คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 313

ตอนที่ 313 กำลังสนับสนุน

อาอู่เร่งไปที่ร้านที่สือเค่อ โดยไม่รอให้เสี่ยวติงรับคำ

เสี่ยวติงก็อยากช่วยด้วยใจจริง ถึงอย่างไรนางก็เป็นสหายของใต้เท้าเมิ่ง ทั้งเขายังมีวาสนาได้พบหน้านางอยู่หลายครั้ง แม่นางไป๋เป็นคนอ่อนโยน เขาอยากช่วยนาง ทว่าเขาเป็นเพียงข้าราชการตัวเล็กๆ ที่ไม่มีค่า แม้แต่ภายในศาลาว่าการก็เข้าไปไม่ได้ แล้วจะช่วยได้อย่างไรกัน

หลังจากไป๋จื่อเข้าไปในศาลาว่าการแล้ว นับว่านางเพิ่งได้เห็นศาลในสมัยโบราณที่แท้จริงเป็นครั้งแรก

อย่าว่าแต่ศาลในยุคโบราณเลย ศาลของยุคปัจจุบันนางก็ไม่เคยเข้าไปเช่นกัน เพียงเคยเห็นจากในข่าวเท่านั้น

นางเป็นคนในยุคปัจจุบัน แนวคิดของคนยุคปัจจุบันก็คือ หากมีเหตุผลและหลักฐาน ในสถานการณ์ที่มีหลักฐานกระทำความผิดอย่างแน่นอนแล้ว ผู้พิพากษาย่อมต้องลงโทษผู้กระทำความผิด

ถึงแม้ยุคโบราณและยุคปัจจุบันจะมีความแตกต่าง แต่อย่างน้อยผู้รับเคราะห์อย่างนางไม่มีทางต้องรับโทษกระมัง!

ทว่าหลังจากนางเห็นใบหน้าของใต้เท้ากู้แล้ว นางก็รู้ว่าตนเองคิดผิด…

นางคิดไตร่ตรองตื้นเขินจนเกินไป มองโลกในแง่ดีจนเกินไป

“เจ้าคือไป๋จื่อ ผู้ที่รักษาข้อมือกับใบหน้าของคุณชายเมิ่งจนหายรึ” สายตาของใต้เท้ากู้มองคนด้านล่างศาลอย่างเรียบเฉย ไม่ถามเกี่ยวกับการร้องเรียนสักคำ

ไป๋จื่อกล่าว “เป็นข้าเองเจ้าค่ะ”

“ได้ยินว่าเจ้าใกล้ชิดกับเมิ่งหนานมาก?” ใต้เท้ากู้ถาม

เด็กสาวขมวดคิ้ว เขามีเจตนาใดถึงถามเช่นนี้

นางพิจารณาถึงสถานการณ์ของตนเองในตอนนี้ได้แล้ว ใต้เท้ากู้ผู้นี้ไม่มีความตั้งใจจะตัดสินคดีอย่างชัดเจน เกรงว่าแม้แต่ออกหมายศาลเรียกผู้กระทำความผิดคงจะไม่ทำแน่

หากนางอยากถอย ก็ไม่อาจใช้แข็งชนแข็ง

“นับว่าใกล้ชิดเจ้าค่ะ ถึงอย่างไรข้าก็เป็นผู้มีบุญคุณช่วยชีวิตของคุณชายเมิ่ง” นางเงยหน้ามองใต้เท้ากู้ผู้ปากแหลมแก้มตอบเหมือนลิง “พูดขึ้นมาแล้ว ข้ากับบุตรชายของใต้เท้ากู้ก็นับว่ามีวาสนาต่อกันด้วย ครั้งก่อนคุณชายน้อยกินพุทราติดคอ ข้าก็พบเข้าพอดิบพอดี จึงได้ยื่นมือเข้าช่วยเสียหนึ่งครั้ง หลายวันก่อนได้ยินว่าคุณชายน้อยไอไม่ยอมหยุด ข้ามอบใบสั่งยาให้ท่านหมอจากร้านไปแล้ว ไม่ทราบว่าคุณชายหลิงเป็นอย่างไรบ้างแล้วเจ้าคะ”

ใต้เท้ากู้ขมวดคิ้ว เด็กสาวผู้นี้พูดเรื่องนี้อย่างฉะฉาน มีเจตนาอะไรกันแน่ อาศัยเส้นสายรึ

หรือว่านางจะไม่รู้ ว่าต่อให้ใช้เส้นสายอย่างไร ก็ไม่อาจใช้ความสัมพันธ์เล็กน้อยนี้ สอบสวนพี่เขยของเขาได้

ไป๋จื่อประสานมือ “ใต้เท้า ข้ากับพี่ชายถูกซุ่มโจมตีที่เนินต้นงิ้ว พี่ชายของข้าได้รับบาดเจ็บหนัก แทบจะสิ้นชีวิต นี่คือหลักฐานที่ข้านำมาด้วย ใต้เท้าได้โปรดดูสักหน่อยเถอะเจ้าค่ะ”

สีหน้าของใต้เท้ากู้หม่นลง กล่าวอย่างไม่ยี่หระ “นำขึ้นมา”

มีมือปราบก้าวขึ้นมารับลูกธนูในมือของไป๋จื่อทันที ก่อนจะนำมันไปตรงหน้าของใต้เท้ากู้

ในเมืองมีสองครอบครัวที่ทำอาวุธ ลูกธนูดอกนี้เป็นของสกุลใด สุดท้ายแล้วขายให้กับสกุลใดไป ใต้เท้ากู้รู้อยู่แก่ใจดี คนที่ครอบครองอาวุธพรรค์นี้ในเมืองชิงหยวนมีน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย หนึ่งในนั้นก็คือเฉียนจงหยวน พี่เขยของเขา อีกทั้งบนอาวุธของสกุลเฉียนล้วนมีสัญลักษณ์หนึ่ง ตรงปลายลูกธนูสลักสัญลักษณ์เงินทองแดง เตะตายิ่งนัก เขามองปราดเดียวก็รู้แล้ว

“ก็แค่ลูกธนูที่ซื้อได้ทั่วๆ ไปเท่านั้น จะเป็นหลักฐานอะไรได้”

“บนลูกธนูดอกนี้สลักสัญลักษณ์เงินทองแดงไว้ หากต้องการตามหาเจ้าของ สำหรับใต้เท้าแล้วน่าจะไม่ใช่เรื่องยาก แค่ตามหาช่างทำอาวุธในเมืองมาถาม ย่อมได้ความจริงกระจ่างเจ้าค่ะ” ไป๋จื่อกล่าว

ใต้เท้ากู้แค่นหัวเราะ “ข้าเป็นนายอำเภอของเมืองชิงหยวน และเป็นคนดูแลการทำอาวุธในเมืองด้วยตนเอง เจ้าพูดเช่นนี้ กำลังสงสัยความสามารถในการทำงานของข้ารึ”

ไป๋จื่อขมวดคิ้ว กล่าวในใจว่าแย่แล้ว ใต้เท้ากู้ผู้นี้กำลังปกปิดอย่างชัดเจน ปกปิดการกระทำความผิดอย่างโจ่งแจ้ง

“ใต้เท้า ข้าไม่ได้มีเจตนาเช่นนั้นเจ้าค่ะ ข้าเพียงแค่อยากตามหามือสังหารที่วางแผนลอบฆ่าข้ากับพี่ชายเท่านั้น”

ใต้เท้ากู้พลันยกไม้ปลุกสติขึ้นมาวางลงอย่างแรง “ข้าว่าเจ้าคิดปั้นเรื่องใส่ร้ายผู้บริสุทธิ์ วางแผนเพื่อให้ตนได้ประโยชน์”

……….

ตอนที่ 314 สามไม้เรียกสติ

ปั้นเรื่องใส่ร้ายผู้บริสุทธิ์ วางแผนเพื่อให้ตนได้ประโยชน์?

นางใส่ร้ายผู้ใด แล้วหาประโยชน์อะไร นางแม้กระทั่งยังไม่ได้พูดเลยด้วยซ้ำ ว่าคนที่นางต้องการฟ้องร้องเป็นผู้ใด เขาก็ตัดสินว่านางใส่ร้ายผู้บริสุทธิ์แล้วหรือ

“ใต้เท้า ข้า…”

ใต้เท้ากู้ยกมือ “ไม่ต้องพูดแล้ว เด็กๆ ลากนางไป ลงโทษยี่สิบไม้”

อะไรนะ เขายังไม่ได้มองคำฟ้องของนางเลย ก็ตัดสินว่านางมีความผิดแล้ว ทั้งยังสั่งโบยนางอีก?

ทันใดนั้นมีเจ้าพนักงานก้าวเข้ามาลากนางไป นางคิดขัดขืน ทว่านางย่อมไม่ใช่คู่ต่อสู้ของชายอกสามศอกเหล่านี้ แม้แขนและขาเล็กๆ จะคล่องแคล่วทีเดียว แต่พละกำลังของนางก็ยังคงมีจำกัดอยู่ดี

เด็กสาวถูกกดลงบนม้านั่งลงโทษ ไม้กว้างๆ อยู่ตรงหน้านางแล้ว นางได้ยินเสียงใต้เท้ากู้ตะโกนเสียงหนึ่ง ไม้นั้นก็ถูกเงื้อขึ้น ก่อนจะกระทบลงบนบั้นท้ายของนางดัง ‘ปัก’ เจ็บกว่าที่นางคาดไว้เสียอีก

เพิ่งโบยเสร็จหนึ่งไม้ อีกไม้หนึ่งก็ตามมา โบยสามไม้เสียง ‘ปักๆๆ’ ติดต่อกัน เจ็บจนนางต้องร้องเรียกมารดาออกมา ขืนเป็นเช่นนี้ต่อไป นางคงจะต้องตายแล้วจริงๆ

ไป๋จื่อเสียใจที่ตนไม่ฟังคำเตือนของเสี่ยวติงเมื่อครู่นี้ นางก็คิดถึงความดำมืดของชนชั้นข้าราชการไว้อยู่บ้าง แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่าความดำมืดนั้นจะหนักหนาจะถึงขั้นนี้ มี ‘ข้าราชการผู้โปร่งใส’ เช่นนี้อยู่ ชาวบ้านร้านตลาดพบเจอคนชั่วช้าข่มเหงรังแก จะยังมีหนทางรอดได้อีกหรือ

ขณะที่ไม้ที่สี่กำลังจะกระทบบั้นท้ายของนาง เสียงสวรรค์สายหนึ่งก็เหมือนดังลงมาจากฟากฟ้า “หยุด!”

นางเจ็บจนเหงื่อแตกเต็มหน้า ครั้นหันหน้าไปมองผู้กล้าขอให้หยุด กลับพบว่าเป็นเถ้าแก่เฉิน และอาอู่ที่ตามอยู่ด้านหลังของเถ้าแก่เฉิน

เมื่อใต้เท้ากู้เห็นเถ้าแก่เฉิน เขาก็ขมวดคิ้วทันที กล่าวในใจว่าแย่แล้ว

เขาปั้นยิ้มปลอมๆ ออกมา ก่อนจะประสานมือคารวะเถ้าแก่เฉินด้วยความเกรงใจ “ได้ยินว่าหลายวันนี้ร้านสือเค่อออกรายการอาหารใหม่ ได้รับคำวิจารณ์ที่ดีเป็นจำนวนมาก ในร้านไม่มีที่ว่างให้นั่ง ข้าเองก็กำลังคิดจะไปชิมอยู่พอดีเลย”

เถ้าแก่เฉินก้าวไปข้างหน้าพร้อมเสียงหัวเราะ แล้วพูดกับใต้เท้ากู้ว่า “ใต้เท้าพูดเกินไปแล้ว หากท่านอยากกิน ข้าจะส่งคนมาทำอาการให้ที่นี่ทันที ไหนเลยจะต้องลำบากท่านไปด้วยตนเอง”

ใต้เท้ากู้เองก็หัวเราะเบิกบาน มองเถ้าแก่เฉินที่เดินมาหาเขาทีละก้าว “ไม่ทราบว่าที่จู่ๆ เถ้าแก่เฉินมาที่นี่ มีธุระอะไรหรือ” สายตาของเขาชำเลืองมองไป๋จื่อที่เกือบจะสลบไปเพราะความเจ็บปวด ดูท่าเถ้าแก่เฉินจะมาเพราะเด็กสาวผู้นี้

“ใต้เท้ากู้ คนตรงไปตรงมาอย่างพวกเราย่อมไม่พูดอ้อมค้อม ข้ามาเพราะเด็กสาวไป๋จื่อผู้นี้ หากนางผิดใจกับใต้เท้ากู้ด้วยเรื่องใด ข้าขอโทษท่านแทนนางด้วย และหวังว่าใต้เท้าจะเมตตา ปล่อยนางไปสักครั้ง”

สีหน้าของใต้เท้ากู้หม่นลงสามส่วน “แค่เด็กสาวชาวบ้านคนหนึ่ง เถ้าแก่เฉินกลับลำบากมาขอความเมตตาแทนนางถึงที่ ไม่ทราบว่าเด็กสาวผู้นี้มีที่มาอย่างไรกันแน่”

เถ้าแก่เฉินพูดเสียงเบา “ใต้เท้ากู้ ความสัมพันธ์ของนางกับเมิ่งหนาน ท่านไม่รู้เลยหรือ”

ใต้เท้ากู้แค่นหัวเราะ “รู้แล้วอย่างไร บัดนี้เมิ่งหนานไปแล้ว ไม่มีทางได้กลับมาแน่นอน ความสัมพันธ์ของพวกเขาย่อมกลายเป็นสิ่งไร้ค่า” สกุลเมิ่งเป็นตระกูลในระดับใด แม้หน้าตาของเด็กสาวชาวบ้านคนนี้จะไม่เลวจริงๆ แต่ด้วยฐานะของนาง ย่อมไม่นับว่ามีความสัมพันธ์ใดกับสกุลเมิ่ง นั่นไม่มีทางเป็นไปได้

“ขอไม่ปิดบังใต้เท้ากู้ เมิ่งหนานตั้งใจกำชับข้าไว้ก่อนจะไป ให้ข้าดูแลไป๋จื่อให้ดี ผ่านไปสักพักเขาจะส่งคนมารับนางเข้าเมืองหลวง หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับนางที่นี่ ข้าเองก็รับผิดชอบไม่ไหว” เถ้าแก่เฉินกล่าว

สีหน้าของใต้เท้ากู้เปลี่ยนไปโดยพลัน “ท่านว่าอะไรนะ เมิ่งหนานจะรับนางเข้าเมืองหลวง? จริงหรือนี่”

เถ้าแก่เฉินยิ้มจางๆ “เหตุใดข้าต้องหลอกท่านด้วยเล่า แม้แต่ของล้ำค่าติดตัว เมิ่งหนานก็มอบให้ไป๋จื่อแล้ว ท่านว่านางมีความสำคัญกับหัวใจของเขาถึงเพียงไหนกัน”