คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 53
ดึกๆ ของคืนนั้นเอง
"คุณนอนไม่หลับเหรอ" หิตายะ สังเกตว่าเธอนอนพลิกไปมา ชายหนุ่มก็พยายามข่มตาให้หลับแล้วแต่ก็นอนไม่หลับเหมือนกัน
"ฉันกวนคุณใช่ไหมคะ เดินทางมาเหนื่อยก็เลยไม่ได้พักผ่อน"
"คุณหิวหรือเปล่า เมื่อตอนเย็นก็ทานได้แค่นิดเดียว" เขาผงกหน้ามองต่ำลงมาดูคนที่อยู่ในอ้อมกอดแบบเป็นห่วงเป็นใย
"ปะ..เปล่าค่ะ" คำถามของเขาทำให้เธอหน้าแดงขึ้นมาได้ในทันที เพราะความคิดของตัวเอง
"คุณอยากกินอะไรบอกผมได้เลยนะ"
"บะ.. บอกได้เหรอคะ" ตอนนี้อยากจะบอกแทบใจจะขาด แต่จะเริ่มยังไงก่อนดีล่ะ
"ได้ครับคุณอยากกินอะไร เดี๋ยวผมจะออกไปซื้อมาให้"
"มะ..ไม่ดีกว่าค่ะ" จบคำพูดหญิงสาวก็นอนหันหลังให้ ไม่รู้ว่าจะงอนเขาเรื่องอะไร แต่ฟังดูแล้วเหมือนขัดใจตัวเองหงุดหงิดไปหมด
"ผมพูดอะไรผิดหรือเปล่า" มือหนาคว้าคนตัวเล็กให้หันกลับมาในท่าเดิม เพราะตอนนี้เขารู้แล้วว่าเธออารมณ์เสียแต่ไม่รู้ว่าเสียเพราะอะไร
"ปล่อยค่ะ.. ถ้าคุณเหนื่อยมากก็นอนพักผ่อนไปเลย" ตอนที่โทรมาบอกว่ารักเราคิดถึงเราแทบใจจะขาด แต่พอเห็นหน้าเรา..ไม่เห็นทำเหมือนตอนที่คุยสายเลย หึ!!! ได้แต่คิดไม่กล้าพูดออกมาเลยด้วยซ้ำ
"หืม?" ใบหน้าที่กำลังเป็นกังวลอยู่ถึงกับมีรอยยิ้มขึ้นมาเมื่อเห็นท่าทางของเธอ หิตายะพอจะเดาออกแล้ว
"ปล่อย" มือเรียวผลักคนตัวโตให้ออกห่างแบบไม่จริงจังนัก แต่ก็อยากให้รู้ว่าไม่พอใจ
"คุณก็บอกมาสิว่าอยากได้อะไร"
"จำเป็นต้องได้บอกด้วยเหรอ"
"เอ้าา..ถ้าไม่บอกผมจะรู้มั๊ย"
ตั้งแต่กลับมา นอกจากกอดแล้ว เขาก็ไม่ทำอะไรเธอเลย แต่หัวใจของหญิงสาวเรียกร้องมาก แล้วใครจะกล้าพูดออกมาล่ะ
ดวงตาของทั้งสองสบกันผ่านความมืด แต่ก็ยังพอเห็นแววตาอีกฝ่าย ชายหนุ่มพ่นลมหายใจรดใบหน้างามแบบแผ่วเบา
"คุณรู้ไหมว่าตอนนี้ผมต้องได้ห้ามใจตัวเองมากแค่ไหน"
"ใครบอกให้ห้ามล่ะ"
"ผมเห็นคุณไม่ทานอะไร กลัวไม่มีแรงสู้ผมน่ะสิ" เพราะเขารู้ดีว่าถ้าได้ทำอะไรเธอแล้ว เขาจะควบคุมตัวเองไม่อยู่ กลัวมันรุนแรงเกินไป
"คุณจะให้ฉันพูดออกมาเลยเหรอว่าต้องการ..ฉันเป็นผู้หญิงนะ"
"คุณอยากจะพูดอะไรกับผมก็พูดได้เลย เราทั้งสองไม่จำเป็นต้องอายกันอีกแล้ว" มือหนาลูบไล้ผมหญิงสาวแบบอ่อนโยน ริมฝีปากหนาค่อย ๆ โน้มลงมา
"ฉันพูดได้ใช่ไหม คุณจะไม่หัวเราะฉันใช่ไหม"
"ผมจะหัวเราะคุณทำไม ผมอยากได้..ผมยังพูดกับคุณตรง ๆ เลย" ถ้าตอนนี้มีแสงสว่างหน่อยจะเห็นรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นของเขา
"ฉันอยากได้เหมือนวันนั้น" หญิงสาวพูดออกมาได้เบามาก เพราะอายปากตัวเอง
"เหมือนวันไหน" เสียงในลำคอชายหนุ่มเริ่มกระตุก ถึงแม้เขาบอกว่าจะไม่ขำ แต่คำพูดของเธอมันน่าเอ็นดูมาก
"ก็วันนั้นไง" มือเรียวค่อย ๆ เลื่อนไปที่จุดกึ่งกลางของความเป็นชายแบบเอียงอาย แต่เธอก็ต้องการมันมาก..มากจนห้ามตัวเองไม่อยู่แล้ว
"พะ..พอ..ก่อน..จ้าา..ผะ..ผม..จะ..ตายมั๊ย.โอ๊วววว"
"อู๊ยยยย..ซี๊ดด..อ๊าาาา" ท่อนเอ็นกระตุกแล้วกระตุกอีก
พอได้ยินเสียงครวญครางหญิงสาวถึงกับหยุดชะงัก..เราทำอะไรลงไป..
สองมือหนายื่นลงไปคว้าคนตัวเล็กให้ขึ้นมานอนทาบทับร่างกำยำของตัวเองไว้ นิ้วแกร่งค่อย ๆ เขี่ยริมฝีปากบาง เพื่อเช็ดน้ำที่ติดอยู่ออก
"คุณอย่าบอกนะว่าอาการนี้มันเป็นอาการแพ้ท้องของคุณอีกแบบ"
"ฉันไม่รู้ค่ะ ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้" หญิงสาวตอบออกมาแบบไม่กล้าสบตาเขาเลยด้วยซ้ำ..
"แล้วจะควบคุมตัวเองทำไม ต้องการเมื่อไรบอกผมมาได้เลย" ชายหนุ่มพยายามจะพูดให้ใบหน้าเป็นปกติที่สุด เพราะกลัวว่าเธอจะอาย ทั้ง ๆ ที่ในใจก็นึกขำ อาการแพ้ท้องของเธอ..เขาคงเล่าให้ใครฟังไม่ได้ แม้กระทั่งหมอ
"คุณยังอยากกินมันอีกไหม"
"คะ?"
"หึ..ต่อได้นะ" หิตายะกลั้นขำตัวเองไม่อยู่แล้ว เขาไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน แต่เขาก็แค่ขำในลำคอนิดหน่อย
"คุณ!!" มันยิ่งทำให้คนตัวเล็กเอียงอาย จนรัวกำปั้นเข้าที่อกแผ่นอกหนาของเขาเพื่อระบายความอายออกมา
"ถ้าคุณไม่ต่องั้นผมต่อเอง" ชายหนุ่มจับร่างระหงให้นอนลงกับที่นอนนุ่ม ๆ และเขาก็ยันกายขึ้นคร่อมคนตัวเล็กไว้
ใบหน้าคมซุกไซร้ต่ำลงมาเรื่อย ๆ จนมาหยุดอยู่ที่...
"อ๊อยยย อื้ออ"
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คู่หมั้นคู่หมาย