คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 379

ตอนที่ 379 ความรู้สึก

“โอ้? หรือเจ้ากำลังโกรธข้าอยู่” หูเฟิงเลิกคิ้ว

ไป๋จื่อร้องเชอะเสียงหนึ่ง “น่าขันนัก เหตุใดข้าต้องโกรธเจ้าด้วย”

“เพราะข้าจะเข้าร่วมกองทัพ ไม่อาจอยู่เคียงข้างเจ้าได้อีก เจ้าก็เลยโมโหข้า รู้สึกอารมณ์ไม่ดี และเพราะเจ้าอารมณ์ไม่ดี เจ้าจึงไม่สนใจข้า หรือว่าความจริงแล้วไม่ใช่เช่นนั้น”

เด็กสาวหยุดงานในมือ นางพูดเสียงดังในทันที “แน่นอนว่าไม่ใช่เช่นนั้น เจ้าคิดมากเกินไปแล้วกระมัง ข้าไป๋จื่อเป็นคนตื้นเขินขนาดนั้นหรือไร”

ก่อนหน้านี้นางคิดว่าตนเองไม่ใช่คนตื้นเขินพรรค์นั้น…

หูเฟิงลอบยิ้มในใจ ไม่เย้าแหย่นางอีก เขาก้าวไปข้างหน้า นั่งยองลงข้างๆ นาง ก่อนจะเอ่ยเสียงเบาว่า “ยาโถว ค่ายทหารอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ขอเพียงมีเวลาว่าง ข้าจะกลับมาเยี่ยมพวกเจ้านะ”

ไป๋จื่อรู้สึกดีใจนัก ทว่าบนใบหน้ากลับทำเป็นไม่ยี่หระ “ตามแต่ใจเจ้าเถอะ แต่เจ้าเป็นแค่นายทหารชั้นผู้น้อย หากคนอื่นจับได้ เจ้าจะถูกลงโทษฐานหนีทัพหรือไม่”

ชายหนุ่มร้องเชอะเลียนแบบนาง “เชอะ…ฝีมือระดับข้า ใครจะจับข้าได้กัน”

นางหลุดหัวเราะเสียงดัง ปกติหูเฟิงมักจะทำหน้าบึ้งตึง ไม่ค่อยยิ้มแย้ม ครั้นจู่ๆ เขาทำท่าทีเช่นนี้ขึ้นมา ก็ทำให้นางรู้สึกขบขันทีเดียว

“ในที่สุดเจ้าก็ยิ้ม ข้าไม่ได้เห็นเจ้ายิ้มเช่นนี้มาหลายวันแล้ว” เขาอยากจะยื่นมือไปจับใบหน้าที่ยิ้มแย้มของนาง แต่สุดท้ายก็ลูบเพียงเรือนผมสีดำขลับและนุ่มลื่นของนางเท่านั้น

“ยาโถว ดูแลตัวเองให้ดี ข้าจะต้องกลับมาแน่นอน”

เสียงของเขาคล้ายกับมีเวทมนตร์ ลอดทะลุกำแพงทั้งหมด แทรกซึมเข้าไปในห้องหัวใจของนาง

นางถอนใจเสียงหนึ่ง รอยยิ้มบนใบหน้าจางลง ก่อนจะมองเข้าไปในดวงตาสีดำของเขาอย่างจริงจัง “หูเฟิง ไม่ว่าเรื่องที่เจ้าจะทำคืออะไร ไม่ว่าสุดท้ายแล้วเรื่องที่เจ้าทำจะสำเร็จหรือไม่ ข้าหวังว่าเจ้าจะจำไว้ ว่าชายแดนทางตะวันตกเฉียงเหนือ ในหมู่บ้านหวงถัวแห่งนี้ พวกข้ารอเจ้ากลับมาอยู่เสมอ ดังนั้น เพื่อไม่ให้พวกข้าผิดหวัง เจ้าจะต้องดูแลตัวเองให้ดีที่สุด อย่าได้บาดเจ็บ และต้อง…กลับมา!”

เขาพยักหน้าอย่างหนักแน่น พลางจับมือมืออบอุ่นของนางเอาไว้ “ตกลง!”

ฝ่ามือที่ร้อนระอุของพวกเขาแนบชิดอยู่ด้วยกัน ความรู้สึกอันเลือนรางโอบล้อมอยู่รอบกายของคนทั้งสอง

ทันใดนั้นเอง หูจ่างหลินกับจ้าวหลานเข้ามาที่ลานด้านหลัง พวกเขาเห็นภาพนี้เข้าก็รีบทำเป็นมองไม่เห็นอะไร และถอยหลังกลับไปเงียบๆ

ไป๋จื่อชักมือของตัวเองกลับ กล่าวพร้อมใบหน้าแดงระเรื่อ “เจ้ายังทำอะไรอยู่ที่นี่อีก พรุ่งนี้จะไปแล้ว ยังไม่ไปเก็บกระเป๋าอีกหรือไร”

หูเฟิงเม้มปากยิ้ม พลางยื่นมือไปจับใบหน้าที่ทั้งแดงและร้อนของนาง ใบหน้านางนุ่มนิ่มนัก เหมือนกับก้อนแป้งก็ไม่ปาน

เขาหยัดกายลุกขึ้น ปาดรอยยับบนเสื้อ “เอาล่ะ ไม่แกล้งเจ้าแล้ว ข้าจะไปเก็บข้าวของสักหน่อย พรุ่งนี้ข้าจะไปตั้งแต่เช้า เจ้าไม่ต้องไปส่งข้าหรอก ข้าไม่อยากเห็นเจ้าร้องไห้ขี้มูกโป่ง”

…

เช้าวันรุ่งขึ้น หูจ่างหลินไปส่งหูเฟิงที่หน้าหมู่บ้าน จ้าวหลานก็อยู่ด้วย อาอู่และภรรยาก็มาด้วยเช่นกัน แม้แต่หรูเอ๋อร์ก็มา ขาดแต่เพียงเงาร่างของไป๋จื่อเท่านั้น

เขาบ่นอยู่ในใจ เกิดอะไรขึ้นกับเด็กสาวผู้นี้ เขาบอกไม่ให้นางมาส่ง นางก็ไม่มาจริงๆ หรือนี่

ยามเมิ่งหนานจะไป เพื่อไปส่งเขา นางเตรียมเสบียงอาหารอยู่ทั้งคืน ทว่าเมื่อเขาจะไปบ้าง นางไม่เพียงไม่ทำเสบียงให้เขา ทว่าแม้แต่หน้าก็ไม่ยอมโผล่มาให้เห็น

หัวหน้าหมู่บ้านเร่งเร้าอยู่ข้างๆ “เอาล่ะ ถึงเวลาแล้ว พวกเราควรจะออกเดินทางแล้วล่ะ”