คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 18

แกร่ก.. สุขายะยืนมองอยู่ข้างนอกนานพอสมควร และชายหนุ่มสังเกตได้ว่าหญิงสาวค่อย ๆ เอนตัวลงมา เขารีบเปิดประตูรถเข้ามารับร่างของเธอไว้ก่อนที่จะล้มราบลงกับพื้น มือแกร่งรองรับศีรษะหญิงสาวไว้..ร่างหนาค่อย ๆ ยันกายเข้าไปนั่งเคียงข้าง แล้วก็ปล่อยศีรษะของเธอลงที่ตักเบา ๆ

...เช้าวันต่อมา...

ก๊อก~ ก๊อก~ เสียงใครบางคนเคาะกระจกรถ ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นมา

พอเขามองเห็นว่าเป็นใคร..สิ่งแรกที่เขามองก็คือชายเสื้อของหญิงสาว ตอนนี้มันเปิดขึ้นมาจนเกือบจะเห็นสะโพก มือหนารีบคว้าชายเสื้อนั้นลงไปปกปิดต้นขาของเธอไว้

"มาทำอะไรกันตรงนี้" เสียงของชาวบ้านแถวนั้นตะโกนเข้ามาถาม

"ขอโทษครับพอดีรถผมติดหล่ม" สุขายะค่อย ๆ จับหญิงสาวให้นอนราบลงกับเบาะรถ แล้วเขาก็ออกมาคุยกับชาวบ้านที่เคาะประตูรถเมื่อกี้

"แย่เลยนะพ่อหนุ่ม" ลุงกับป้าที่ออกไปหาของป่า ก้มลงดูล้อรถตอนนี้มันติดหล่มลงลึกมาก

"แถวนี้พอจะมีรถลากจูงไหมครับ"

"ไม่มีหรอก ลุงว่าชวนเมียของพ่อหนุ่มไปพักที่กระท่อมลุงกับป้าก่อนดีกว่า อยู่อีกไม่ไกลหรอก"

สุขายะก็เลยเปิดประตูกลับเข้ามาเพื่อที่จะปลุกแต่เขาก็สงสัยว่าทำไมเธอถึงยังไม่ตื่น พอมือของเขาแตะถูกเนื้อตัวเธอเท่านั้นแหละ

"คุณ..คุณ.." ชายหนุ่มเขย่าตัวหญิงสาวนิดหนึ่งเพราะตอนนี้อุณหภูมิในร่างกายของเธอร้อนมากกว่าปกติ

"มีอะไรเหรอพ่อหนุ่ม" ป้ายื่นหน้าเข้ามาถามบ้าง

"ดูเหมือนว่าเธอจะไม่สบายครับ" ไม่ได้การแล้ว สุขายะก็เลยรีบอุ้มหญิงสาวออกมาจากรถก่อน

เสื้อเธอเปิดขึ้นนิดนึง ป้าก็เลยดึงชายเสื้อลงให้ ป้ากับลุงเหมือนจะสงสัยว่าทำไมทั้งสองถึงมีผ้าคนละชิ้นกันแบบนี้

สุขายะก็เลยอธิบายทุกอย่างให้ฟัง

อุ้มเธอเดินมาไม่ไกล ก็ถึงกระท่อมหลังไม่ใหญ่เท่าไหร่ แต่ก็พอจะพักอาศัยรวมกันได้

ชายหนุ่มรีบอุ้มหญิงสาวไปวางลงแคร่ไม้ โดยมีป้าหาหมอนมาให้หนุน แล้วก็ไปหาผ้าชุบน้ำมาให้พร้อม

"ขอบคุณครับ เดี๋ยวผมทำเอง" ชายหนุ่มรับผ้านั้นมาเช็ดตัวให้เธอเบา ๆ พอผ้าเย็นถูกผิวกาย หญิงสาวก็รู้สึกตัวขึ้นมา

พิมพ์ญาดากำลังจะลุกขึ้น แต่รู้สึกหนักหัวมากก็เลยทิ้งตัวลงนอนที่เดิม

สุขายะนึกตำหนิตัวเองอยู่ในใจ เมื่อคืนนี้ถ้าปล่อยให้เธอใส่เสื้อผ้าก่อน คงจะไม่อยู่ในสภาพนี้ เพราะเมื่อคืนนี้อากาศก็เย็นมากแถมยังไปรังแกเธออีก

สายตางามคู่นั้นค่อย ๆ ลืมขึ้น เธอมองดูสถานที่เหมือนอยากจะถามเขาแต่ก็ไม่เอ่ยปาก

"พอดีป้ากับลุงเดินผ่าน ท่านก็เลยชวนมาพักกระท่อมด้วย" สุขายะรู้ว่าเธออยากจะถามอะไร เขาก็เลยบอก

"เดี๋ยวป้าจะต้มข้าวให้กินนะ ป้ากับลุงก็อยู่กันแบบนี้แหละลูกหลานก็ไม่มี"

"ขอโทษด้วยนะคะที่มารบกวน" หญิงสาวไม่พูดกับชายหนุ่มสักคำ แต่เธอหันไปพูดกับชาวบ้านใจดี

สุขายะค่อย ๆ เช็ดตัวให้พิมพ์ญาดาอย่างระมัดระวัง เขาเช็ดไปได้พักหนึ่ง ก็คิดถึงผู้หญิงอีกคนที่เขาเคยทำให้แบบนี้มาก่อน ชายหนุ่มถึงกับหยุดชะงัก

และเพียงไม่นานป้าก็ถือเสื้อผ้าออกมาให้เปลี่ยน พร้อมกับข้าวต้มร้อน ๆ

"ขอบคุณครับป้า" ชุดที่ป้าให้ยืมก็คือเสื้อคอกระเช้าและผ้าถุง

"คงพอใส่ได้นะหนู"

"ใส่ได้ค่ะป้า..ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวพนมมือไหว้ เธอซึ้งในความใจดีของพวกท่านมาก

"เดี๋ยวผมใส่ให้"

"ไม่ต้อง" พิมพ์ญาดาหยิบชุดนั้นขึ้นมา กำลังจะมองหาที่ลับตาหน่อย แต่ก็ลุกไม่ไหวอีกนั่นแหละ

"ทำเป็นเก่ง ใส่ตรงนี้แหละจะอายใคร ป้ากับลุงก็ออกไปแล้ว" มือหนายื่นไปแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวนั้นออก

พอเสื้อเชิ้ตหลุดออกจากตัว ชายหนุ่มถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ..นี่เขาคิดบ้าอะไรกับเธอ..สุขายะเรียกสติตัวเองกลับมา แล้วรีบสวมใส่ชุดใหม่ให้หญิงสาว

บ่ายคล้อยของวันเดียวกัน..

"ถ้าเดินออกไปขอความช่วยเหลือก็คงจะค่ำมืดก่อน แถวนี้โทรศัพท์ก็ไม่มีสัญญาณ แย่เลยนะพ่อหนุ่ม พอจะนอนที่นี่ได้ไหม" ลุงเพิ่งมาจากไปหาไม้มาก่อกองไฟตอนเย็น ก็เลยตรงเข้ามาหาทั้งสองที่กระท่อม

"ผมอยู่ยังไงก็ได้ครับ..ว่าแต่" สายตาคมหันมามองดูผู้หญิงที่นอนอยู่

"อยู่ได้ค่ะฉันดีขึ้นมากแล้ว" หญิงสาวพูดเบา ๆ พอให้เขาคลายกังวลบ้างเพราะเห็นเขานั่งเฝ้าและเช็ดตัวให้เธอทั้งวัน

"เดี๋ยวลุงจะไปจับปลาที่ลำธารด้านหลังมาทำกับข้าวเย็นให้กินกันนะ" ลุงกับป้าไม่ได้คิดว่าพวกเขามาเป็นภาระเลย แต่พวกท่านดีใจซะอีก เพราะอยากจะมีลูกหลานที่น่ารักแบบนี้มานานแล้ว

01 : 05 น.

"คุณ..คุณ.." พิมพ์ญาดาเขย่าตัวเขาเล็กน้อยพอให้รู้สึกตัว

"หือ" สุขายะงัวเงียลืมตาขึ้นมา

"ปวดฉี่" ถ้าเป็นที่อื่นคงไม่ปลุกเขาหรอก แต่นี่กลางป่ากลางเขา ใครจะกล้าออกไปคนเดียวล่ะ

ชายหนุ่มได้ยินแบบนั้นเขาก็ลุกขึ้นทันทีโดยไม่พูดอะไร ทั้งสองออกมานอกกระท่อม

"ปล่อยตรงนี้แหละ เดี๋ยวผมจะรอ" แล้วเขาก็ยืนหันหลังให้

เราจะกล้าไหมเนี่ย..แต่ถ้าจะบอกให้เขาไปยืนไกลกว่านี้ก็กลัว หญิงสาวก็เลยนั่งปลดทุกข์เบาตรงนั้นเลย

"เรียบร้อยแล้วเหรอ..ทำไมเร็วจัง" ถามได้แบบหน้าตานิ่งมาก

พิมพ์ญาดาไม่ตอบ..เธอรีบเดินนำหน้าเขากลับเข้ากระท่อม

พอทั้งสองนอนไปได้สักพัก หญิงสาวก็รู้สึกปวดเมื่อยตัว ก็เลยพลิกตะแคงกลับมา สายตาแอบมองดูหน้าเขา ดวงตาของทั้งสองสบกันเข้าโดยบังเอิญ เพราะสุขายะก็นอนมองดูเธอแบบนั้นนานแล้ว

พิมพ์ญาดาตกใจเธอกำลังจะหันกลับไป แต่ไม่ทัน ถูกมือหนาของเขาคว้าตัวให้หันกลับมาก่อน

หญิงสาวกำลังจะเอ่ยปากต่อว่าแต่ไม่ทันอีกนั่นแหละ ชายหนุ่มปิดปากเธอด้วยจูบอย่างรวดเร็ว ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไร พออยู่ใกล้เธอทีไร เขาชอบจะห้ามใจตัวเองไม่ได้

หญิงสาวไม่อยากจะดิ้นแรง เพราะแค่เดินขึ้นมากระท่อมยังสะเทือน เธอก็เลยปล่อยให้เขาจูบ คิดว่าเขาคงไม่ทำอะไรมากไปกว่านี้

แต่เธอคิดผิด..พอเขาจูบไปได้สักพัก มือของชายหนุ่มก็เริ่มจะซุกซนลูบไล้ขึ้นมาตามต้นขา และตอนนี้หญิงสาวก็มีแค่ผ้าถุงผืนเดียว มันง่ายต่อการลูบไล้ของเขามาก

เพียงไม่นานมือหนาก็ขึ้นมาถึงเนินเนื้อ หญิงสาวรีบหนีบขาเข้าหากันโดยอัตโนมัติ แต่ก็ไม่ทันเขากุมมันไวมาก

"อื้อออ" เสียงครางได้เล็ดลอดออกมาจากในลำคอของหญิงสาว เมื่อนิ้วกลางของเขาสอดแทรกเข้าไปในร่องคับแคบ ส่วนนิ้วโป้งทำหน้าที่ขยี้จุดกึ่งกลาง

"พอแล้วค่ะ" หญิงสาวพยายามหลบจูบเพื่อที่จะบอก เพราะตอนนี้เธอชักจะทนไม่ไหว กลัวว่าข้างนอกจะได้ยินเสียง

"ผมไม่ทำอะไรมากกว่านี้หรอก..ขอแค่นี้" แล้วใบหน้าคมก็ตามไปขยี้ริมฝีปากเธอใหม่อีกครั้ง แต่มือก็ไม่ได้หยุด เขายังทำเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือชักเข้าออกในร่องคับแคบนั้น แถมมันยังตอดรัดนิ้วเขาไปตามจังหวะ..จนชายหนุ่มสัมผัสได้ว่าเธอคงใกล้แล้ว เขาก็เลยพยายามเร่งให้เร็วขึ้น