คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 48
"คุณอยากจะพูดอะไรกันแน่" เธอนั่งฟังอยู่พักหนึ่ง เหมือนเขาจะพูดอ้อมไปมา แต่เท่าที่จับใจความได้ คือเขาคงจะลืมผู้หญิงคนนั้นไม่ได้
และใจจริงดาวพระศุกร์ก็ไม่คิดอยากจะให้เขาลืม เพราะยังไงเธอก็จากไปแบบไม่มีวันกลับมา
"ผมขอเวลาก่อนได้ไหม ผมอยากจะให้แน่ใจมากกว่านี้หน่อย"
"ค่ะ" ตอบไปแบบไม่ต้องคิดเลย เพราะการที่ผู้ชายขอเวลา นั่นแสดงว่าเราไม่สำคัญมากพอ
"กลับบ้านกันนะ"
"ไม่คะ"
"เป็นอะไรของคุณอีก"
"คุณกลับไปส่งฉันที่บ้านเพื่อนด้วย..ฉันจะไปค้างบ้านเพื่อน"
"เพื่อนคนไหน? ถ้าเป็นไอ้สมชายนั่น คุณอย่าได้ฝัน" ตอนนี้อารมณ์ของชายหนุ่มเริ่มจะเปลี่ยนไป
"ฉันมีเพื่อนแค่คนเดียว จะให้ฉันไปค้างกับใครล่ะ"
"คุณเป็นผู้หญิงนะ จะมีเพื่อนผู้ชายแค่คนเดียวได้ยังไง"
"ฉันจะเลือกเพื่อนเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง มันก็เรื่องของฉันสิ เกี่ยวอะไรกับคุณด้วย"
"คุณลืมแล้วเหรอว่า คุณอยู่ในฐานะอะไร"
"ก็ในเมื่อฐานะของฉันมันไม่สำคัญ แล้วฉันจะจดจำมันไปทำไม"
"อะไรที่ทำให้คิดแบบนั้นอีก"
"การที่คุณขอเวลาคิด นั่นก็แสดงว่าฉันไม่สำคัญมากพอที่จะให้คุณตัดสินใจเลย"
"แล้วที่ 'ค่ะ' เมื่อกี้มันหมายความว่ายังไง"
"ฉันจะกลับไปที่บ้านเพื่อน ถ้าคุณไม่ไปส่ง ฉันไปเองได้" มือเรียวเอื้อมไปเปิดประตูรถ แต่ยังไม่ทันได้ลงก็ถูกเขาคว้ากลับเข้ามาก่อน
"คุณคิดว่าผมจะปล่อยคุณไปหาไอ้นั่นงั้นเหรอ"
"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ! ก็ในเมื่อฉันไม่มีความสำคัญสำหรับคุณ คุณก็กลับบ้านไป แล้วจดจำแต่คนที่คุณรัก ส่วนเรื่องลูกถ้าคลอดแล้วค่อยเจอกัน อื้มมมม!!" เขาปล่อยให้เธอพูดจนจบ พอจบคำพูดแค่นั้นแหละ หิตายะก็ปิดปากเธอด้วยริมฝีปากหนาของเขาเอง
ดาวพระศุกร์ไม่ได้ต่อสู้ เธอปล่อยให้เขาจูบจนพอใจ ถึงแม้ว่าจะน้อยใจมากก็เถอะ
"ถ้ายังจะกลับไปหามันอีก ผมจะไม่ลงโทษแค่จูบ" พอเขาถอนจูบออกชายหนุ่มก็เริ่มขู่
"คุณไม่กล้าหรอก ตรงนี้มันข้างถนน"
"คุณอยากจะลองดูไหมล่ะ ว่าผมจะกล้าหรือไม่" จบคำพูดชายหนุ่มก็มองต่ำลงไปที่น้องชายของเขา เพราะตอนนี้มันพร้อมมาก
"คนบ้า! คุณใส่ชุดอะไรมาเนี่ย" หญิงสาวเพิ่งสังเกตชุดที่เขาใส่ออกมา เธอถึงกับหน้าแดงเมื่อเห็นความเป็นชายของเขามันเริ่มผงกหัวขึ้น
"โชคดีเท่าไหร่แล้วที่ผมยังใส่ติดตัว ตื่นมาไม่เจอเมียใครจะไม่ตกใจล่ะ"
"คุณจะตกใจทำไม คงจะกลัวฉันหอบลูกหนีมากเลยล่ะสิ" ในเมื่อเธอไม่มีความสำคัญสำหรับเขา สิ่งที่เขากลัวคงจะเรื่องลูก
"แล้วทำไมคุณเลือกที่จะมาอยู่บ้านมันด้วย บ้านตัวเองก็มี" ยังวนกลับมาเรื่องเดิม เพราะเขาอยากจะเคลียร์เรื่องผู้ชายคนนั้น
"บ้านมันไหน สมชายน่ะเหรอ แต่ก่อนฉันก็มาค้างที่นี่ประจำ ค้างบ่อยกว่าบ้านของตัวเองด้วยซ้ำ" เพราะแต่ก่อนเวลาทะเลาะกับพ่อทีไร เธอชอบจะมาค้างอยู่บ้านสมชายแบบนี้
"อะไรนะ!!"
"ทำยังกับหึงเรา" คำนี้หญิงสาวพูดเบา ๆ กับตัวเอง แต่เขาก็ได้ยิน
"ก็หึงน่ะสิ"
"คำว่าหึงมันใช้เฉพาะคนที่รักกันเท่านั้นแหละ ในเมื่อคุณไม่ได้รักฉัน..คุณจะหึงฉันทำไม"
ชายหนุ่มถึงกับหยุดคิด..มันคืออาการหึงงั้นเหรอ แล้วทำไมอาการนี้ถึงไม่เกิดขึ้นกับชมพู่ล่ะ ทั้ง ๆ ที่เรารักเธอมาก
และเขาก็เคยเห็นชมพู่แอบส่งสายตาให้กับสุขายะหลายต่อหลายครั้ง แต่หิตายะก็ไม่รู้สึกเฮิร์ทถึงขนาดนี้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คู่หมั้นคู่หมาย