คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 52

เช้าวันต่อมา..

"ผมบอกแล้วไงว่าจะไปรับพี่ที่สนามบินเอง" สุขายะเห็นรถสนามบินวิ่งเข้ามาในบ้าน เขาก็รีบมาดู

"ไปรับทำไม พูดเหมือนพี่จำทางกลับบ้านตัวเองไม่ได้"

"คร้าบพ่อคนเก่ง" สุขายะบอกตัวเองว่าจะลืมเรื่องบาดหมางกับพี่ชายให้หมด ยังไงผู้หญิงคนนั้นก็จากไปไม่มีวันกลับมาแล้ว

"แล้วนี่เมียพี่รู้หรือยังล่ะ"

"นายยังไม่รู้..แล้วเธอจะรู้เหรอ" ชายหนุ่มแอบยิ้มที่มุมปาก เพราะคิดว่าจะแอบมาเซอร์ไพรส์เธอด้วย จึงไม่บอกว่าจะเดินทางช่วงไหน

"อันนี้ให้ผมเหรอครับ" สุขายะยื่นมือไปหวังจะรับช่อดอกไม้ในมือของพี่ชาย แต่หิตายะก็รีบซ่อนมันไว้ทางด้านหลัง

"จะเป็นของนายได้ยังไง"

"ผมรู้น่าแค่หยอกเล่นเฉย ๆ"

"รู้ก็ดีแล้ว..แล้วนี่เธอตื่นหรือยัง"

"ผมจะไปรู้กับเมียพี่เหรอ แต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้เมียผมอยู่ไหน" ที่จริงเขากำลังตามหาพิมพ์ญาดา แต่พอเห็นรถเข้ามา สุขายะก็เลยตรงมาที่รถคันนี้ก่อน

"ผมลืมถามไปเลย ว่าพ่อกับแม่จะกลับตอนไหน"

"ต้องรอดูก่อน ไม่รู้ว่าคุณหมอจะอนุญาตให้เดินทางได้ตอนไหน คงจะอีกสักสองอาทิตย์"

"ดีใจนะที่พ่อหายดีแล้ว"

"พี่ไม่พูดกับแกแล้ว เดี๋ยวพี่เข้าบ้านก่อนนะ แกก็รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเข้าบริษัทได้แล้ว..วันนี้พี่ยังไม่เข้า"

"ผมรู้น้า..คงอยากจะ.." สุขายะเอาปลายนิ้วชี้ชนกันทั้งสองข้างซ้ายขวา ทำตัวบิดไปมา เพื่อหยอกล้อพี่ชาย

"เอ้าา..จะรีบไปไหน" แต่ไม่ทันแล้ว หิตายะลากกระเป๋าเข้าบ้านไปแล้ว

"เซอร์ไพรส์ครับ...?..."

"อุ๊ย! เซอร์ไพรส์จริงด้วย สวัสดีค่ะคุณหิตายะ ไหนบอกจะกลับตอนเย็นไงคะ"

"สวัสดีครับคุณพิมพ์ คุณมาทำอะไรแต่เช้าเลย"

"ญาดาก็มาทานข้าวเป็นเพื่อนคุณดาวแบบนี้ทุกวัน ก็คุณเป็นคนฝากเองไม่ใช่เหรอคะ"

"ขอบคุณมากเลยครับ ที่ช่วยดูแล..." สายตาชายหนุ่มมองไปที่ผู้หญิงอีกคนแทนคำพูดประโยคต่อไป

"ด้วยความเต็มใจค่ะ เอ๊ะนั่น...." พิมพ์ญาดามองไปเห็นกุหลาบช่องามในมือของหิตายะ

"ของคุณดาวครับ" เขายื่นกุหลาบช่อนั้นส่งให้กับคนที่ใจเขาโหยหาตลอดหลายวันที่ผ่านมา

ล้านคำที่เตรียมไว้เพื่ออยากจะคุยกับเขาเมื่อเจอ แต่พอเห็นหน้าเขาจริง ๆ กลับลืมไปจนหมดสิ้น เธอได้แต่มองสบตาเขา

"ผมกลับมาแล้วครับ" เมื่อเธอไม่พูด เขาก็เลยต่ออีกประโยค

หญิงสาวก็ยังไม่พูดกับเขาอีกเหมือนเดิม แต่เธอรับช่อดอกไม้นั้นจากมือเขามา

"คุณให้ฉันเหรอคะ" ดาวพระศุกร์มองดอกกุหลาบนั้นแล้วกลืนน้ำลายลงคอ

"ผมดีใจนะที่คุณชอบมัน" หิตายะพอใจมากที่เธอชอบดอกไม้ที่ให้ไป เพราะเขากลัวว่าเธอจะเหม็นมันมากกว่า

หมับ! ทันใดนั้นกุหลาบที่อยู่ในช่อก็ได้ถูกดึงออกมาแค่ดอก

"ไปหาหมอ"

"คุณคิดว่าฉันไม่ปกติใช่ไหม"

"ผมไม่รู้ แต่ผมกลัวคุณกับลูกไม่ได้รับสารอาหารเพียงพอ ไปกับผมเดี๋ยวนี้เลย"

"อะไรนะคะ" นี่เราคิดบ้าอะไร ที่จริงเขาเป็นห่วงเรากับลูกงั้นเหรอ เพราะทีแรกเธอคิดว่าเขาห่วงดอกกุหลาบแปลงนั้น จนลากเธอไปพบจิตแพทย์

"ไม่เป็นห่วงคุณกับลูกแล้วผมจะเป็นห่วงใครล่ะ..ขึ้นรถ" หิตายะเปิดประตูรถแล้วก็พยุงคนตัวเล็กขึ้นไปนั่ง พร้อมกับคาดเข็มขัดนิรภัยให้

@โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง

มันคือโรงพยาบาลที่เขาพาเธอมาฝากท้อง

"อาการแพ้ของแต่ละคนไม่เหมือนกัน แต่คุณดาวพระศุกร์ก็แพ้แปลกนะครับ" พอหมอได้ยินอาการแพ้ท้องของดาวพระศุกร์แล้วก็นึกขำ

หมอไม่ห้ามที่เธอชอบกินดอกกุหลาบ เพราะมันไม่ได้เป็นอันตราย แต่หมอแนะนำให้ลองกินอีกหลายอย่างที่คล้ายกันเพราะจะได้รับสารอาหารมากกว่านี้

..เย็นวันเดียวกัน..

"กินไม่ได้เลยเหรอ" หิตายะมองแค่หน้าก็พอจะเดาออกแล้ว

ดาวพระศุกร์ตอบด้วยการส่ายหน้านิดหนึ่ง เพราะชายหนุ่มให้ป้าแม่บ้านทำอาหารที่หมอแนะนำมาให้เธอได้ลองทาน แต่ก็ยังมีกลิ่นฉุนเข้าจมูกชวนให้อาเจียนอีกอยู่ดี

เขาก็เลยทำสลัดผัก ผสมกลีบกุหลาบใส่กับผักอีกหลายอย่าง มาให้เธอลองชิม พอหิตายะราดน้ำสลัดลงเท่านั้นแหละ ดาวพระศุกร์ถึงกับกลืนน้ำลายลงคอเพราะมันคล้าย.....มาก

"คุณลองทานดูนะว่าพอจะกินได้ไหม ยังไงวันนี้ผมก็ต้องหาอะไรให้คุณทานให้ได้ก่อน"

นี่เราคิดบ้าอะไรไปเนี่ย เธอจะอยากกินอะไรแบบนั้นไม่ได้นะดาวพระศุกร์