คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 383

ตอนที่ 383 ให้ปลา

ยิ่งไปกว่านั้น นิสัยของจ้าวและหูจ่างหลินเป็นเช่นนั้น แล้วจะทำร้ายเจ้าใหญ่ได้อย่างไร

หญิงชรากล่าวเสียงอู้อี้ “พวกเขาก็อยู่ในเหตุการณ์ ย่อมต้องเป็นคนลงมือแน่ เป็นฝีมือของพวกเขาไม่ผิดแน่ เจ้าไปกับข้า พาต้าเป่ากับฟู่กุ้ยไปด้วย พวกเราไปด้วยกันต้องทำให้พวกเขาอธิบายเรื่องนี้ได้อย่างแน่นอน”

หลิวซื่อเข้าใจเจตนาของแม่สามีในทันที ไหนเลยนางจะไปถามหาคำอธิบายจากสกุลหู นางจะไปขู่กรรโชกเงินชัดๆ ทำร้ายคนแล้ว แน่นอนว่าต้องมอบเงินค่ารักษาให้ บวกกับค่าดูแลรักษาอีกด้วย อย่างน้อยก็ต้องได้มาสักสิบตำลึงเงิน คิดคำนวณดูการซื้อขายนี้แล้ว ได้มากกว่าส่งคนไปเข้าร่วมกองทัพสักคนอีก

หลิวซื่อกล่าวเสริมว่า “ใช่ๆๆ พวกเราไปหาพวกเขาตอนนี้เลยดีกว่า ไม่เช่นนั้นพวกเขาอาจจะบิดพลิ้วก็ได้”

เจ้ารองไม่ใช่เจ้ารองคนก่อนแล้ว เขาไม่มีทางหลงกลของพวกนางเพียงแค่คำพูดไม่กี่คำหรอก

อีกอย่าง ตอนนี้พวกเขาแยกบ้านแล้ว ถึงแม้จะบังคับให้เขาออกไปเพื่อรีดไถเงินค่ารักษาจากพวกเขา ด้วยนิสัยของหญิงชราและหลิวซื่อแล้ว เกรงว่าเขาไม่มีทางได้ส่วนแบ่งแม้สักเหรียญทองแดงเดียว

เขามองไปทางต้าเป่า “ต้าเป่า เจ้าเล่าให้ฟังหน่อยสิ ว่าแท้จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ใครเป็นคนลงมือทำร้ายพ่อเจ้า”

ต้าเป่าหน้าถอดสี “ท่านก็ฟังข้าพูดจนจบแล้วไม่ใช่หรือ ท่านพ่อขวางพวกเขาเอาไว้ บอกว่าจะคิดบัญชีกับหูจ่างหลิน อยากจะหักแขนทั้งสองข้างของหูจ่างหลินเป็นการแก้แค้น จากนั้นคนแซ่โจวนั่นก็โผล่มา เขาบอกว่าถ้าหากจะทำร้ายก็ให้ทำร้ายเขาแทน เขาเป็นคนดูแลสกุลหูแล้ว ท่านพ่อโมโหมาก จึงถลันเข้าไปผลักเขา แต่ใครจะรู้ว่าผลักแล้วแต่คนผู้นั้นก็ไม่ขยับเขยื้อน ตัวท่านพ่อกลับล้มเสียเอง ครั้นล้มลงก็แขนหักแล้ว”

ปีนี้ไป๋ต้าเป่าอายุสิบแปดปี แต่ไหนแต่ไรไม่ค่อยได้ออกไปเห็นโลกกว้าง รู้เรื่องทางโลกน้อยนัก จนตอนนี้แล้วเขาจึงยังไม่เข้าใจ ว่าเหตุใดท่านพ่อของตนถึงแขนหัก โจวอาอู่ผู้นั้นไม่ได้ลงมือแท้ๆ คนที่ลงมือมีแต่ท่านพ่อของเขาเท่านั้น! เหตุใดโจวอาอู่ไม่เป็นอะไร แต่ท่านพ่อกลับแขนหักเสียเอง

ครั้นเจ้ารองได้ฟังดังนั้น เขาก็พลันเข้าใจทุกอย่าง เจ้าใหญ่เห็นหูเฟิงไม่อยู่แล้ว จึงอยากหาทางระบายความโกรธเกรี้ยวกับหูจ่างหลิน แต่ผลสุดท้ายกลับถูกโจวอาอู่จัดการเสียยกหนึ่ง พ่ายแพ้อย่างน่าอนาถ

เจ้ารองกล่าวกับผู้เป็นมารดาว่า “เรื่องนี้พวกข้าขอไม่ยุ่งเกี่ยว ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร หากอยากไปพวกท่านก็ไปเองเถอะ ข้าไม่ไปด้วยหรอก” เขาหยิบตะกร้าเดินเข้าไปด้านในหลังพูดจบ กล่าวกับจางซื่อที่ยืนอยู่หน้าห้องว่า “วันนี้ข้าจับปลามาได้สองตัว อีกเดี๋ยวเจ้านำไปตุ๋นให้ฟู่กุ้ยกับเจินจูกินบำรุงร่างกายสักหน่อย ตอนนี้พวกเขาผอมแห้งยิ่ง เพราะไม่ค่อยได้กินเนื้อสัตว์เท่าไร”

จางซื่อยิ้มไม่หุบ รีบเข้าไปรับตะกร้าจากมือของสามี ไม่เพียงแค่ปลาเท่านั้น ยังมีข้าวสารอีกครึ่งถุง นางรู้ได้ทันทีว่าเขายืมข้าวมาจากบ้านน้องชายของตน จึงรีบกล่าว “เจ้านี่จริงๆ เลย พวกข้ากินปลาตัวเดียวก็พอแล้ว เจ้าไปที่บ้านน้องรอง อย่างไรก็ต้องให้พวกเขาสักตัวสิ!”

เจ้ารองรีบพูด “ให้ไปแล้ว วันนี้ข้าจับปลาได้สี่ตัว ให้น้องรองไปสองตัว เหลือให้พวกเราสองตัว”

จางซื่อยิ่งรู้สึกเบิกบานใจ เจ้ารองเปลี่ยนไปมากจริงๆ แต่ก่อนเขาคิดถึงเพียงเรื่องของสกุลไป๋ ไม่ว่าน้องรองจะดีกับเขาเพียงไร ไม่ว่าในมือของเขาจะมีอะไร เขาก็ไม่มีทางคิดจะมอบให้พวกน้องรอง ทว่าบัดนี้นับว่านางไม่เสียแรงเปล่าแล้ว

หญิงชราและหลิวซื่อได้ยินบทสนทนาของสามีภรรยาบ้านรอง ก็พลันโมโหจนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน เขายังเป็นบุตรชายที่นางเลี้ยงมาหรือไม่ เจ้ารองในอดีตไม่ใช่คนเช่นนี้