คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 27

"คุณจะนอนก็นอนไปสิ!ปล่อยฉันก่อน!!"

"ไม่ปล่อยเดี๋ยวคุณหนีผมไปอีก" เขาพูดทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เอาไอ้ยะ 9 นิ้วออกจากร่างกายเธอ และเขายังกอดเธอไว้แน่นแบบนั้น

"ฉันไม่หนีแล้วปล่อยก่อน เดี๋ยวป้ากับลุงได้ยิน" หญิงสาวค่อยๆ กระซิบพูดเบาๆ

สุขายะกระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่บอกหรอกว่าป้ากับลุงไม่อยู่เดี๋ยวเธอโวยวายขึ้นมาอีก

ชายหนุ่มค่อยๆ พลิกกายลงด้านข้างให้เธอนอนได้สบายหน่อย.. แล้วไอ้ที่เชื่อมต่อกันอยู่มันก็ได้หลุดออก

จากนั้นสุขายะก็หลับไป..ส่วนพิมพ์ญาดาได้แต่แอบมองหน้าเขาอยู่แบบนั้น..

สองชั่วโมงผ่านไป..

พักผ่อนเต็มที่แล้วชายหนุ่มก็พาเธอลงมาข้างล่าง

"คุณป้ากับคุณลุงไปไหนมาคะ" พิมพ์ญาดาเดินลงมาจังหวะที่ป้ากับลุงหิ้วของพะรุงพะรังเข้ามาพอดี

"ป้ากับลุงออกไปหากับข้าว"

"ไปตั้งแต่เมื่อไรคะ"

"ก็ตั้งแต่สามีของหนูมานั่นแหละ" สายตางามคู่นั้นตวัดมองกลับมาที่สุขายะ

"เดี๋ยวผมถือช่วยครับ" เขารีบเดินไปแย่งถือของจากลุงกับป้า เพราะกลัวสายตาพิฆาต

"ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวป้าทำกับข้าวแป๊บหนึ่งนะ พากันไปล้างเนื้อล้างตัวที่ลำธารไป"

"ลำธาร" หญิงสาวยิ้มหวานขึ้นมาในทันที เพราะเธออยากจะกลับไปริมธารนั้นอีกครั้ง อยากจะเห็นตอนกลางวันคงจะสวยมาก

"ไม่ดีกว่าครับ ใช้น้ำที่ตุ่มนี่แหละล้างหน้า" เขารู้ดีว่าเธอคิดอะไร ก็เลยแแกล้งขัดใจเธอ

จากที่กำลังยิ้มหวาน ทันใดนั้นหน้าเธอได้บูดบึ้งขึ้นมาทันที แต่ก็ไม่พูดอะไร เพราะคิดว่าเขาคงจะเหนื่อย และเธอไม่ได้สำคัญอะไรมากมายพอที่จะพาลุยป่าเข้าไปถึงลำธารนั้นได้

ชายหนุ่มแอบยิ้มในความน่ารักของเธอ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงคะยั้นคะยอเขา แต่เธอเลือกที่จะเงียบ

"ผมเปลี่ยนใจแล้ว ไปดูบรรยากาศหน่อยก็ดี ถ้าใครอยากไปก็ตามมาแล้วกัน" พอจบคำพูดสุขายะก็ก้าวเดินไปโดยไม่รอ

พิมพ์ญาดาวิ่งตามหลังเขาทันที ทั้งสองเดินมาเกือบจะสองกิโลเมตรก็ถึง

"สวยจัง" พิมพ์ญาดารีบเดินเข้าไปใกล้ลำธารแต่ถูกเขาคว้ากลับมาก่อน

"เดี๋ยวก็ตกลงไป"

"ฉันไม่ใช่คนซุ่มซ่ามขนาดนั้น ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ" หญิงสาวพยายามจะแกะการเหนี่ยวรั้งของเขาออก

"เราอยู่ที่นี่นานไม่ได้นะ ผมต้องได้รีบเดินทาง" ในเมื่อเขาเจอเธอแล้ว สุขายะก็ต้องรีบไปทำหน้าที่ลูกบ้าง

"คุณจะไปไหน" หญิงสาวละสายตาจากธรรมชาติอันสวยงาม หันกลับมาที่คนข้างกาย

"คุณพ่อจะผ่าตัดพรุ่งนี้ วันนี้เราต้องได้เดินทางกลับ"

"คะ?" นี่อะไรกัน เราสร้างปัญหาอีกแล้วเหรอ..แทนที่เขาจะได้เดินทางวันนี้ แต่กลับต้องได้เลื่อนอีก

"แล้วทำไมคุณไม่บอกก่อน" ยังมีเวลามาดูธรรมชาติอีกเหรอ หรือที่เขามาดูลำธารนี่เพราะเรา..คงไม่ใช่มั้ง..อยากจะเข้าข้างตัวเอง แต่คงไม่ใช่แบบที่คิดไว้

"ไม่เป็นไรหรอกยังพอมีเวลา กว่าเที่ยวบินจะออก" ช่วงที่เขาขับรถมาได้โทรไปสั่งเลขาให้จองไฟท์บินไว้

"กลับกันค่ะ" พิมพ์ญาดารีบกลับหลังหันทันที เพราะถ้าเขาต้องเดินทางไปต่างประเทศ มันต้องได้เตรียมอะไรอีกหลายอย่าง เธอจะมัวอยู่แบบนี้ไม่ได้แล้ว

[กระท่อมน้อยคอยรัก]

"ทำไมรีบกลับกันจัง..ป้ายังไม่หายคิดถึงเลย"

"หนูจะกลับมาหาใหม่นะคะป้า" พอพิมพ์ญาดาบอกเหตุผลป้ากับลุงไป แล้วทั้งสองก็ร่ำลาท่าน

"คุณขับรถไหวไหม ให้ฉันขับให้ดีกว่า" ตอนพิมพ์ญาดามา เธอเดินทางโดยรถโดยสาร แล้วก็ต่อรถเข้ามาที่นี่ หญิงสาวคิดว่าสะดวกกว่าเอารถตัวเองมา

"พิมพ์" เท้ายาวรีบเดินตามหลังเธอเข้าบ้านโดยที่ไม่สนใจข้าวของที่อยู่หลังรถอีกแล้ว เพราะคิดว่าเธอคงจะงอนเรื่องชมพู่

"ถ้าคุณไม่รีบไปเตรียมตัว เดี๋ยวก็ไม่ทันไฟท์บิน" หญิงสาวพูดโดยไม่มองหน้าเขาเลยด้วยซ้ำ

"คุณจะไปกับผมไหม" ตอนนี้เขาไม่อยากปล่อยเธอไว้ที่บ้านคนเดียว ดูท่าทางแล้วชมพู่คงไม่จบง่ายๆ

แต่หญิงสาวไม่พูด ไม่ตอบ เธอเดินขึ้นบ้านไป..ถึงแม้อยากจะไปกับเขา แต่ก็ติดตรงตั๋วเครื่องบินอยู่ดีแหละ พิมพ์ญาดาไม่อยากให้เขามาเสียเวลาเพราะเรื่องนี้

[สนามบิน]

สุขายะลากระเป๋าเดินเข้าไปด้านใน สายตาของเขามองผู้คนมากมายที่มีคนรักมาส่ง..ถ้าเธอมาส่งเขาคงจะมีความสุขไม่น้อย..อะไรกันเพิ่งจะห่างกันได้ไม่นานก็คิดถึงอีกแล้ว..

ตอนออกมาสุขายะไม่ได้ชวนเธอมาส่งด้วย เพราะอยากปล่อยให้ได้พักผ่อนไป ถ้ารู้ว่าจะคิดถึงเธอขนาดนี้ เขาจะขอให้มาส่ง

เช้าวันใหม่...

พิมพ์ญาดารีบตื่นขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อที่จะไปทำงาน..

พอเสร็จธุระหมดแล้ว หญิงสาวก็รีบออกมาที่รถ..แต่ดันเจอเข้ากับชมพู่

"เธอนี่หน้าด้านยิ่งกว่าที่ฉันคิดไว้อีกนะพิมพ์ญาดา"

"เธอหมายความว่ายังไง"

"ถ้าไม่หน้าด้านจริงก็คงไม่กล้าอยู่ที่นี่หรอก" ชมพู่อยากจะพูดให้พิมพ์ญาดาเจ็บใจมากที่สุด ก็เลยดึงเรื่องเก่าๆ ออกมาพูด

"ตั้งแต่รู้จักเธอมา..มีครั้งนี้แหละที่ฉันคิดว่าเธอพูดถูกชมพู่"

"เธอหมายความว่ายังไง"

"ก็ถ้าไม่หน้าด้านจริง..คงอยู่ที่นี่ไม่ได้ไง..แต่ฉันก็ยังเห็นเธออยู่ที่นี่นะ" จบคำพูดพิมพ์ญาดาเปิดประตูรถแล้วขึ้นไปนั่ง หญิงสาวถอยรถออกไปทันทีที่สตาร์ทรถติด

"กรี๊ดดดดดด!!!" พอคิดได้ว่าที่พิมพ์ญาดาพูดหมายถึงอะไร ชมพู่ได้แต่ร้องกรี๊ดตามหลังรถไป