คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 24

ครั้งนี้พิมพ์ญาดาไม่ยอมให้เขาจูบ เธอพยายามดิ้นรน แต่ดูเหมือนว่ายิ่งดิ้นเขายิ่งออกแรงดูด จนปากของหญิงสาวชาไปหมด

ตุ้บ!! กำปั้นเล็กทุบลงหน้าอกและลำตัวของอีกฝ่าย แต่ก็ถูกมือหนารวบมันเข้าหากัน แล้วยกขึ้นกดไว้ที่ผนังห้อง

"ปล่อยนะ!!" พอปากเป็นอิสระหญิงสาวเริ่มโวยวาย

แต่เขาก็ไม่ปล่อย และไม่คิดจะปล่อยด้วย ชายหนุ่มก้มลงไปฝังจมูกลงที่ซอกคอ หญิงสาวรีบเบือนหน้าออกห่าง มันยิ่งเป็นช่องทางให้เขาใช้ปากดูดซอกคอของเธอได้ถนัด

"ปล่อยนะไอ้บ้า!!" พิมพ์ญาดารู้ดีว่าเขาดูดแรงขนาดนั้นมันต้องเป็นรอย ถ้ามีรอยที่คอต้องแย่แน่เลย เพราะสมัยเรียน เธอเห็นเพื่อนที่มีแฟนแล้วมีรอยดูดที่คอมันน่าอายมาก

พอหญิงสาวไม่ยอมเขาก็พาเธอมาที่เตียงโดยไม่ได้ยากลำบากเลย

"ถ้าวันนี้นายทำอะไรฉัน..ฉันจะแจ้งความ" ยังไงวันนี้เธอก็จะไม่ยอมอีกแล้ว

"แจ้งความงั้นเหรอ คิดหรือว่าตำรวจเขาอยากจะยุ่งเรื่องผัวเมีย"

"ฉันจะหย่า" คำนี้เธอไม่อยากจะพูดออกมาเลยถึงแม้ว่าเขาไม่มีใจให้เธอ แต่หญิงสาวคิดว่าสักวันหนึ่ง เขาคงจะลืมผู้หญิงอีกคนได้ แต่ดูท่าทางแล้วคงไม่มีวันนั้น

ส่วนเรื่องบุญคุณที่แม่เขาช่วยครอบครัวเธอ หญิงสาวคิดว่าจะขอตอบแทนด้วยวิธีอื่นแล้วกัน

"หย่า??" คิ้วหนาเลิกขึ้นสูงเป็นเชิงถาม

"ก่อนที่จะหย่าขอก่อนแล้วกัน" ถ้าเป็นแต่ก่อนเขาคงดีใจจนเนื้อเต้น แต่ทำไมวันนี้พอได้ยินเธอพูดคำนั้น เขาถึงได้โมโหขนาดนี้ แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาที่จะคิดเรื่องนั้นแล้ว ยังไงเขาต้องเผด็จศึกเธอให้ได้

มือหนาพยายามถอดเสื้อผ้าคนตัวเล็กออก แต่ก็ไม่ง่ายเลย เพราะเธอดิ้นรน ชายหนุ่มเลยเปลี่ยนแผนไม่ถอดแล้ว เขาแค่ยกชายกระโปรงของเธอขึ้นมาก็เจอสิ่งที่ต้องการ

"ห้ามใส่ชุดพวกนี้อีก" ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะโมโหเรื่องไหนก่อน แล้วเรื่องชุดมันมาเกี่ยวอะไรด้วย เขายังเรียบเรียงความคิดตัวเองไม่ได้

"ฉันจะใส่อะไรมันก็เรื่องของฉัน!นี่ร่างกายของฉัน!ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!!" หญิงสาวพยายามกระแทกเสียงทุกประโยค เพราะอยากจะให้เขารู้ว่าเธอไม่พอใจกับสิ่งที่เขากำลังทำอยู่

"ใส่อะไรก็เรื่องของเธอใช่ไหม..ถ้ามันขาดคงจะใส่ไม่ได้" จบคำพูดชายหนุ่มฉีกชุดที่เธอใส่จนขาดหลุดลุ่ย

"นาย!!"

ไม่นานนักเสื้อผ้าที่ปิดบังร่างกายเธออยู่ก็ได้ถูกกำจัดออกจนหมด ตอนนี้ร่างกายของหญิงสาวเปลือยเปล่า..ง่ายต่อการสัมผัสมาก

มือหนาลูบไล้สะโพก ปากดูดสองเต้าสลับไปมา หญิงสาวพยายามดิ้นและผลักเขาออกจนตอนนี้เริ่มจะหมดแรง

เสียงหอบหายใจของเธอดังระรัว แต่ก็ยังพยายามดิ้นอยู่

"แรงมีแค่นี้ยังจะใช้" เขาผงกหน้าขึ้นมาคุยนิดหนึ่งแล้วก็ก้มลงไปซุกไซร้ตามเรือนร่างของเธอใหม่อีกครั้ง

เขาใช้ลิ้นเลียต่ำลงมาพร้อมกับริมฝีปากจูบสำรวจทุกส่วนบนเรือนร่างระหงนั้น หญิงสาวหยุดดิ้น เพราะความสยิวมันค่อย ๆ คืบคลานเข้ามา ในที่สุดอารมณ์ของเธอก็เปลี่ยนไป

"โอ้ยย..อื้อออ.."

สุขายะเริ่มใช้ความเร็ว เพราะเขาชักจะทนไม่ไหว กับความเสียดสีมันช่างฟิตแน่นดีเหลือเกิน ดีจนชายหนุ่มลืมสัมผัสของผู้หญิงคนอื่นที่เขาเคยสัมผัสมาจนหมดสิ้น "ผมใกล้แล้วพิมพ์ญาดา" สิ้นคำพูดของเขาสุขายะก็เร่งกระแทก

"เจ็บ" ปากบอกเจ็บ แต่นิ้วเรียวจิกลงที่แผ่นหลังของเขาจนเป็นรอย นั่นมันคือสัญญาณบอกว่าให้เขาเร่ง ให้เร็วกว่านี้หน่อย เพราะว่าเธอก็ใกล้จะถึงจุดที่เขาพยายามทำอยู่ในตอนนี้

"อ๊าา..ซี๊ดด..อื้อออ พิมพ์ผมปล่อยนะ" เขาคิดไว้อยู่แล้วว่าจะหลั่งในแต่ก็อยากจะบอกเธอไว้ก่อน

ตุ้บ!!"อืออ" พิมพ์ญาดาพยายามจะห้ามเขาไม่ให้ปล่อยเข้าข้างใน แต่ก็ไม่ทัน หญิงสาวได้แต่ทุบอกชายหนุ่มเพื่อให้เขาเอามันออก

"อ๊อยย.. อย่าเพิ่งดิ้นสิ" ยิ่งเธอดิ้นเขาก็ยิ่งเสียว เพราะมันเพิ่งพ่นพิษเข้าไปในร่างกายเธอ

"ปล่อยนะไอ้สุขา!!"

"สุขางั้นเหรอ..บอกแล้วว่าอย่าเรียกชื่อนี้"

"ฉันจะเรียกแล้วทำไม!!"

"จะเรียกงั้นเหรอ ก็ได้..แต่ต้องเสียค่าปรับกันนะ"

"ค่าปรับ?...อ๊อยย!!" ทีแรกว่าจะถามเขาเรื่องค่าปรับมันเกี่ยวอะไรด้วย.. แต่พอเขาเริ่มขยับเอวอีกครั้ง ก็รู้แล้วว่าเขาคิดค่าปรับเป็นอะไร