คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 183

ตอนที่ 183 วิธีการเย็บแผล

หลังจากพ่นยาฆ่าเชื้อแล้ว นางก็หันไปมองตรงที่หูเฟิงนั่งอยู่ ทว่ากลับถูกร่างสูงใหญ่ราวกับกำแพงบังสายตาเอาไว้ ไม่รู้ว่าคนผู้นี้มายืนอยู่ข้างหลังนางตั้งแต่เมื่อใด

หูเฟิงอดทนมานานมากแล้ว คราวนี้เห็นนางหันกลับมา เขาจึงรีบชี้ไปที่ยาพ่นที่นางเพิ่งวางไปเมื่อครู่ พลางถามว่า “นี่คืออะไรหรือ”

มันเป็นขวดสีขาวขนาดเล็กขวดหนึ่ง ด้านบนมีฝาทรงกลม ทุกครั้งที่นางใช้นิ้วกดลงไป จะมีไอน้ำหลายกลุ่มพ่นออกมา ไอน้ำนี้มีกลิ่นแปลกๆ สายหนึ่ง ทุกเมื่อที่นางพ่นใส่บาดแผลของเมิ่งหนาน เขาจะส่งเสียงร้องโอดครวญออกมา

ไป๋จื่อหันหน้ากลับไปในทันที “น้ำยาฆ่าเชื้อสำหรับทำความสะอาดแผล”

“ได้มาจากที่ใด” เขาถามอีก

“ของของข้า”

“ข้าถามว่าเจ้าได้มาจากที่ใด”

นางฉีดโปรเคนเฉพาะตรงบาดแผลของเมิ่งหนาน ท่าทางชำนิชำนาญยิ่งนัก แต่ในสายตาของเมิ่งหนานและหูเฟิง ทุกอย่างล้วนเป็นเรื่องแปลกใหม่ ของเหลวสีขาวเหล่านั้นจะเข้าไปในร่างกายของคน ผ่านเข็มหนาๆ เข็มหนึ่งอย่างนั้นหรือ

เมิ่งหนานเครียดเกร็งยิ่งนัก ในที่สุดก็เข้าใจครึ่งประโยคก่อนหน้าของนาง ว่าเหตุใดเขาต้องเก็บกระบวนการรักษาในวันนี้เป็นความลับ

เพราะมันช่างมหัศจรรย์ยิ่งนัก!

ไป๋จื่อไม่มองหูเฟิงแม้สักครั้ง แต่ก็ยังไม่ลืมจะตอบคำถามของเขา “เจ้าไม่ต้องสนใจว่าข้าได้มาจากที่ใด เจ้ามีสิทธิถามก็จริง แต่ข้าก็มีสิทธิที่จะไม่ตอบเช่นกัน หูเฟิง เมิ่งหนาน พวกเจ้าขอเพียงจำไว้ว่าข้าไป๋จื่อไม่ใช่คนเลว ไม่มีเจตนาจะทำร้ายพวกเจ้า แม้สิ่งของของข้าเหล่านี้จะแปลกสำหรับพวกเจ้า แต่พวกมันกลับเป็นยาดีที่ใช้รักษาคนป่วยและช่วยชีวิต”

นางหยิบสิ่งของออกมาจากในกระเป๋าผ้าอีก เข็มเย็บ ด้ายสำหรับเย็บแผล แหนบ กรรไกร…

หลังจากนางใช้ผ้าชุ่มน้ำยาฆ่าเชื้อเช็ดสิ่งของเหล่านั้นแล้ว นางก็วางพวกมันบนผ้าชิ้นเดิมบนโต๊ะข้างเตียง เพื่อให้สะดวกในการหยิบใช้

ที่นี่ไม่มีพยาบาลเป็นลูกมือคอยช่วยเหลือนาง จึงจำเป็นต้องพึ่งพาตนเองทุกอย่าง

เมิ่งหนานมองเข็มเย็บที่มีลักษณะโค้งงอ พลันร้องเสียงหลงและตัวสั่น “น่ะ นั่นคืออะไร”

ไป๋จื่อไม่ได้ตอบ กลับใส่ด้ายบางๆ สีดำใส่เข้าไปในรูเข็ม เมิ่งหนานก้มหน้าลงมองบาดแผลของตนเอง อดใจสั่นไม่ได้ “เจ้าไม่ได้คิดจะใช้สิ่งนี้ปักลายบนตัวข้ากระมัง”

เด็กสาวถลึงตาใส่เขาอย่างไม่สบอารมณ์นัก “ข้าปักลายไม่เป็นหรอก เอ็นข้อมือของท่านขาดแล้ว จำเป็นต้องเย็บตรงจุดที่ขาด หากไม่ใช้เข็ม เช่นนั้นแล้วจะใช้อะไรเย็บ”

ครั้นเห็นเมิ่งหนานมีสีหน้าขาวซีด นางก็ยิ้มกล่าวว่า “วางใจเถอะ ไม่เจ็บหรอก”

“ไม่เจ็บ? เข็มหนาเช่นนี้ ด้ายหนาขนาดนี้ จะไม่เจ็บได้อย่างไร” ระหว่างที่เขาพูด ไป๋จื่อก็ลงเข็มแล้ว ความรู้สึกที่ปลายเข็มแหลมคมทะลุผ่านผิวและเนื้อนั้น เขาแม้กระทั่งรู้สึกได้ว่าด้ายยาวๆ กำลังดึงทึ้งอยู่ในเนื้อของเขา แต่ที่น่าแปลกก็คือ เขาไม่รู้สึกเจ็บแม้สักนิดจริงๆ ราวกับเนื้อชิ้นนั้นกลายเป็นเนื้อตายไปแล้ว…

หูเฟิงเลิกคิ้ว เขาคิดไม่ถึงเลยว่าเมิ่งหนานจะไม่ร้องครวญครางอีก เสียงร้องเมื่อครู่หายเงียบไป การเย็บที่ดูแล้วน่าหวาดหวั่นและดูเจ็บปวดในตอนนี้ เหตุใดเขาถึงไม่ร้องออกมาเล่า

ท่าทางของไป๋จื่อคล่องแคล่วมาก หากไม่ใช่คนโง่ล้วนต้องมองออก ว่านางไม่ได้ทำเรื่องเช่นนี้เป็นครั้งแรกอย่างแน่นอน ราวกับว่าเคยทำมาเป็นร้อยเป็นพันครั้งจนชินมือเสียแล้ว

ไม่นานการเย็บก็จบลง หลังจากเย็บเอ็นข้อมือเรียบร้อยแล้ว นางก็เย็บบาดแผลบนผิวหนังอย่างรวดเร็วอีก ง่ายดายเหมือนกับการเย็บกระเป๋าที่ขาดให้กลับมาเหมือนเดิมอีกครั้ง

ไป๋จื่อตัดด้าย ก่อนจะลุกขึ้นเก็บข้าวของ

หูเฟิงถามเมิ่งหนานที่ไม่ร้องออกมาสักแอะ “ไม่เจ็บหรือ”

เมิ่งหนานส่ายหน้า “ไม่เจ็บ ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด รู้สึกได้ว่าด้ายนั่นกำลังดึงทึ้งอยู่ในเนื้อของข้าแท้ๆ แต่กลับไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด”