คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 313

ตอนที่ 313 กำลังสนับสนุน

อาอู่เร่งไปที่ร้านที่สือเค่อ โดยไม่รอให้เสี่ยวติงรับคำ

เสี่ยวติงก็อยากช่วยด้วยใจจริง ถึงอย่างไรนางก็เป็นสหายของใต้เท้าเมิ่ง ทั้งเขายังมีวาสนาได้พบหน้านางอยู่หลายครั้ง แม่นางไป๋เป็นคนอ่อนโยน เขาอยากช่วยนาง ทว่าเขาเป็นเพียงข้าราชการตัวเล็กๆ ที่ไม่มีค่า แม้แต่ภายในศาลาว่าการก็เข้าไปไม่ได้ แล้วจะช่วยได้อย่างไรกัน

หลังจากไป๋จื่อเข้าไปในศาลาว่าการแล้ว นับว่านางเพิ่งได้เห็นศาลในสมัยโบราณที่แท้จริงเป็นครั้งแรก

อย่าว่าแต่ศาลในยุคโบราณเลย ศาลของยุคปัจจุบันนางก็ไม่เคยเข้าไปเช่นกัน เพียงเคยเห็นจากในข่าวเท่านั้น

นางเป็นคนในยุคปัจจุบัน แนวคิดของคนยุคปัจจุบันก็คือ หากมีเหตุผลและหลักฐาน ในสถานการณ์ที่มีหลักฐานกระทำความผิดอย่างแน่นอนแล้ว ผู้พิพากษาย่อมต้องลงโทษผู้กระทำความผิด

ถึงแม้ยุคโบราณและยุคปัจจุบันจะมีความแตกต่าง แต่อย่างน้อยผู้รับเคราะห์อย่างนางไม่มีทางต้องรับโทษกระมัง!

ทว่าหลังจากนางเห็นใบหน้าของใต้เท้ากู้แล้ว นางก็รู้ว่าตนเองคิดผิด…

นางคิดไตร่ตรองตื้นเขินจนเกินไป มองโลกในแง่ดีจนเกินไป

“เจ้าคือไป๋จื่อ ผู้ที่รักษาข้อมือกับใบหน้าของคุณชายเมิ่งจนหายรึ” สายตาของใต้เท้ากู้มองคนด้านล่างศาลอย่างเรียบเฉย ไม่ถามเกี่ยวกับการร้องเรียนสักคำ

ไป๋จื่อกล่าว “เป็นข้าเองเจ้าค่ะ”

“ได้ยินว่าเจ้าใกล้ชิดกับเมิ่งหนานมาก?” ใต้เท้ากู้ถาม

เด็กสาวขมวดคิ้ว เขามีเจตนาใดถึงถามเช่นนี้

นางพิจารณาถึงสถานการณ์ของตนเองในตอนนี้ได้แล้ว ใต้เท้ากู้ผู้นี้ไม่มีความตั้งใจจะตัดสินคดีอย่างชัดเจน เกรงว่าแม้แต่ออกหมายศาลเรียกผู้กระทำความผิดคงจะไม่ทำแน่

หากนางอยากถอย ก็ไม่อาจใช้แข็งชนแข็ง

“นับว่าใกล้ชิดเจ้าค่ะ ถึงอย่างไรข้าก็เป็นผู้มีบุญคุณช่วยชีวิตของคุณชายเมิ่ง” นางเงยหน้ามองใต้เท้ากู้ผู้ปากแหลมแก้มตอบเหมือนลิง “พูดขึ้นมาแล้ว ข้ากับบุตรชายของใต้เท้ากู้ก็นับว่ามีวาสนาต่อกันด้วย ครั้งก่อนคุณชายน้อยกินพุทราติดคอ ข้าก็พบเข้าพอดิบพอดี จึงได้ยื่นมือเข้าช่วยเสียหนึ่งครั้ง หลายวันก่อนได้ยินว่าคุณชายน้อยไอไม่ยอมหยุด ข้ามอบใบสั่งยาให้ท่านหมอจากร้านไปแล้ว ไม่ทราบว่าคุณชายหลิงเป็นอย่างไรบ้างแล้วเจ้าคะ”

ใต้เท้ากู้ขมวดคิ้ว เด็กสาวผู้นี้พูดเรื่องนี้อย่างฉะฉาน มีเจตนาอะไรกันแน่ อาศัยเส้นสายรึ

หรือว่านางจะไม่รู้ ว่าต่อให้ใช้เส้นสายอย่างไร ก็ไม่อาจใช้ความสัมพันธ์เล็กน้อยนี้ สอบสวนพี่เขยของเขาได้

ไป๋จื่อประสานมือ “ใต้เท้า ข้ากับพี่ชายถูกซุ่มโจมตีที่เนินต้นงิ้ว พี่ชายของข้าได้รับบาดเจ็บหนัก แทบจะสิ้นชีวิต นี่คือหลักฐานที่ข้านำมาด้วย ใต้เท้าได้โปรดดูสักหน่อยเถอะเจ้าค่ะ”

สีหน้าของใต้เท้ากู้หม่นลง กล่าวอย่างไม่ยี่หระ “นำขึ้นมา”

มีมือปราบก้าวขึ้นมารับลูกธนูในมือของไป๋จื่อทันที ก่อนจะนำมันไปตรงหน้าของใต้เท้ากู้

ในเมืองมีสองครอบครัวที่ทำอาวุธ ลูกธนูดอกนี้เป็นของสกุลใด สุดท้ายแล้วขายให้กับสกุลใดไป ใต้เท้ากู้รู้อยู่แก่ใจดี คนที่ครอบครองอาวุธพรรค์นี้ในเมืองชิงหยวนมีน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย หนึ่งในนั้นก็คือเฉียนจงหยวน พี่เขยของเขา อีกทั้งบนอาวุธของสกุลเฉียนล้วนมีสัญลักษณ์หนึ่ง ตรงปลายลูกธนูสลักสัญลักษณ์เงินทองแดง เตะตายิ่งนัก เขามองปราดเดียวก็รู้แล้ว

“ก็แค่ลูกธนูที่ซื้อได้ทั่วๆ ไปเท่านั้น จะเป็นหลักฐานอะไรได้”

“บนลูกธนูดอกนี้สลักสัญลักษณ์เงินทองแดงไว้ หากต้องการตามหาเจ้าของ สำหรับใต้เท้าแล้วน่าจะไม่ใช่เรื่องยาก แค่ตามหาช่างทำอาวุธในเมืองมาถาม ย่อมได้ความจริงกระจ่างเจ้าค่ะ” ไป๋จื่อกล่าว

ใต้เท้ากู้แค่นหัวเราะ “ข้าเป็นนายอำเภอของเมืองชิงหยวน และเป็นคนดูแลการทำอาวุธในเมืองด้วยตนเอง เจ้าพูดเช่นนี้ กำลังสงสัยความสามารถในการทำงานของข้ารึ”

ไป๋จื่อขมวดคิ้ว กล่าวในใจว่าแย่แล้ว ใต้เท้ากู้ผู้นี้กำลังปกปิดอย่างชัดเจน ปกปิดการกระทำความผิดอย่างโจ่งแจ้ง