คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 51

"ผมให้เวลา 5 นาที ถ้าตามเธอมารับสายไม่ได้ผมจะบินกลับทันที"

"คะ?!..เอ่อ..ค่ะ" ป้าแม่บ้านรีบวางโทรศัพท์ไว้ข้าง ๆ

"คุณชอบดอกกุหลาบเหรอคะ" พิมพ์ญาดาเห็นดาวพระศุกร์ยืนมองกุหลาบสักพักแล้ว ก็เลยเดินเข้ามาชวนคุย

"เปล่าค่ะ เห็นมันสวยดี" หญิงสาวมองดอกกุหลาบนั้นแล้วก็กลืนน้ำลายลงคอ ก่อนที่จะหันกลับมาหาคนที่สนทนาด้วย

"คุณดาวคะ" ทั้งสองยังไม่ได้พูดคุยอะไรกันต่อ ป้าแม่บ้านก็เดินเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน

"คะ"

"คุณยารอคุยสายกับคุณอยู่ค่ะ"

"ดาวไม่มีอะไรจะคุยกับเขาค่ะ" จบคำพูดดาวพระศุกร์กำลังจะเดินไปดูแปลงกุหลาบอีกแปลง

"แต่คุณยาบอกว่า.."

ดาวพระศุกร์ทำเป็นไม่สนใจ ว่าป้าแม่บ้านจะพูดอะไรต่อ

"บอกว่าอะไรคะป้า" คนที่ถามก็คือพิมพ์ญาดา แต่ดาวพระศุกร์ก็ได้ยินเพราะเธออยู่ไม่ไกลนัก และตั้งใจฟังมากด้วย

"คุณยาบอกว่า ถ้าภายใน 5 นาที คุณดาวไม่ไปรับโทรศัพท์ คุณยาจะขึ้นเครื่องกลับมาทันทีค่ะ"

"อื้ม?" พิมพ์ญาดาถึงกับนึกขำขึ้นมา พี่น้องสองคนนี้ไม่ต่างกันเลย

"เขามีธุระอะไรจะคุยกับฉันเหรอคะ" ดาวพระศุกร์ถามออกมาเหมือนไม่สนใจเท่าไหร่ แต่ในใจเต้นรัวยิ่งกว่ากลองเพล

"ป้าก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ คุณรีบไปรับสายเถอะ เหลือเวลาอีกนาทีกว่าเอง"

"เขาคงไม่บ้าบินกลับมาหรอกค่ะป้า"

"แต่ญาดาว่าเขากล้านะ คุณลองไม่ไปรับสายดูสิ พรุ่งนี้ตื่นมาคุณได้เห็นหน้าคุณหิตายะแน่" พิมพ์ญาดาคิดว่าพี่กับน้องคงไม่แตกต่างกันเท่าไหร่

"คะ?" ดาวพระศุกร์หันความสนใจมาที่พิมพ์ญาดาบ้าง

"เพราะน้องชายของเขาเคยทำมาแล้วค่ะ วันที่คุณพ่อผ่าตัดครั้งแรก" พอจบประโยคเท่านั้นแหละ เห็นแต่หลังของดาวพระศุกร์ไว ๆ เดินเข้าไปในบ้าน

ที่จริงหญิงสาวก็ไม่เชื่อหรอกว่าเขาจะให้ความสำคัญกับเธอถึงขนาดต้องรีบบินกลับมา แต่ไม่อยากจะสร้างปัญหาให้เขา เพราะตอนนี้ปัญหาของเขาคงจะเยอะมากพอแล้ว

ดาวพระศุกร์ยกสายขึ้นมาแนบหูทันทีที่เข้ามาถึง แต่ก็ไม่มีเสียงพูดใด ๆ ออกมาจากปาก

หิตายะได้ยินเสียงหายใจ เขาก็รู้แล้วว่าตอนนี้เธออยู่ในสาย

"ผมรักคุณ"

"คะ!?" ดาวพระศุกร์ไม่คิดว่าเขาจะพูดคำนี้ออกมา และเธอก็ยังไม่ได้ตั้งตัวเลย

"ขอบคุณนะ ที่คุณสอนให้ผมรู้ว่าความรักที่แท้จริงมันเป็นยังไง ถ้าผมไม่ได้เจอคุณ ผมคงไม่รู้ว่านี่มันคือความรัก"

"คุณหมายความว่ายังไงคะ" ถ้าเขาอยู่ตรงหน้าคงจะได้ยินเสียงหัวใจของเธอที่มันเต้นรัว

"ผมขอไม่พูดเรื่องของผมกับผู้หญิงคนนั้นได้ไหม ผมจะพูดแค่เรื่องของผมกับคุณ" หิตายะรู้แล้วว่าความรักที่แท้จริงมันเป็นยังไง เขาไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้ให้กับชมพู่เลย เขาคิดว่าตัวเองรักชมพู่ แต่นั่นมันไม่ใช่..มันแค่ความใคร่ ความอยากเอาชนะ พอได้มาครอบครองแล้วต้องได้รับผิดชอบ ความรู้สึกของเขาไม่ได้โหยหาชมพู่ขนาดนี้ แต่กับผู้หญิงคนนี้ หายใจเข้าหายใจออก ก็คิดถึงแต่เธอ เป็นห่วงแต่เธอ

หิตายะไม่รู้ว่าจะขอบคุณอะไรก่อนดี ที่ทำให้เขาต้องได้แยกจากเธอมาไกลแสนไกลขนาดนี้ และได้มารู้ใจตัวเอง

"ฉันงงไปหมดแล้ว"

"คุณอย่าทำร้ายตัวเองได้ไหม ดูแลตัวเองแทนผมด้วย ถ้าเสร็จธุระทางนี้แล้ว ผมจะรีบกลับไปหาคุณ ผมจะดูแลตัวเองให้ดีเหมือนกัน" เสียงของเขาเริ่มขึ้นจมูกหน่อย

"คุณร้องไห้เหรอคะ" เสียงหญิงสาวก็ไม่ต่างกัน เพราะตอนนี้เธอเริ่มมีเสียงสะอื้นในลำคอออกมาด้วย