คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 49

"ปะ..ปล่อยก็ได้จ้าา..โหดจัง" จังหวะที่เขาปล่อยมือเธอให้เป็นอิสระนั้น ก็ได้มีเสียงแตรบีบมาจากคันหลัง เพราะตอนนี้ได้ไฟเขียวแล้ว

"หึ!!" หญิงสาวนั่งกอดอกทำหน้าบูดบึ้งทันทีที่มือเป็นอิสระ

"คืนนี้ผมต้องได้เดินทางแล้วนะ" ขับรถมาได้สักพักชายหนุ่มก็ได้พูดขึ้น

"คะ" ใบหน้างามเปลี่ยนสีทันทีที่ได้ยิน เครื่องบินลำที่เพิ่งจะเกิดอุบัติเหตุมันยังทำให้เธอใจหายอยู่เลย แต่นี้เขาจะเดินทางอีกแล้วเหรอ..หญิงสาวหันมามองหน้าเขาด้วยตาละห้อย

"ถ้าคุณไม่ได้ท้อง ผมคงให้เดินทางไปด้วย แต่นี่ผมกลัวเป็นอันตรายกับลูกและก็ตัวคุณ" เขาจอดรถอีกครั้ง แต่ก็ใกล้จะถึงบ้านแล้ว

"ฉันก็ไม่ได้อยากจะไปกับคุณสักหน่อย" แค่ไม่อยากจะแสดงอาการให้เห็นว่าเธออาลัยในตัวเขามากไหน ถึงแม้ว่าในใจมันโหยหามาก

"ถ้าจะไม่ไปก็ไม่ได้ เพราะผมได้สัญญากับน้องชายไว้แล้ว ว่าจะเดินทางแทนเขา"

"แล้วคุณไปสัญญาทำไมล่ะ คุณอยู่ที่นี่ยังช่วยบริษัทได้มากกว่าน้องชายของคุณอีก" เพราะเธอเห็นเขาทำงานแบบหัวชนฝาเกือบทุกวัน

"จะเพราะใครล่ะ ก็เพราะผมรีบตามหาคุณวันนั้น.. แต่ช่างมันเถอะ ต่อจากนี้ห้ามหนีไปแบบไร้ร่องรอยอีกนะ" มือหนาถูกยกขึ้นมาขยี้ศีรษะคนตัวเล็กแบบเอ็นดู

"เพราะฉันงั้นเหรอคะ" ถึงแม้เขาจะบอกว่าช่างมัน แต่ประโยคก่อนหน้านั้น..เขาหมายถึงเราใช่ไหม

"ใช่" มือหนาค่อยๆ เลื่อนลูบไล้ลงมาตามใบหน้าเรียว นิ้วโป้งหยุดอยู่ที่ริมฝีปากบาง..เขาเขี่ยมันเล่นเบาๆ

"ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันกลัว..กลัวว่ามันจะเป็นเหมือน.." เธอกลัวเหลือเกิน ถ้าอุบัติเหตุเมื่อวานนี้มันร้ายแรง เขาจะเป็นยังไง

นิ้วชี้แนบที่ริมฝีปากบาง เหมือนบอกว่าให้หยุดพูดสิ่งที่ไม่ดี เพราะเขารู้ดีว่าเธอกำลังกลัวเรื่องอะไร

"ผมจะพยายามดูแลตัวเอง ให้กลับมาหาคุณกับลูกครบ 32"

"เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ" ใบหน้าหวานแนบลงที่อกชายหนุ่มแบบอ่อนโยน

"หืม?" เขาแอบยิ้มมุมปาก เพราะเธออ้อนได้น่ารักมาก

"ฉันอยากให้คุณลืมเรื่องบาดหมางระหว่างคุณกับพ่อของฉันได้ไหมคะ ฉันคงอยู่กับผู้ชายที่คิดอคติกับพ่อตัวเองไม่ได้" ถึงแม้ว่าเธอรักเขามากแค่ไหน แต่ถ้าให้เลือกระหว่างเขากับพ่อ เธอคงต้องเลือกพ่อ

"ได้สิ" ชายหนุ่มตอบออกไปแบบไม่ต้องคิดเลย เพราะสิ่งที่เขากระทำกับเธอมันหนักหนามาก ดีเท่าไรแล้วที่เธอเปลี่ยนความแค้นเป็นความรักได้

"ขอบคุณค่ะ ฉันกับลูกจะรอคุณนะ" ดาวพระศุกร์อยากจะถามเรื่องที่เขาจำเป็นต้องได้ไปต่างประเทศ เธอพอรู้มาคร่าวๆ เรื่องพ่อของเขา แต่ก็อยากจะรู้ลึกกว่านั้นด้วยปากของเขาเอง

หิตายะขับรถมาเพียงไม่นานก็ถึงบ้าน..ระหว่างทางที่ทั้งสองนั่งมาด้วยกัน ชายหนุ่มไม่ได้ปล่อยหญิงสาวออกจากอ้อมกอดเลย และเธอก็ซุกอยู่ที่อกเขาแบบนั้น

"กลับมาแล้วเหรอคะ จะทานข้าวเลยไหม เดี๋ยวป้าตั้งโต๊ะให้" แม่บ้านรีบเดินออกมาต้อนรับ

"คุณหิวไหม" หิตายะหันมาพูดกับดาวพระศุกร์เบาๆ

"ไม่ค่ะ" ตอนนี้ถึงแม้หิวเธอก็ไม่กินแล้ว เพราะอยากจะอยู่กับเขาสองต่อสองมากกว่า

ดวงตาเหี่ยวย่นได้แต่มองตามผู้เป็นนายขึ้นไปข้างบน..มันเป็นภาพที่ป้าแม่บ้านไม่เคยเห็นทั้งสองกอดกันกลมแบบนี้มาก่อน..เพราะเห็นทีไรมีแต่จิกกัดกันตลอด

"แบบนี้ค่อยเหมือนหน่อย" แม่บ้านหมายถึงเหมือนพ่อของลูกในท้องเธอ ทีแรกก็แอบคิดอยู่ว่า จะใช่ลูกของเจ้านายไหม..ไม่เคยเห็นหวานกันสักที

และป้าแม่บ้านก็ดีใจอีกอย่างคือเขาคงจะลืมชมพู่ได้ในไม่ช้า คนที่รู้จักชมพู่ดีที่สุดก็คือป้าแม่บ้านนี้แหละ รู้แม้กระทั่งว่าชมพู่ไม่เคยรักเจ้านายของนางเลย ที่ทนอยู่ก็เพราะเงิน

"อืมม" พอประตูห้องนอนถูกปิดลง ไม่รู้ว่าใครจู่โจมใครก่อน แต่ตอนนี้พวกเขาจูบกันแบบดูดดื่ม เพราะหัวใจมันเรียกร้อง

"จุ๊บ..น่ารักจัง" ชายหนุ่มถอนริมฝีปากออกแล้วก็จุ๊บลงที่เดิมเบา ๆ อีกครั้ง

"ผมขอนะ ไม่ไหวแล้ว" เขากลัวว่าร่างกายของเธอจะรับไม่ไหว เพราะเมื่อคืนนี้เขาก็จัดเธอไปแล้ว

หญิงสาวพยักหน้าพองาม

เห็นเธออนุญาตเท่านั้นแหละ คนร่างหนาก็รีบจัดการกับสิ่งกีดขวางที่อยู่บนร่างกายของเขาและเธอ