คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 101

ตอนที่ 101 เจ้าขโมยเงิน

ลุงหูพยักหน้าทำตามคำกล่าวของนาง ก่อนจะหมุนกายไปหยิบเงินจากในห้อง

ไป๋จื่อพูดกับหูเฟิงอีกว่า “เจ้าให้พวกเขาเข้ามา” นางกวาดสายตามองอาหารเลิศรสที่อยู่บนโต๊ะครั้งหนึ่ง ก่อนจะพูดยิ้มๆ “พอจะทำให้พวกเขาโมโหได้พอดี ให้พวกเขาเห็นสักหน่อย ว่าข้ากับท่านแม่ออกจากสกุลไป๋แล้วมีชีวิตอย่างไร”

หูเฟิงมุ่นคิ้ว คิดในใจว่าเด็กคนนี้เห็นเขาเป็นคนรับใช้หรือไม่

แม้จะรู้สึกไม่พอใจ แต่ชายหนุ่มกลับยังคงลุกขึ้นออกจากโถงเรือนไปอย่างว่าง่าย

เขายืนอยู่ในเรือน มองคนสกุลไป๋ทั้งหมดด้วยสายตาเย็นชา แล้วกล่าวเสียงเรียบว่า “มาคุยข้างใน” ครั้นกล่าวคำง่ายๆ สี่คำนี้จบ เขาก็หมุนตัวเข้าไปในเรือน เกี๊ยวยังร้อนอยู่ หากเย็นเขาก็ไม่อยากกินแล้ว

ครั้นเข้าไปในเรือน เขาเห็นไป๋จื่อเทน้ำส้มสายชูสีดำลงในถ้วยใบเล็ก แล้ววางไว้ข้างๆ เกี๊ยว

“เกี๊ยวกับน้ำส้มสายชู เป็นของคู่กัน” ไป๋จื่อกล่าวพร้อมรอยยิ้ม

“จริงหรือ” เขานั่งลง ก่อนจะหยิบจะเกียบคีบเกี๊ยวแป้งบางไส้หนาขึ้นมาชิ้นหนึ่ง จากนั้นก็จิ้มลงในน้ำส้มสายชู แล้วใส่เข้าไปในปาก

เมื่อฟันกัดตัวแป้งเกี๊ยวจนแตกออก รสชาติของน้ำส้มสายชูบนปลายลิ้นก็ผสมเข้าไปในไส้หมูและต้นหอม รสชาติเช่นนี้ เขาไม่รู้ว่าควรบรรยายอย่างไร เป็นรสอร่อยที่ไม่อาจจินตนาการได้

จ้าวหลานเห็นหูเฟิงมองเกี๊ยวพลางเหม่อลอย จึงรีบถาม “ไม่อร่อยหรือ”

หูเฟิงส่ายหน้า “ไม่ใช่ อร่อยมาก อร่อยกว่าสิ่งใดที่ข้าเคยกินมากนัก”

นางอยากจะชิมตั้งนานแล้ว เมื่อเห็นหูเฟิงพูดเช่นนั้น ก็ยิ่งต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ แต่นึกขึ้นได้ว่าคนสกุลไป๋จะเข้ามาแล้ว จึงอดทนไม่หยิบตะเกียบ

ไป๋จื่อคีบเกี๊ยวชิ้นหนึ่งวางไว้ในถ้วยตรงหน้าของจ้าวหลาน เด็กสาวกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “ท่านแม่รีบกินเถอะ จะรับมือกับพวกเขา มีข้าก็พอแล้ว ท่านเพียงกินไปพลาง ชมเรื่องสนุกไปพลาง ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรหรอกเจ้าค่ะ”

จ้าวหลานรู้ว่าตอนนี้ไป๋จื่อมีความสามารถที่จะรับมือกับคนสกุลไป๋ บุตรสาวกล่าวเช่นนี้ ก็หมายความว่าคิดกลยุทธ์ไว้แล้ว ในใจนางปลาบปลื้มยิ่งนัก จึงพยักหน้า “ได้ แม่ฟังเจ้า”

นางคีบเกี๊ยวขึ้นมากัดคำหนึ่ง ครึ่งหนึ่งแป้ง ครึ่งหนึ่งไส้ รสชาติของมันดีเสียจนนางเกือบจะกัดลิ้น

คนสกุลไป๋เข้ามาในเรือนในเวลานี้พอดี ครั้นเห็นอาหารบนโต๊ะเช่นนี้ โดยเฉพาะจ้าวหลานใช้ตะเกียบคีบสิ่งของกินไปครึ่งหนึ่ง แป้งขาวๆ ห่อผักสีเขียวและเนื้อสดอร่อยไว้ข้างนั้น อีกทั้งกลิ่นหอมๆ ของมันนั้น ช่างดึงดูดเสียเหลือเกิน

พวกเขากลืนน้ำลายอย่างพร้อมเพรียง นี่มันชีวิตอย่างไรกัน อุดมสมบูรณ์นัก! ถึงแม้เป็นช่วงปีใหม่ของพวกเขา ก็ยังไม่ได้กินของอร่อยเช่นนี้เลย

เดิมทีพวกเขาคิดว่าหลังจากข้าวหลานและไป๋จื่ออกจากสกุลไป๋แล้ว พวกนางจะยิ่งลำบาก ไม่มีที่อยู่อาศัย ทั้งยังไม่มีข้าวกิน กลายเป็นที่น่าหัวร่อของหมู่บ้าน และหายไปจากสายตาของพวกเขาโดยสิ้นเชิง

แต่ใครจะรู้ ว่าพวกนางกลับไม่ได้ตกอับอย่างที่จินตนาการไว้

พวกนางมีที่อยู่อาศัย แม้กระทั่งกำลังจะได้ครอบครองบ้านของพวกนางเอง พวกนางมีข้าวกิน และกินดีกว่าคนสกุลไป๋เช่นพวกเขาเป็นร้อยเป็นพันเท่า

ความประหลาดใจในตอนแรกของหญิงชราค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นความโกรธเกรี้ยว นางชี้หน้าไป๋จื่อ “นางเด็กน่าตาย พูดเร็ว เจ้าขโมยเงินข้าใช่หรือไม่”

ไป๋จื่อคีบหมูผัดพริกหยวกเข้าไปในปากชิ้นหนึ่ง นางหันหน้ามาอย่างช้าๆ มองหญิงชราคล้ายยิ้ม คล้ายไม่ยิ้ม “โอ้…พูดเช่นนี้ ท่านทำเงินหายหรือ”