คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 529
สรุปบท ตอนที่ 529 ตุ๊กตาผ้าทำมือ / ตอนที่ 530 เปิดร้าน: คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา
ตอนที่ 529 ตุ๊กตาผ้าทำมือ / ตอนที่ 530 เปิดร้าน – ตอนที่ต้องอ่านของ คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา
ตอนนี้ของ คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา โดย Internet ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายนางเอกเก่งทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง ตอนที่ 529 ตุ๊กตาผ้าทำมือ / ตอนที่ 530 เปิดร้าน จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
ตอนที่ 529 ตุ๊กตาผ้าทำมือ
ตอนนั้นนางยังเด็ก แย่งเด็กโตไม่ได้ ตุ๊กตาทำมือจึงไม่ตกมาถึงมือนาง คุณน้าคนนั้นแอบซ่อนผ้าเอาไว้เล็กน้อย เมื่อเด็กโตไปเล่นกันหมดแล้ว คราวนี้ถึงจะพาพวกนางเด็กเล็กไปหลบมุมทำตุ๊กตา นางมองคุณน้าวาดรูปแบบลงบนผ้า ก่อนจะค่อยๆ เย็บขึ้นมาทีละเข็ม แล้วยัดนุ่นเข้าในนั้นก้อนหนึ่ง ก่อนจะเย็บปากให้มันด้วย จากนั้นค่อยใช้ปากกาวาดจมูกและปาก เท่านี้ตุ๊กตาผ้าตัวเล็กที่เรียบง่ายก็เสร็จแล้ว
แม้จะประณีตและสวยงามได้ไม่เท่าตุ๊กตาผ้าที่ขายอยู่ในห้างสรรพสินค้า แต่สำหรับเด็กอย่างพวกนางแล้ว มันกลับมีค่าควรมองอย่างยิ่ง พวกนางกอดมันนอนหลับไปในทุกวัน ราวกับว่าขอเพียงกอดตุ๊กตานี้แล้ว พวกนางจะได้ครอบครองความรักที่แท้จริง
จนกระทั่งถึงตอนนี้ ตุ๊กตาตัวนั้นก็ยังคงอยู่ นางใช้มันย้ำเตือนตนเองอยู่เสมอ ว่าต้องใช้ความสามารถทั้งหมดที่มี ช่วยเหลือเด็กอย่างนางให้ได้มากหน่อย ให้พวกเขาลำบากน้อยลงกว่านี้ และมีความสุขมากขึ้นกว่าเดิม
“เจ้าเป็นอะไรไป” อาอู่เห็นนางเหม่อมองพร้อมกับขอบตาแดง จึงตกใจจนสะดุ้งตัวโยน
ไป๋จื่อดึงสติกลับมา แล้วปีนขึ้นรถม้าอย่างคล่องแคล่ว “ข้าไม่เป็นอะไรเจ้าค่ะ กลับกันเถอะ”
หลังจากกลับถึงบ้านแล้ว นางก็เรียกจ้าวซู่เอ๋อมาที่ห้องตนเอง เพราะจ้าวซู่เอ๋อมีฝีมือการเย็บปักที่ยอดเยี่ยม นางจึงให้อีกฝ่ายช่วยเย็บตา จมูก และปากบนผ้า ส่วนตัวนางใช้ไหมพรมถักเป็นเปียเล็กๆ ก่อนจะให้จ้าวซู่เอ๋อเย็บมันติดบนผมของตุ๊กตา นอกร่างอวบของมันสวมชุดกระโปรงตัวเล็ก บนนั้นปักลายผลไม้น่ารักไว้จำนวนหนึ่งด้วย
ไป๋จื่อถือตุ๊กตาที่ทำเสร็จแล้ว พลางกล่าวชมว่า “แม้จะทำมือเช่นนี้ แต่เกรงว่าถึงจะเป็นแผนกของเล่นที่แพงที่สุดในห้าง ก็หาซื้อตุ๊กตาที่ประณีตขนานี้ไม่ได้”
จ้าวซู่เอ๋อเก็บด้ายและผ้า ยิ้มถามว่า “อะไรคือแผนกของเล่นหรือ”
คำถามนี้ของจ้าวซู่เอ๋อ กลับทำให้ไป๋จื่อเกิดความคิดดีๆ บางอย่าง “พี่สะใภ้ ท่านว่าตุ๊กตานี้สวยหรือไม่”
“แน่นอนว่าสวย คงจะมีแต่เจ้านี่แหละถึงเกิดความคิดเช่นนี้ได้ ข้าไม่เคยเห็นตุ๊กตาผ้าที่สวยขนานี้มาก่อนเลย” จ้าวซู่เอ๋อยิ้ม
“พวกเราเปิดร้านในเมือง ขายแต่ตุ๊กตาผ้าเช่นนี้ เมื่อถึงตอนนั้นก็จ้างคนเก่งงานเย็บปักในหมู่บ้านของพวกเราช่วยงาน วางขายตุ๊กตานี้ในตู้ จะต้องขายดีเป็นเทน้ำเทท่าแน่เจ้าค่ะ”
นางจะรับผิดชอบออกแบบตุ๊กตาโดยเฉพาะ ตอนนี้นางมีรูปแบบตุ๊กตาผ้าอยู่ในหัวเต็มไปหมด ไม่ว่าจะเป็นแบบไหนก็มีทั้งนั้น นางอยากจะลงมือทำเสียตอนนี้เลย
จ้าวซู่เอ๋อได้ฟังแล้วก็ตาเป็นประกาย “ความคิดนี้ไม่เลวแล้ว แต่จะเปิดร้านในเมืองต้องใช้เงินไม่น้อยไม่ใช่หรือ”
ไป๋จื่อโบกมือ “พวกเราไม่ต้องซื้อร้านหรอกเจ้าค่ะ แค่เช่าร้านทำขายไปก่อน ดูว่ากิจการเป็นอย่างไรค่อยตัดสินใจเรื่องราวหลังจากนั้น” นางคิดคำนวณอยู่ในใจ ถึงตอนนั้นนางจะเช่าสองร้าน อยู่ใกล้กันดีที่สุด ร้านหนึ่งขายตุ๊กตาผ้า ส่วนอีกร้านหนึ่งขายยาลูกกลอน ดูท่าวันคืนแห่งความร่ำรวยรออยู่ข้างหน้าแล้ว!
“ควรจะกินข้าวแล้ว พวกเจ้าสองคนซ่อนตัวทำอะไรกันอยู่ในห้อง” อาอู่เรียกพวกนางจากข้างนอก
“เดี๋ยวจะตามไปเจ้าค่ะ ท่านไปก่อนเถอะ” ไป๋จื่อไล่อาอู่ไป นางคุยเรื่องเปิดร้านกับจ้าวซู่เอ๋ออีกครู่หนึ่ง ทั้งสองคนเบิกบานใจมาก เมื่อตกลงกันเสร็จสรรพก็พากันลงไปชั้นล่างพร้อมกัน
หรูเอ๋อร์นั่งอยู่ข้างๆ อาอู่ ดูท่าทางเหม่อลอยไม่มีชีวิตชีวา ไป๋จื่อจึงยิ้มถามว่า “หรูเอ๋อร์ อารมณ์ไม่ดีหรือ”
เด็กหญิงทำปากจู๋ “ผู้ใหญ่อย่างพวกท่านพูดไม่เป็นคำพูด ตกลงกับข้าว่าวันนี้จะนำของขวัญมาให้ข้า ข้ารอมาทั้งวันแล้ว แต่ก็ไม่เห็นมีอะไรสักอย่างเลย” นางยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยใจ ขอบตาแดงก่ำขึ้นมาแล้ว
ไป๋จื่อเดินไปข้างหน้านาง ให้นางหลับตาก่อน ครั้นลืมตาขึ้นอีกครั้ง ตรงหน้าของนางก็มีตุ๊กตาสวยน่ารักตัวหนึ่ง ทำเอานางดีใจจนกอดตุ๊กตาพลางกระโดดโลดเต้นอยู่ในโถงหลายรอบ
อาอู่ยิ้มว่า “อาจื่อ เจ้าอย่าตามใจนางจนเสียคนล่ะ”
……….
ร้านสือเค่อตั้งอยู่ในทำเลที่คึกคักที่สุดในเมืองชิงหยวน ที่นั่นมีประชากรอยู่มาก นับเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีที่สุดในการทำการค้า แต่ค่าเช่าก็เป็นเงินมหาศาลด้วยเช่นกัน
“เดือนละห้าสิบตำลึงเงิน? เหตุใดแพงเช่นนี้” จ้าวหลานฟังแล้วก็ตกใจจนตัวโยน
“ท่านแม่ มีรายรับก็ต้องมีรายจ่าย ในเมื่อค่าเช่าแพงถึงห้าสิบตำลึง เช่นนั้นก็บ่งบอกว่าร้านค้าที่จะต้องเป็นร้านค้าขึ้นชื่อที่หาเงินมาได้อย่างง่ายดาย ข้าคิดว่าใช้ได้นะเจ้าคะ”
แม้จ้าวหลานจะรู้สึกเสียดาย แต่นางเชื่อมั่นในสายตาของบุตรสาวมากกว่า จื่อเอ๋อร์บอกว่าใช้ได้ เช่นนั้นก็ต้องใช้ได้อย่างแน่นอน
ไป๋จื่อจัดการเช่าร้านไปตามนั้น เถ้าแก่เฉินช่วยนางหาคนมาจัดวางข้าวของตามความต้องการของนางจำนวนหนึ่ง ทั้งสองร้านอยู่ติดกัน แต่กลับมีรูปแบบที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
ร้านหนึ่งน่ารัก สดใส แฝงความเยาว์วัยเต็มเปี่ยม ส่วนอีกร้านดูเงียบขรึม หรูหรา และสง่างาม
กิจการของร้านสือเค่อดีวันดีคืน หลังจากวางขายอาหารเป็นยาแล้ว คนที่ได้กินไม่เพียงเอ่ยคำชม ยังบอกต่อไปอีกสิบคน สิบคนบอกต่อไปอีกร้อยคน จึงทำมาค้าขึ้นยิ่งกว่าตอนขายแตงดินก่อนหน้านี้เสียอีก อีกทั้งราคาอาหารเป็นยาแพงกว่าแตงดินถึงสิบเท่า กำไรที่เข้ามาจึงเทียบกับทองเป็นถังได้เลยทีเดียว
เถ้าแก่เฉินเป็นคนมีเหตุผล เมื่อได้เงินมากขนาดนั้นแล้ว เขาย่อมจ่ายเงินซื้อสมุนไพรของไป๋จื่อมากขึ้น จากทีแรกมัดละสิบตำลึงเงิน จนถึงตอนนี้ก็เป็นมัดละห้าสิบตำลึงแล้ว
สมุนไพรสดหนึ่งมัดนี้ พวกเขาทำเงินได้อย่างน้อยห้าร้อยตำลึงเงินเชียวละ
คนที่เข้าไปกินข้าวในร้านสือค่อต่างก็เป็นคนมีเงิน ร้านของเล่นและร้านยาลูกกลอนอยู่ข้างๆ ร้านสือเค่อ คนมีเงินเหล่านั้นเมื่อกินอาหารเป็นยาออกมา ก็จะได้เห็นร้านค้าสองร้านที่ตกแต่งอย่างมีเอกลักษณ์ ขอเพียงพวกเขามีเวลาว่าง ก็จะลองเข้าไปดูสักหน่อย กิจการของร้านของเล่นจึงดีขึ้นเรื่อยๆ ส่วนยาแก้เมาของร้านยาลูกกลอนก็ยิ่งขายดี มีคนไปซื้อยานี้ที่ร้านยาลูกกลอนของไป๋จื่อไม่น้อยแทบจะทุกวัน
กิจการของทั้งสองร้านดีวันดีคืน ทว่าทางชายแดนกลับมีข่าวเรื่องสงคราม อาอู่จึงนั่งไม่ติดที่อีก ถือโอกาสตอนที่ไป๋จื่อและจ้าวซู่เอ๋อไปเตินสินค้าที่ร้านในเมือง ลอบเก็บเสื้อผ้าหลายชิ้น ทั้งยังทิ้งจดหมายไว้ฉบับหนึ่ง และออกจากหมู่บ้านหวงถัวไปเช่นนั้น
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา
อัพเดทตอนใหม่เมื่อไรค่ะ...
คุณแอดมินผู้ใจดี ช่วยอัพเดทตอนใหม่เยอะๆเลยนะคะ ชอบมาก สนุก พลีสสสสส...
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ...
เอาใจช่วยหูเฟิงทวงคทนอำนาจนะ...
ถ้าพ่อไม่ถูกเมียรังแกจนเกือบตายก็คงไม่ตื่นสินะ...
ดีใจกับเสี่ยวเฟิง...