คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 19

ตอนที่ 19 น้ำแกงข้าว

หลิวซื่อจะพูดอะไรได้? นางทำได้เพียงทำอาหารไปเงียบๆ แม้จะไม่ได้ลงครัวมาเป็นเวลาสองปีแล้ว แต่โชคดีที่แค่ต้มโจ๊กและผัดผักชามใหญ่ ง่ายดายยิ่งนัก

เจ้ารองนำหกสิบเหวินใส่เข้าไปในกระเป๋าเงิน ตั้งใจจะไปงีบในห้องสักครู่ แต่เพิ่งเดินออกจากห้องของมารดาไป เขาก็เหลือบเห็นหมอลู่สะพายล่วมยานำยาหลายห่อเข้ามาในลานบ้าน

เขารีบร้อนออกไปต้อนรับ “โอ้ นี่ท่านหมอลู่ไม่ใช่หรือ ลมอะไรหอบท่านมาที่นี่ได้”

หมอลู่รังเกียจคนที่เอาแต่ขี้เกียจ แต่ว่าชอบพูดจาประจบสอพลอเช่นเจ้ารองมากที่สุด จึงช้อนสายตากวาดมองอีกฝ่ายครั้งหนึ่ง แล้วตอบรับเสียงเรียบว่า “ข้ามารักษาจ้าวหลาน ก่อนหน้านี้เจ้าไม่อยู่บ้านเลยอาจจะไม่รู้ ทว่าแม่เจ้ารู้เรื่องนี้ดี”

เจ้ารองร้องอ๋อเสียงหนึ่ง แล้วถึงจะกล่าว “พวกนางไม่อยู่ที่นี่ เรือนก็พังไปแล้ว พวกนางไปอยู่ที่บ้านของหูจ่างหลินแล้วล่ะ”

ท่านหมอหูกวาดสายตามองเรือนในมุมของลานบ้านที่พังทลายลงมา ลอบถอนหายใจ ”ข้ารู้แล้ว ข้าจะไปส่งยาให้นางที่บ้านของเหล่าหู”

เมื่อเจ้ารองได้ยินดังนั้น ก็รีบขวางเขาไว้ “ยังจะส่งยาอะไรอีก? นางหายดีแล้วไม่ใช่หรือ? มือหักแล้วกินยาคงแก้ปัญหาไม่ได้ พวกข้าสกุลไป๋ไม่ได้มีเงินมากมายจ่ายค่ารักษาให้นาง เจ้านำยานี้กลับไปเถอะ”

“ยานี้จ่ายเงินแล้ว ข้าจะนำไปให้จื่อยาโถว เจ้าเห็นนางหรือไม่ นางบาดเจ็บไปทั้งตัว หากไม่ใช้ยา ตกกลางคืนจะป่วยไข้ เกิดอะไรขึ้นมาก็อย่าโทษข้าแล้วกัน” ท่านหมอหูกล่าว

เจ้ารองคิดถึงเรื่องในตอนนั้น ครั้งนั้นบิดาและเจ้าสามตกลงมาจากหลังคาเรือน กระอักเลือดออกมาด้วย แต่ยังมีสติครบถ้วน

ขณะนั้นหมอลู่สั่งยา ให้พวกเขาไปรับยาในเมือง แต่พวกเขาคิดว่าค่ายาแพงเกินไป จึงรั้งรอไม่ยอมไปเสียที ไม่คิดเลยว่าเสียเวลาไปสองสามวันเช่นนั้น จะทำให้อาการบาดเจ็บอยู่ในขั้นร้ายแรงเสียได้

บัดนี้แม้เจ้ารองจะเสียดายเงินค่ารักษาสองตำลึงเงิน ทว่าสายตาตำหนิแกมถากถางของหมอลู่ ทำให้ในที่สุดเขาก็ไม่กล้าพูดโพล่งออกมา หากครั้งนี้ไป๋จื่อและจ้าวหลานเสียชีวิตไปเพราะพวกเขาสกุลไป๋ไม่ยอมตัดใจรับยา ท่านแม่และสะใภ้ใหญ่ล้วนต้องเข้าคุก แล้วหลังจากนั้นสกุลไป๋จะอยู่ได้อย่างไร?

เจ้ารองปิดปาก ไม่พูดอะไรอีก เพียงแค่กลับหลังหันเข้าเรือนไป

หมอลู่ส่ายหน้า แล้วถือล่วมยามุ่งหน้าไปยังบ้านของหูจ่างหลิน

…

ในที่สุดสกุลไป๋ก็ตั้งโต๊ะ ครั้นหญิงชราเห็นถ้วยใส่โจ๊กก็พลันขมวดคิ้ว นี่คือโจ๊กหรือ? น้ำแกงข้าวชัดๆ

นางมองหลิวซื่อตาขวาง เมื่อก่อนตอนสะใภ้ใหญ่ผู้นี้ต้มโจ๊กให้นาง ล้วนพยายามต้มจนข้นเหนียวสักหน่อย ดังนั้นเวลาหลิวซื่อเข้าข้างบุตรสาวของตนเองบนโต๊ะอาหาร ผู้อาวุโสอย่างนางจึงทำเป็นมองไม่เห็น

หลิวซื่อไม่กล้าตอบโต้สายตาไม่พอใจของหญิงชรา คิดเสียว่าไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น ไม่รู้สึกถึงความไม่พอใจอะไรทั้งนั้น