ว่าพวกเขาจะไปไหนกัน แต่ขอวางมาดภรรยาหลวงไว้ก่อน
"ยะคะ" วาวาทำเสียงและใบหน้าแบบอ้อนอยากนั่งหน้า
พิมพ์ญาดามองดูหน้าสามีแค่นี้เธอก็รู้แล้ว ว่าเขาอยากจะให้ใครนั่งหน้าคู่ไปกับเขา
หญิงสาวก้าวลงรถแล้วเดินอ้อมไปนั่งด้านหลังทันที ตอนนี้คิดจะกลับก็ไม่ได้แล้ว เพราะกระเป๋าเงินไม่ได้เอามาจากบริษัทด้วย แถมโทรศัพท์ยังอยู่กับเขาอีก
"ถ้าพร้อมแล้วก็ไปได้" เสียงเพื่อนที่นั่งรถอีกคัน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คู่หมั้นคู่หมาย