คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 25

คู่หมั้นคู่หมาย 25

"พิมพ์!" เช้ามืดของวันต่อมา พอลืมตาขึ้นมาก็ไม่เจอเธออยู่ข้างกาย เขารีบลุกขึ้นแล้วเข้าไปสำรวจดูในห้องน้ำก็ไม่เจอเธอ

"คุณไปไหน" สุขายะรีบหาเสื้อผ้ามาสวมใส่แล้วก็รีบวิ่งลงมาข้างล่าง

"ป้า!ป้า!!" เมื่อสำรวจดูจนทั่วแล้วไม่เจอเธอ เขาก็รีบเรียกหาแม่บ้าน

"คะ"

"คุณพิมพ์ญาดาล่ะ"

"ยังไม่เห็นเธอลงมาจากข้างบนเลยค่ะ"

เขาสังหรณ์ใจว่าเธอต้องหนีไปแน่

"บ้าไปแล้วหรือไงพิมพ์ญาดา"

ที่แรกที่เขาจะไปตามหาเธอก็คือบ้าน แต่ชายหนุ่มยังไม่รู้เลยว่าบ้านของเธออยู่ที่ไหน

{"ฮัลโหลแม่ครับ แม่รู้จักบ้านพิมพ์ญาดาไหม"}

{"มีอะไรเหรอลูก"}

{"แม่ไม่ต้องถามหรอก บอกหน่อยว่าบ้านเธออยู่ที่ไหน"}

พิมพ์ประไพก็เลยบอกรายละเอียดทางไปบ้านของพิมพ์ญาดาให้ลูกชายได้รู้ นางอยู่ที่โน่นก็ไม่ได้อยู่นิ่งพยายามติดต่อหาพิมพ์ญาดา แต่ก็ติดต่อไม่ได้ เพราะถามลูกชายก็ไม่ยอมบอก

"ไปอยู่ที่ไหนของเธอพิมพ์ญาดา" เขาไปตามเธอถึงที่บ้านของพ่อ แต่คำตอบที่ได้คือพิมพ์ญาดาไม่ได้กลับมาที่นี่

แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้บอกว่าเธอหายไป เพราะกลัวท่านจะเป็นห่วง

@บริษัท

สุขายะกลับไปที่บ้านเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วรีบเข้าบริษัทเพราะเขามีอะไรต้องทำอีกหลายอย่าง สิ่งแรกที่เขาจะทำก็คือ..

"คุณกนกลักษณ์ คุณพิมพ์ญาดาเคยเล่าเรื่องเพื่อนให้คุณฟังบ้างไหม" ชายหนุ่มเรียกกนกลักษณ์เข้ามาคุยในห้องทำงาน

"ไม่นะคะทำไมท่านถึงถามแบบนี้"

"คุณลองติดต่อหาพิมพ์ญาดาให้ผมหน่อย" มันคือวิธีสุดท้ายที่เขาคิดได้

กนกลักษณ์รีบโทรเข้าเบอร์มือถือของพิมพ์ญาดา (ซึ่งสุขายะไม่มีเบอร์เธอ) แต่ติดต่อยังไงเธอก็ไม่ยอมรับสาย

เย็นวันเดียวกัน..

ชายหนุ่มไม่เป็นอันทำงานทั้งวัน เขาทำงานไปได้ยังไม่ถึงเย็นก็รีบกลับบ้าน เผื่อว่าเธอจะกลับมา

"ยะคะ" ชมพู่เดินยิ้มแป้นเข้ามาหาเขาถึงในบ้าน เพราะเธอได้ข่าวแล้วว่าพิมพ์ญาดาหนีออกจากบ้านไป คงเป็นเพราะเรื่องเมื่อวานนี้ เขาคงขึ้นไปต่อว่าพิมพ์ญาดาอย่างแรง นั่นแสดงว่าสุขายะรักเธอมาก จนกล้าด่าว่าภรรยาของตัวเอง วันนี้ชมพู่ก็เลย..

"ขอบคุณนะคะที่คุณทำเพื่อชม"

"คุณหมายความว่ายังไง"

"ก็ที่คุณทำให้ผู้หญิงคนนั้นออกจากบ้านไป เพื่อชมใช่ไหมคะ ชมดีใจจังเลยที่คุณไม่ลืมชม"

"คุณใช้อะไรคิด..คุณอย่าลืมสิว่าคุณเป็นพี่สะใภ้ผม คุณเป็นเมียพี่ชายของผม"

"คุณหมายความว่ายังไงยะ"

"คุณลืมไปแล้วเหรอว่าคุณมีสามีแล้ว และสามีของคุณก็คือพี่ชายแท้ ๆ ของผมเอง"

"นายจะไปไหน" จังหวะนั้นหิตายะกลับมาจากบริษัทพอดี กำลังจะมาตำหนิน้องชายเรื่องที่ทิ้งการประชุม เพราะมันคือประชุมสำคัญ เขาเคยบอกน้องชายไว้แล้วว่าห้ามพลาดเรื่องนี้

"จะไปไหนมันเรื่องของผม" ชายหนุ่มจับของโยนขึ้นหลังรถแล้วเดินไปเปิดประตูฝั่งคนขับ แต่พี่ชายปิดประตูนั้นลงก่อน

"นายรู้หรือยังว่าพ่อใกล้จะผ่าตัด..และนายต้องไปที่นั่นก่อนวันผ่าตัด" เพราะหิตายะไปไม่ได้เขาต้องดูแลบริษัท

ชมพู่รีบเดินเข้ามาหาสามี เพราะอยากรู้เหมือนกันว่าสุขายะจะไปไหน ทำไมมีข้าวของติดรถไปด้วย

"ผมไม่รู้ว่าจะกลับมาทันไหม แต่จะพยายามแล้วกัน"

"พ่อใกล้ผ่าตัดแล้วนายยังมีอารมณ์ที่จะไปเที่ยวเตร่ แบบนี้อีกเหรอ" เพราะทุกอย่างที่สุขายะเตรียมขึ้นรถ หิตายะเคยเห็นเขาเตรียมตอนไปออกทริปกับเพื่อน

"ผมจะทำอะไรมันก็เรื่องของผม" จบคำพูดสุขายะก็กระชากประตู ออกอย่างแรงจนหิตายะยอมปล่อย

"คุณอย่าบอกนะว่าจะไปตามหามัน" ชมพู่ลืมไปเลยว่าตัวเองเป็นเมียของพี่ชาย..ไม่ใช่เมียของน้อง

"คุณหมายความว่ายังไงชม" หิตายะหันไปเค้นเอาความจริงจากภรรยาบ้าง

"ขอโทษค่ะพอดีฉันอยากจะถามคุณยะให้คุณค่ะ" ชมพูรีบปรับอารมณ์ทันที

"หมายความว่ายังไง คุณพิมพ์ไปไหน" หิตายะรีบหันกลับมาหาน้องชายอีกครั้ง เพราะเขาไม่รู้ว่าพิมพ์ญาดาออกจากบ้าน

"พี่อยากรู้..พี่ก็ไปถามเมียของพี่ดู ว่าเมียของพี่ทำอะไรไว้บ้าง" ถ้าวันนั้นชมพู่ไม่โผล่เข้าไปในห้องทำงานของเขา เหตุการณ์ในวันนี้คงไม่เกิดขึ้น

หิตายะหันกลับมาหาผู้เป็นภรรยาบ้าง เขารู้ดีว่าทั้งสองเคยคบหากันมาก่อน แต่เขาก็รักผู้หญิงคนนี้มาก..รักแรกพบเลยก็ว่าได้ รักจนไม่ลืมหูลืมตาว่านี่คือแฟนของน้องชาย

พอชมพู่เลือกที่จะแต่งงานกับเขา..หิตายะก็รีบคว้าโอกาสนั้นไว้

สุขายะไม่รีรออะไรอีกแล้ว เขารีบขับรถออกจากบ้านไป..