คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 247

ตอนที่ 247 ให้เงิน

ไป๋จื่อยินดีนัก ในเมื่อทุกคนล้วนห่วงใยนาง เช่นนั้นนางก็จะรับความรู้สึกของทุกคน ถึงอย่างไรตอนนี้นางอยู่เบื้องหน้าพวกเขา นางก็เป็นเพียงแค่เด็กสาวคนหนึ่งเท่านั้น

และการดูแลเอาใจใส่เช่นนี้คงจะไม่คงอยู่นาน ตามอายุของนางที่จะเพิ่มขึ้น

ทั้งสี่คนล้วนเป็นคนทำงานฝีมือดีทั้งสิ้น ใช้เวลาไม่นานมากนัก ก็เก็บเกี่ยวมันฝรั่งใส่ถุงผ้าที่นำมาจนเต็มแน่นแล้ว

ถุงผ้านี้จ้าวหลานเป็นคนเย็บเอง เมื่อวานพวกนางมาขุดมันฝรั่งครึ่งถุงกลับไป เมื่อลองชั่งอยู่ที่บ้านดูแล้ว พบว่าครึ่งถุงหนักยี่สิบห้าชั่ง เช่นนั้นสองถุงก็จะหนักเท่ากับห้าสิบชั่ง ไป๋จื่อนำถุงมาทั้งหมดห้าใบ เมื่อใส่มันฝรั่งจนเต็มทั้งหมดแล้ว ก็จะมีน้ำหนักทั้งหมดหนึ่งร้อยยี่สิบห้าชั่ง

ก่อนจะจากไป หญิงสาวที่มาช่วยงานก็เตือนไป๋จื่อว่า “จื่อยาโถว เจ้าไม่ทำสัญลักษณ์บนที่ดินหน่อยหรือ”

ไป๋จื่อไม่เข้าใจนัก “ทำสัญลักษณ์? เหตุใดต้องทำด้วยเล่าเจ้าคะ”

หญิงสาวคนหนึ่งกล่าว “จื่อยาโถว เจ้าอายุยังน้อย มีเรื่องมากมายที่เจ้ายังไม่รู้ เรื่องนี้ก็มีเหตุผลเช่นกัน พี่สาวอย่างข้าจะบอกเจ้าให้ คนในหมู่บ้านของพวกเรานี้ ภายนอกของแต่ละคนดูอ่อนโยน นิสัยดี แต่ในใจของทุกคนล้วนมีความเห็นแก่ตัวอยู่ ทุกวันนี้ทุกคนต่างก็มีชีวิตที่ยากลำบาก อีกทั้งข้าวสาลีของพวกเขายังไม่ออกรวง ทว่าแตงดินของเจ้ากลับเก็บเกี่ยวได้ก่อนแล้ว บางคนยังรักเกียรติของตนเอง อาจจะไม่ทำอะไรไม่ดีกับแตงดินของเจ้า แต่เจ้าต้องรู้ไว้นะ คนไม่มีเกียรติในหมู่บ้านของพวกเราก็ไม่ถมไปเช่นกัน”

ไป๋จื่อเริ่มเข้าใจขึ้นมาบ้างแล้ว เมื่อพูดถึงคนที่ไร้เกียรติ นางก็พลันนึกถึงสกุลไป๋เป็นอันดับแรก คนสกุลไป๋ขึ้นชื่อเรื่องความหน้าไม่อาย พวกเขาอาจจะมาทำอะไรมิดีมิร้ายกับมันฝรั่งของนางก็ได้

“ตกลงเจ้าค่ะ ข้าจะทำสัญลักษณ์ไว้” นางกลับไปยังที่ดิน ก่อนจะหยิบก้อนหินทำสัญลักษณ์สองสามรูปแบบบนที่ดิน ขอเพียงมีคนแตะต้องมันฝรั่งที่นี่ นางมองสัญลักษณ์เพียงปราดเดียวก็จะรู้

เมื่อพวกเขากลับถึงหมู่บ้านแล้ว ไป๋จื่อก็หยิบห้าสิบทองแดงออกมา ก่อนจะมอบให้หญิงสาวสองคน คนละยี่สิบห้าเหรียญทองแดง พร้อมทั้งมอบมันฝรั่งสองชั่งให้พวกนางด้วย

หญิงสาวทั้งสองดีใจเป็นอย่างยิ่ง “ตกลงกันไว้แล้วว่าจะให้ยี่สิบเหรียญทองแดง เหตุใดถึงเพิ่มมาอีกห้าเหรียญเล่า”

ไป๋จื่อยิ้มกล่าว “วันนี้ลำบากพวกท่านแล้ว ถือเสียว่าเป็นรางวัลในการเก็บเกี่ยววันแรกแล้วกันนะเจ้าคะ ยังมีแตงดินอีกสองชั่งให้พวกท่านนำกลับไปกินด้วย จำไว้นะเจ้าคะ ต้องรีบกินให้หมด หากปล่อยทิ้งไว้นานจนเกินไป แตงดินจะแตกหน่อหรือกลายเป็นสีดำ เช่นนั้นก็ไม่อาจกินได้แล้ว”

หญิงสาวอีกคนหนึ่งพูดต่อ “มิน่าเล่า ทีแรกที่บ้านของบ้านข้าก็ปลูกแตงดินจำนวนหนึ่งเช่นกัน ทั้งบ้านข้ากินเข้าไปไม่น้อยก็ไม่เห็นจะถูกพิษอะไร ตอนที่ได้ยินข่าวลือเช่นนั้น ข้ายังไม่เชื่อเลยด้วยซ้ำ แต่ต่อมาข่าวลือแพร่สะพัดไปจนทั่ว จนข้าเองก็จำต้องเชื่อ ที่แท้เป็นเช่นนี้นี่เอง”

“แตงดินเป็นของดีเจ้าค่ะ พวกท่านอย่าได้ทิ้งขว้างมันเลย” ไป๋จื่อกล่าว

พวกนางสองคนกล่าวขอบคุณแล้วถึงกลับไป ระหว่างทางเบิกบานใจจนยิ้มไม่หุบ พบใครเข้าก็อดพูดโอ้อวดเสียยกหนึ่งไม่ได้

จะไม่ให้พูดอวดได้อย่างไร บางครั้งบุรุษที่บ้านของพวกนางหางานจิปาถะทำ เหนื่อยแทบตายตลอดทั้งวันยังหาเงินไม่ได้มากเท่านี้เลย พวกนางเพียงตามไป๋จื่อไปขุดแตงดินเล็กน้อย ก็ได้เงินมามากมายถึงเพียงนี้แล้ว

ไม่นานเรื่องนี้ก็ไปถึงหูของสกุลไป๋ หญิงชราโกรธจนตาเขียว “นางเด็กน่าตายผู้นี้ ได้กำไรก็ไม่รู้จักคิดถึงท่านลุงทั้งสองคน คิดไม่ถึงเลยว่าจะนำเงินให้คนที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกันพวกนั้น ช่างน่าโมโหเสียจริง”