คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 17

"คุณจะบ้าหรือไง มองแบบนี้แล้วฉันจะกล้าเปลี่ยนผ้าไหม"

"ก็ได้..ถ้าไม่ให้มอง" ชายหนุ่มส่งเสื้อมาให้เธอ แล้วเขาก็กลับหลังหัน กำลังจะเดินออกไปจากตรงนั้น

"คุณจะไปไหน หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!"

"เธอจะเอายังไงอีก"

"ฉันให้คุณหันหลัง ไม่ได้ให้ไปจากที่นี่"

"เรื่องมาก"

หญิงสาวรีบถอดเสื้อผ้าออกทันที จังหวะที่เธอถอดออกหมดทุกชิ้น และกำลังจะหยิบเสื้อของเขาขึ้นมาสวมใส่ แต่ตัวอะไรไม่รู้เกาะอยู่ที่เสื้อตัวนั้น

"กรี๊ดดดด"

ชายหนุ่มรีบหันกลับมา จังหวะเดียวกับที่หญิงสาวกระโดดกอดเขาพอดี

"อะไร" มือหนาโอบรัดร่างของหญิงสาวไว้โดยอัตโนมัติ

"ไม่รู้ตัวอะไร อยู่ที่เสื้อของคุณ"

ตอนนี้หัวใจสุขายะเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่ใช่ว่ากลัวไอ้ตัวที่เธอกลัวนั้นเลย แต่เพราะร่างกายอันเปลือยเปล่าของหญิงสาว ตอนนี้มันแนบชิดกับแผ่นอกจนจะเป็นเนื้อเดียวกันอยู่แล้ว

"ถ้าคุณไม่ปล่อยก่อน ผมจะไปดูได้ยังไงว่าตัวอะไร" เพราะเธอกอดเอวเขาแน่นยิ่งกว่าเขากอดเธอไว้ซะอีก

"คุณระวังนะฉันสงสัยว่าจะเป็นงู" หญิงสาวค่อย ๆ ปล่อยมือ

"ยืนรออยู่ตรงนี้ ห้ามขยับไปไหน"

ชายหนุ่มยื่นมือไปเพื่อที่จะจับเสื้อตัวนั้นสะบัดดู

"คุณระวังนะ!! เดี๋ยวมันฉกเอา"

"คุณนั่นแหละอยู่นิ่ง ๆ ไม่ต้องส่งเสียง" เขาไม่ได้ตกใจไอ้สิ่งที่อยู่เสื้อเลยแต่ตกใจเสียงกองเชียร์มากกว่า

สุขายะกระชากเสื้อขึ้นมาแล้วก็สะบัด ๆ สิ่งที่เจอก็คือกิ่งไม้

"งูจริงด้วย" ชายหนุ่มแกล้งพูดขึ้นแบบตกใจ

"กรี๊ดดด!! ฉันกลัว" สิ่งที่พิมพ์ญาดาคนเก่งกลัวที่สุดก็คืองู ตอนนี้สติของเธอถึงกับเตลิดกระโดดเข้ามากอดเขาใหม่อีกครั้ง

จากตอนแรกหัวใจเต้นแรง แต่ตอนนี้รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว จนเริ่มจะหยุดตัวเองไม่ได้ มือหนาเชยคางหญิงสาวขึ้นมา แล้วโน้มใบหน้าคมลงไปแบบช้า ๆ

"คุณจะทำอะไร อื้มมม!!" ไม่รู้ว่าจะตกใจอะไรก่อนกันดี เพราะเมื่อกี้เขาเพิ่งบอกว่ามันคืองู แต่ทำไมเขา...

ลิ้นหนาสอดแทรกเข้าไปสำรวจในโพรงปากหญิงสาวแบบหิวกระหาย เขาตวัดลิ้นเลียวนไปมาอยู่แบบนั้นนานพอสมควร จนลืมไปว่ากำลังจูบกันอยู่ที่ไหน

พิมพ์ญาดาตอบสนองเขาทุกครั้งที่ถูกจูบ เธอก็ไม่รู้เหมือนกันขนาดกำลังหน้าสิ่วหน้าขวาน พอถูกเขาจูบเธอยังเคลิ้มไปกับจูบของเขาได้

"คุณปล่อยได้แล้วค่ะ" หญิงสาวพยายามเบือนหน้าออกห่างเพื่อควบคุมอารมณ์ตัวเอง

"ไม่กลัวงูแล้วเหรอ" เขากระซิบถามเธอเบา ๆ แล้วยังแอบกลืนน้ำลายลงคอ เพราะตอนนี้เขายังต้องการจูบจากเธออยู่

"ป่านนี้มันคงไปแล้ว" พิมพ์ญาดาแอบมองซ้ายมองขวา พอเขาพูดถึงเรื่องงูขึ้นมา เธอก็ลืมไปเลย แต่ตอนนี้เรื่องงูไม่สำคัญแล้ว มันสำคัญตรงที่เธอยังไม่ใส่เสื้อเลย

"เจ็บ" เข้าแค่ดันตรงปลายหัวมันเข้าไปนิดนึง เข้านิดเดียวจริง ๆ เพราะมันไม่สามารถที่จะเข้าต่อได้อีก

แต่ชายหนุ่มก็ไม่หยุดที่จะพยายาม เขาเอามันออกมา เปลี่ยนเป็นจับมันถูไถตรงเม็ดเสียวของเธอขึ้นลง

"อ่าา..ซี๊ดด" เสียงดังเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากหนาของชายหนุ่ม เพราะเข้าได้แค่ปลายของมันเขายังเสียวขนาดนี้เลย

พิมพ์ญาดาได้แต่หลับตาปี๋ เธอไม่ห้ามที่เขาจะทำแบบนี้ แต่สถานที่เขาน่าจะเลือกหน่อย

"อื้อออ..โอ้ย.." ทั้ง ๆ ที่เธอเจ็บ..เจ็บทั้งพื้นที่นอน และเจ็บที่น้องสาว เพราะเขายังพยายามดันมันเข้ามา แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจ ยังพยายามดันมันเข้ามาอีกจนเกือบจะสุดลำ

น้ำตาหญิงสาวถึงกับไหลออกมา จนได้ยินเสียงสะอื้นไห้ในลำคอ เธอไม่ได้เสียใจที่จะเสียสิ่งที่หวงแหนที่สุดในชีวิตให้เขา แต่เธอเสียใจที่เขาเห็นเธอเป็นตัวอะไร คิดจะเอาตรงไหนก็จะเอางั้นเหรอ

ทันใดนั้นสุขายะก็ถอดมันออก แล้วเขาก็ลุกขึ้นเก็บไอ้ยะ 9 นิ้วเข้าที่

"ลุกขึ้น..ใส่เสื้อซ๊ะ" ชายหนุ่มยันตัวลุกขึ้นยืน แล้วเขาก็เดินลงไปในลำธาร วิดน้ำใส่ตัวเอง ล้างหน้าล้างตาเพื่อเรียกสติให้กลับมา

หญิงสาวไม่รอให้เขาบอกเป็นครั้งที่สองเธอรีบลุกขึ้นแล้วหยิบเสื้อเชิ้ตผืนนั้นขึ้นมาสวมใส่

พอสติของทั้งสองกลับมาเป็นปกติ สุขายะก็พาเธอเดินกลับมาที่รถ

"คืนนี้เราคงต้องได้นอนที่นี่"

พิมพ์ญาดาไม่พูดตอบโต้อะไรเขาเลยสักคำ เธอเปิดประตูด้านหลังแล้วขึ้นไปนั่งอยู่คนเดียวแบบเงียบ ๆ

สุขายะไม่ได้ตามเธอขึ้นรถ เขายืนกอดอกหลังพิงต้นไม้ แต่สายตาคมจ้องมองมาที่ผู้หญิง คนที่นั่งอยู่บนรถแบบใช้ความคิด