คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 33

"คุณยะ!!"

"หืม" ชายหนุ่มไม่สนใจแล้วว่าเธอจะพูดอะไร เขาพาเธอขับรถออกมาจากบริษัท มุ่งหน้าที่จะกลับบ้าน

"คุณทำอะไร เล่นเป็นเด็ก ๆ ไปได้" หญิงสาวตำหนิเขาทั้งคำพูดและสายตา

"เด็ก ๆ เขาไม่ทำอะไรกันแบบนี้หรอก" ชายหนุ่มกระตุกยิ้มที่มุมปาก ยังไงวันนี้เขาก็จะไม่ทนอีกแล้ว เพราะตั้งแต่ชมพู่เสีย พวกเขาก็มัวยุ่งกับงานศพของชมพู่ จนไม่มีเวลาให้กันและกัน

"อีกไม่กี่ชั่วโมงก็ถึงเวลาเลิกงานแล้ว คุณกลับไปที่ทำงานเดี๋ยวนี้นะ! ไม่มีใครอยู่บริษัทด้วย" พิมพ์ญาดาหมายถึงว่า พี่ชายของเขาก็ไม่เข้าบริษัทมาหลายวันแล้ว

"คนงานเป็นร้อยเป็นพันจะไม่มีใครอยู่ได้ยังไง"

"คนงานพวกนั้นเขาจะดูแลดีเท่าเจ้าของไหม? คุณโตแล้วนะคุณสุขายะ" พิมพ์ญาดากอดอกหลังพิงเบาะรถหน้าบูดบึ้ง ทำให้เขารู้ว่าเธอพูดจริงไม่ได้แค่พูดเล่น

"ตกลงผมมีเมียหรือมีแม่เพิ่มอีกคนเนี่ย" สุขายะพ่นลมหายใจออกมาแบบขัดใจ

เย็นวันเดียวกัน.. ที่บ้าน

ที่จริงเมื่อตอนบ่ายเขาไม่ได้กลับบ้านหรอก ต้องได้เลี้ยวรถกลับบริษัทอีก เพราะถูกภรรยาต่อว่าจนหมดอารมณ์ แต่พอถึงเวลาเลิกงาน ชายหนุ่มก็ไม่รีรออะไรอีกแล้ว

"คุณยะฉันยังไม่อาบน้ำเลยนะ..ปล่อยก่อน" พอทั้งสองขึ้นบนห้องนอน สุขายะก็จู่โจมเธอโดยไม่เปิดโอกาสให้ได้พูดต่ออีกแล้ว

ชายหนุ่มโอบอุ้มหญิงสาวในท่ายืน ยกเธอมาที่เตียง แล้วก็ค่อย ๆ วางลงพร้อมกับขึ้นคร่อมตัวเธอไว้

"จุ๊จุ๊" เขาเอานิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากเธอไว้ เพื่อเป็นการห้ามไม่ให้พูดอะไรต่อ

"อะไรของคุณอีก ฉันขออาบน้ำก่อนได้ไหม" หญิงสาวเอียงแก้มหนีนิ้วของเขา

"ไม่ทันแล้ว..รู้ไหมว่าไอ้ยะ 9 นิ้ว มันอยากจะทำงานเต็มทีแล้ว"

"คุณสุขายะ!" หญิงสาวถึงกับหน้าแดงกล่ำ เมื่อรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร

"ผมขอเถอะนะคนดี กี่วันแล้ว" ปากบอกขอ..แต่ใบหน้ายังซุกไซร้แถวซอกคอของเธอ เหมือนต้องการมันมาก

พิมพ์ญาดาก็สังเกตว่าสามีไม่มีความโศกเศร้าเรื่องที่ชมพู่จากไปเลย..นี่แสดงว่าหัวใจของเขาได้มอบให้เธอจริง ซึ่งต่างจากวันที่เขาไปยืนมองหลังคาบ้านหลังนั้น เพราะเธอดูออกว่าตอนนั้นเขายังมีใจให้ผู้หญิงคนนั้นอยู่มาก หญิงสาวก็เลยปล่อยอารมณ์ตามเขาไป

ชายหนุ่มเห็นหญิงสาวเริ่มจะคล้อยตาม เขาก็รีบจัดการกับเสื้อผ้าของเธอและของตัวเอง

"ไม่นะคะคุณยะ!" เมื่อเขาจัดการเสื้อผ้าออกหมดทุกชิ้นแล้ว สุขายะก็จู่โจมที่เนินสวาทของเธอก่อนเป็นอันดับแรก

"คุณจะห้ามอะไรผมนักหนา" เขาไม่คิดจะฟังที่เธอห้ามเลย ชายหนุ่มรัวลิ้นกับเนินสวาทนั้นแบบไม่รังเกียจเลยว่าเธอทำงานมาทั้งวัน

"อ๊อยยย" ไม่ใช่ว่าหญิงสาวจะไม่อาย เธอพยายามหนีบขาเข้า แต่ก็สู้แรงของเขาไม่ได้ พิมพ์ญาดาก็เลยปล่อยให้เขาทำไป เพราะตอนนี้อารมณ์ของเธอก็ไม่ต่างจากเขาเลย

"น่ารักจัง" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับตวัดลิ้นเลียวนแถวกลีบกุหลาบนั้นแล้วดูดกิน

"อ๊อยย..อื้ออ..คุณยะคะ พอแล้ว"

แต่ชายหนุ่มไม่ฟังที่เธอขอร้องอ้อนวอน ยิ่งเธอดิ้นทุรนทุรายเขาก็ยิ่งรัวลิ้นเข้าไป

"อ่ะ..อ่ะ..คุณยะ อื้ออ"

"อืม" ยิ่งเขาได้ยินเธอเรียกชื่อ สุขายะก็ยิ่งทำให้เธอครางออกมา เพราะชายหนุ่มพอใจมาก