คู่หมั้นคู่หมาย นิยาย บท 9

"แล้วทำไมคุณไม่ขับรถคุณกลับเองล่ะ" พอหญิงสาวขึ้นประจำที่คนขับ สุขายะก็รีบเดินไปเปิดประตูด้านข้างเธอ

"ได้..ถ้าเธอจะให้ฉันขับรถกลับเอง แต่ไม่แน่นะฉันอาจจะไม่กลับ" ชายหนุ่มกำลังจะเปิดประตูรถเพื่อลงไป..หญิงสาวเอื้อมมือไปคว้าแขนเสื้อเขาไว้

"กลับด้วยกันก็ได้ คุณคาดเข็มขัดสิ" นี่เธอต้องทนเรื่องบ้า ๆ แบบนี้อีกนานเท่าไหร่ ชาตินี้เธอจะมีอิสระไหม แต่ถ้าเรื่องนี้ผ่านพ้นไป พิมพ์ญาดาสาบานได้เลยว่าจะไปให้ไกลจากคนพวกนี้

เขากลับขึ้นมานั่งที่เดิม แต่ก็ไม่ได้คาดเข็มขัดนิรภัยตามคำสั่งเธอ ชายหนุ่มเอนเบาะลงนอนขาของเขาพาดขึ้นไปหน้ารถ แบบท่าที่สบายที่สุด

หญิงสาวได้แต่มองและบอกตัวเองให้อดทนไว้ เพราะรับเงินท่านมาแล้วต้องอดทนให้ได้

ระหว่างทางที่เธอขับรถกลับมานั้น เขาทั้งฮัมเพลง ผิวปาก กระดิกเท้าไปมา เพื่อกวนอารมณ์

"ถึงแล้วค่ะ" หญิงสาวเดินอ้อมไปเปิดประตูให้เขาลงจากรถ ถ้าตั้งใจฟังคงจะได้ยินเสียงเธอถอนหายใจ เพราะหน้าที่แรกของเธอได้เสร็จลุล่วงไปด้วยดี

หน้าที่นั้นก็คือต้องพาเขากลับมานอนบ้านในคืนนี้ให้ได้ ที่จริงมันเป็นคำขอร้องจากแม่ของเขา แต่พิมพ์ญาดาถือว่ามันเป็นหน้าที่ที่เธอต้องทำ

"กลับมาได้สักทีนะพ่อตัวดี" พิมพ์ประไพรีบเดินออกมาดูว่าสุขายะกลับมาพร้อมพิมพ์ญาดาไหม

และพิมพ์ญาดาก็ไม่ทำให้นางผิดหวัง พิมพ์ประไพคิดว่านางเลือกลูกสะใภ้ไม่ผิดจริง ๆ

"แม่จะบ่นอะไรให้ผมอีก" จบคำพูดชายหนุ่มก็เดินขึ้นบ้านไป ถ้าเป็นบ้านไม้ คงจะได้ยินเสียง เพราะเขาลงแรงที่เท้าหนักมาก

"ขอบใจหนูมากนะจ๊ะ หนูก็ขึ้นไปพักผ่อนเถอะมันดึกมากแล้ว"

พิมพ์ญาดาจำใจต้องได้เดินตามเขาขึ้นบ้านไปถ้าเลือกได้เธอขอกลับไปนอนบ้านดีกว่า ในเมื่อเลือกไม่ได้หญิงสาวก็ต้องยอม

พอขึ้นมาถึงด้านบนเธอก็เปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของเขา หญิงสาวหายใจโล่งขึ้น เพราะตอนนี้เขากำลังอาบน้ำอยู่

พิมพ์ญาดารีบเดินไปนอนที่เตียง แล้วห่มผ้าคลุมตัวไว้อย่างแน่นหนา

เพียงไม่นานก็ได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออก

อุ้บ! เสียงชายหนุ่มทิ้งตัวลงที่เตียงอย่างแรง

"เธอแน่ใจนะว่าจะนอนกับฉันจริง ๆ"

หญิงสาวไม่ตอบ เธอยังทำตัวนิ่งเหมือนกับคนหลับไปแล้ว

"จะพันตัวอะไรนักหนาผ้าห่มมีผืนเดียวแบ่งคนอื่นห่มบ้างสิ" ชายหนุ่มพยายามดึงผ้าห่มผืนนั้นมาคลุมตัวเอง

และเขาก็ทำได้สำเร็จ ร่างหนาแทรกเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนนั้นทันที

หญิงสาวพยายามข่มตาให้หลับไว้ พอเขานอนได้ที่ มือของชายหนุ่มก็เริ่มอยู่ไม่นิ่ง

"....??...." อะไร!! เธอสัมผัสถึงพลังงานอะไรบางอย่าง พิมพ์ญาดาทนแกล้งหลับต่อไปอีกไม่ได้แล้ว หญิงสาวค่อย ๆ หันกลับมา

"กรี๊ดดดด!! ทำไมคุณไม่ใส่เสื้อผ้า" ถึงแม้ว่าท่อนล่างของเขาจะอยู่ใต้ผ้าห่ม แต่หญิงสาวก็สัมผัสได้ว่าเขาไม่ได้ใส่อะไรเลย

"ใส่ทำไม เดี๋ยวก็ได้ถอดแล้ว"

"คุณหมายความว่ายังไง! ถอยออกไปนะ!!" หญิงสาวเริ่มสั่นกลัว เมื่อรู้ความหมายที่เขาพูดออกมา

"ทำเป็นสะดีดสะดิ้งไปได้ ก็เธอเองไม่ใช่เหรอเป็นคนเสนอตัวมาให้ฉัน.."

"คุณ!!"

"คุณอะไร? หรือว่าจะเถียง เท่าที่จำได้ไม่ใช่ครั้งเดียวด้วยสิ"

คำที่เขาพูดออกมาแต่ละคำ มันช่างทิ่มแทงใจคนฟังยิ่งนัก แต่จะทำยังไงได้ก็เขาพูดความจริง

ไม่รู้ว่าเธอจะรับกับคำพูดของเขาได้มากน้อยแค่ไหน แต่พิมพ์ญาดาจะพยายามไม่เก็บมาใส่ใจ

"ฉันยังไม่อาบน้ำ" หญิงสาวรีบลุกขึ้นแต่ก็ไม่ทัน เพราะถูกมือหนาคว้าร่างของเธอกดลงไปที่เตียงอีกครั้ง

"ไม่ต้องอาบ เพราะฉันชอบแบบนี้" หญิงสาวยังไม่เอ่ยปากพูดตอบโต้เขาเลยด้วยซ้ำ แต่ถูกชายหนุ่มปิดปากด้วยริมฝีปากหนาของเขาเอง

พิมพ์ญาดาปล่อยให้เขาจูบอยู่แบบนั้น เธออยากจะรู้เหมือนกัน ว่าเขาจะจูบได้นานเท่าไร หญิงสาวยังแกล้งตอบสนองเขา

"ทำเหมือนเลยนะ"

"เหมือนอะไร"