คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 53

ดึกๆ ของคืนนั้นเอง

"คุณนอนไม่หลับเหรอ" หิตายะ สังเกตว่าเธอนอนพลิกไปมา ชายหนุ่มก็พยายามข่มตาให้หลับแล้วแต่ก็นอนไม่หลับเหมือนกัน

"ฉันกวนคุณใช่ไหมคะ เดินทางมาเหนื่อยก็เลยไม่ได้พักผ่อน"

"คุณหิวหรือเปล่า เมื่อตอนเย็นก็ทานได้แค่นิดเดียว" เขาผงกหน้ามองต่ำลงมาดูคนที่อยู่ในอ้อมกอดแบบเป็นห่วงเป็นใย

"ปะ..เปล่าค่ะ" คำถามของเขาทำให้เธอหน้าแดงขึ้นมาได้ในทันที เพราะความคิดของตัวเอง

"คุณอยากกินอะไรบอกผมได้เลยนะ"

"บะ.. บอกได้เหรอคะ" ตอนนี้อยากจะบอกแทบใจจะขาด แต่จะเริ่มยังไงก่อนดีล่ะ

"ได้ครับคุณอยากกินอะไร เดี๋ยวผมจะออกไปซื้อมาให้"

"มะ..ไม่ดีกว่าค่ะ" จบคำพูดหญิงสาวก็นอนหันหลังให้ ไม่รู้ว่าจะงอนเขาเรื่องอะไร แต่ฟังดูแล้วเหมือนขัดใจตัวเองหงุดหงิดไปหมด

"ผมพูดอะไรผิดหรือเปล่า" มือหนาคว้าคนตัวเล็กให้หันกลับมาในท่าเดิม เพราะตอนนี้เขารู้แล้วว่าเธออารมณ์เสียแต่ไม่รู้ว่าเสียเพราะอะไร

"ปล่อยค่ะ.. ถ้าคุณเหนื่อยมากก็นอนพักผ่อนไปเลย" ตอนที่โทรมาบอกว่ารักเราคิดถึงเราแทบใจจะขาด แต่พอเห็นหน้าเรา..ไม่เห็นทำเหมือนตอนที่คุยสายเลย หึ!!! ได้แต่คิดไม่กล้าพูดออกมาเลยด้วยซ้ำ

"หืม?" ใบหน้าที่กำลังเป็นกังวลอยู่ถึงกับมีรอยยิ้มขึ้นมาเมื่อเห็นท่าทางของเธอ หิตายะพอจะเดาออกแล้ว

"ปล่อย" มือเรียวผลักคนตัวโตให้ออกห่างแบบไม่จริงจังนัก แต่ก็อยากให้รู้ว่าไม่พอใจ

"คุณก็บอกมาสิว่าอยากได้อะไร"

"จำเป็นต้องได้บอกด้วยเหรอ"

"เอ้าา..ถ้าไม่บอกผมจะรู้มั๊ย"

ตั้งแต่กลับมา นอกจากกอดแล้ว เขาก็ไม่ทำอะไรเธอเลย แต่หัวใจของหญิงสาวเรียกร้องมาก แล้วใครจะกล้าพูดออกมาล่ะ

ดวงตาของทั้งสองสบกันผ่านความมืด แต่ก็ยังพอเห็นแววตาอีกฝ่าย ชายหนุ่มพ่นลมหายใจรดใบหน้างามแบบแผ่วเบา

"คุณรู้ไหมว่าตอนนี้ผมต้องได้ห้ามใจตัวเองมากแค่ไหน"

"ใครบอกให้ห้ามล่ะ"

"ผมเห็นคุณไม่ทานอะไร กลัวไม่มีแรงสู้ผมน่ะสิ" เพราะเขารู้ดีว่าถ้าได้ทำอะไรเธอแล้ว เขาจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ กลัวมันรุนแรงเกินไป

"คุณจะให้ฉันพูดออกมาเลยเหรอว่าต้องการ..ฉันเป็นผู้หญิงนะ"

"คุณอยากจะพูดอะไรกับผมก็พูดได้เลย เราทั้งสองไม่จำเป็นต้องอายกันอีกแล้ว" มือหนาลูบไล้ผมหญิงสาวแบบอ่อนโยน ริมฝีปากหนาค่อย ๆ โน้มลงมา

"ฉันพูดได้ใช่ไหม คุณจะไม่หัวเราะฉันใช่ไหม"

"ผมจะหัวเราะคุณทำไม ผมอยากได้..ผมยังพูดกับคุณตรง ๆ เลย" ถ้าตอนนี้มีแสงสว่างหน่อยจะเห็นรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นของเขา

"ฉันอยากได้เหมือนวันนั้น" หญิงสาวพูดออกมาได้เบามาก เพราะอายปากตัวเอง

"เหมือนวันไหน" เสียงในลำคอชายหนุ่มเริ่มกระตุก ถึงแม้เขาบอกว่าจะไม่ขำ แต่คำพูดของเธอมันน่าเอ็นดูมาก

"ก็วันนั้นไง" มือเรียวค่อย ๆ เลื่อนไปที่จุดกึ่งกลางของความเป็นชายแบบเอียงอาย แต่เธอก็ต้องการมันมาก..มากจนห้ามตัวเองไม่อยู่แล้ว