คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 8

"ตกลงค่ะ ญาดาจะทำตามที่คุณป้าต้องการ" ยังดีที่ชีวิตของเธอยังมีค่าช่วยบุพการีได้ ถึงแม้ว่าชีวิตนี้จะหาความสุขใส่ตัวเองไม่ได้เลย และอนาคตข้างหน้าก็คงจะไม่มี แต่ยังไงก็ขอให้ช่วยพ่อไม่ให้ท่านต้องได้ไปอยู่ในห้องขังในวัยนี้

"แม่ดีใจที่หนูตัดสินใจแบบนี้ และอีกอย่างต่อจากนี้ไปหนูต้องเรียกแม่ว่าแม่ได้แล้วนะ" พิมพ์ประไพเชื่อใจพิมพ์ญาดาว่าสามารถที่จะเอาลูกชายคนเล็กของนางอยู่หมัดแน่

..หลายวันผ่านไป...

ตอนนี้เรื่องทุกอย่างก็ได้จบลงเป็นที่เรียบร้อย และมันก็ถึงเวลา ที่เธอต้องทดแทนบุญคุณของท่านตามที่สัญญาไว้

"เธอมาทำอะไรที่นี่" เย็นวันนั้นชมพู่กำลังยืนรดน้ำต้นไม้ที่หน้าบ้าน เธอทำแบบนี้เป็นประจำ เพื่อมายืนรอสุขายะ มันอาจทำให้ชมพู่รอเก้อบ้าง เพราะบางวันเขาก็ไม่ได้กลับบ้าน และยิ่งช่วงนี้ไม่กลับมาสามวันแล้ว

"สวัสดีค่ะพี่สะใภ้ ฉันคงไม่ได้แนะนำตัวอีกใช่ไหม หรือต้องได้แนะนำ..เอาเป็นว่า..แนะนำดีกว่าจะได้เป็นทางการหน่อย ฉันชื่อพิมพ์ญาดาค่ะ ส่วนสถานะในบ้านก็อย่างที่รู้ ๆ กันอยู่" หญิงสาวไม่เคยทำนิสัยแบบนี้กับใครมาก่อน ที่เธอต้องทำแบบนี้เพราะเธอกำลังสวมอีกบทบาทหนึ่งของชีวิต

"และฉันก็จะมาอยู่ในบ้านหลังนี้นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป" จบคำพูดหญิงสาวก็เปิดกระโปรงหลังรถของตัวเอง เพื่อหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าที่เธอเตรียมไว้ออกมา

กรี๊ดดดดด!! ชมพู่ได้แต่กัดปากกัดฟันกรีดร้องในใจ แต่ใบหน้าของเธอยิ้มให้กับผู้หญิงที่เพิ่งแนะนำตัวไปเมื่อกี้ เพราะเธอเป็นคนที่เก็บอารมณ์ได้เก่งมาก

"มาถึงแล้วเหรอลูก" พิมพ์ประไพรีบเดินออกมาต้อนรับลูกสะใภ้คนเล็ก

"สวัสดีค่ะคุณแม่" พิมพ์ญาดากล่าวสวัสดี แต่เธอไม่ได้ยกมือไหว้ หญิงสาวเดินไปกอดท่านแทนการไหว้ มันยิ่งทำให้ชมพู่ไม่ชอบใจหนักขึ้น

"เจ้าเด็กคนนี้น่ารักตลอดเลยนะ ยินดีต้อนรับจ้า เข้าบ้านกันดีกว่า" ก่อนที่จะไปพิมพ์ประไพไม่ลืมหันมาชวนชมพู่ ให้ไปทานข้าวเย็นที่บ้านด้วย

ที่จริงนางเปิดใจให้ชมพู่ร้อยเปอร์เซ็นต์ และชมพู่ก็ไม่เคยทำอะไรให้นางสงสัยเลย ที่พิมพ์ประไพอยากจะตัดไฟตั้งแต่ต้นลม ก็เพราะลูกชายทั้งสอง ท่านกลัวว่ามันจะเป็นเสี้ยนหนามทิ่มแทงใจกันแบบนี้ไปจนแก่เฒ่า

"แล้วเขาล่ะคะ" หญิงสาวมองหาผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีของเธอ แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา

"ไม่กลับบ้านมาสามวันแล้ว แม่ก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไง บริษัทก็ไม่เข้าบ้านก็ไม่กลับ บังคับไปยิ่งไม่กลับใหญ่" พิมพ์ประไพทำทุกวิถีทางแล้ว ขู่ว่าจะเอาหุ้นบริษัทคืนก็ขู่มาแล้ว แต่ลูกชายไม่สนใจ จะเอาคืนก็เอาคืนไป

พิมพ์ญาดาสอบถามรายละเอียดการใช้ชีวิตของเขา..ก็ได้ความว่า.. สุขายะเปิดบาร์เหล้าอยู่กับเพื่อนสนิทคนหนึ่งที่ชื่อเอกมัย และพิมพ์ประไพไม่ลืมที่จะเล่าเรื่องผู้หญิงที่กำลังคบหาดูใจกับลูกชายอยู่ในตอนนี้นั้นก็คือวาวา ให้พิมพ์ญาดาได้รู้ไว้ล่วงหน้า เพราะถ้ารู้ทีหลังกลัวว่าเธอจะเสียความรู้สึก

หึ..เราต้องรับศึกสองด้านเหรอเนี่ย แต่ไม่เป็นไรเธอเก่งอยู่แล้วพิมพ์ญาดา..ใช่ไหมเธอเก่งใช่ไหม..สู้เว้ย!! หญิงสาวได้แต่ปลอบใจตัวเอง

สองชั่วโมงผ่านไป.. ที่บาร์

"วันนี้มึงจะนอนที่ร้านอีกหรือไงวะ"

"ทำไม"

"เปล่าหรอกก็แม่มึงน่ะสิโทรมาถามข่าวได้ทุกวี่ทุกวัน และให้กูบังคับมึงกลับบ้านบ้าง เดี๋ยววันนี้ก็จะโทรมาอีกแหละกูว่า"

"เรื่องของมึง" จบคำพูดสุขายะก็ยกเหล้าขึ้นดื่ม พอเขาอมเหล้าไว้ในปากแล้วชายหนุ่มก็คว้าร่างผู้หญิงที่เขากำลังกอดอยู่ในตอนนี้ให้หันกลับมาประกบปากเพื่อป้อนเหล้าผ่านทางช่องปากของตัวเองให้เธอได้ดื่มด้วย

"มึงจะทำอะไรก็เกรงใจกูหน่อยนะ ไม่เห็นหรือไงว่ากูนั่งอยู่ตรงนี้"

"อร่อยไหมจ๊ะ" เขาไม่ได้สนใจเพื่อนที่นั่งอยู่ด้านหน้าเลย

"เอาอีกค่ะ"

"ฮ่า ฮ่า กูชอบแบบนี้ว่ะ" ผู้หญิงคนนี้ก็คือวาวาคนที่เขาพาไปที่บ้านวันนั้น

"เอาที่มึงสบายใจเลยเพื่อน กูไปดีกว่า" เอกมัยรีบปลีกตัวออกมาจากตรงนั้น