คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 471

ตอนที่ 471 หมอเฉิน (1)

ชายหนุ่มถูกวางไว้ข้างๆ ผู้บาดเจ็บที่สลบไสลอยู่สองคน ส่วนคนที่พาพวกเขามาจากไปในทันที ไม่แม้แต่จะมองเขาอีกสักครั้ง

เขาเจ็บปวดจนทนไม่ไหว อยากจะลุกขึ้นตรวจสอบบาดแผลของตนเอง ไป๋จื่อจึงหลุดปากพูดไปว่า “เจ้าอย่าขยับ ขืนขยับเจ้าต้องพิการแน่”

หมอเฉินได้ฟังวาจาของไป๋จื่อ จึงหันไปมองชายหนุ่มผู้นั้นครั้งหนึ่ง แล้วขมวดคิ้วโดยพลัน “นอนดีๆ อย่าขยับขาเชียว”

ชายหนุ่มไม่กล้าขยับอีก ถึงแม้จะเจ็บเพียงไร เขาก็อดทนอดกลั้นไว้ เพราะไม่อยากจะเสียขาข้างนี้ไป

หลังจากหมอเฉินใส่ยาบนบาดแผลตรงหน้าเสร็จสิ้น เขาก็ลุกขึ้นไปควานหาไม้ดามคู่หนึ่งในมุมกระโจม ก่อนจะหยิบไม้ดามมาถึงตรงหน้าชายหนุ่ม เตรียมจะดามขาให้เขา

ใช่ว่าทาบไม้ดามบนขาที่หักโดยตรงก็ใช้ได้แล้ว ต้องบังคับบริเวณที่ขาของเขาหักให้เข้าที่เข้าทางก่อน แล้วจึงใช้ไม้ดามทำให้กระดูกคงที่ ขั้นตอนนี้จะเจ็บปวดรวดร้าวอย่างยิ่ง ผู้ป่วยเจ็บจนขยับขาขึ้นมาถือเป็นสิ่งต้องห้ามที่สุดในขั้นตอนนี้ ถึงได้ต้องมีใครอีกคนคอยจับขาข้างที่บาดเจ็บเอาไว้ ป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องที่คาดฝัน

และในกระโจมขนาดใหญ่ตอนนี้ นอกจากหมอเฉินแล้วก็มีเพียงไป๋จื่อเท่านั้น

หมอเฉินชำเลืองมองไป๋จื่อ ถามว่า “เจ้าเป็นพนักงานของร้านขายยาหรือ”

ไป๋จื่อพยักหน้า “ขอรับ ข้าเป็นพนักงานของร้านโถงสมุนไพร”

หมอเฉินถามอีกว่า “รู้วิชาแพทย์หรือไม่”

“รู้อยู่บ้างขอรับ” ไป๋จื่อยิ้มจาง

“รู้หรือไม่ว่าต้องเชื่อมชาที่หักแล้วอย่างไร” หมอเฉินเลิกคิ้ว

ไป๋จื่อพยักหน้าอีกครั้ง “รู้ขอรับ หมอเฉินอยากให้ข้าช่วยหรือ”

หมอเฉินพยักหน้า “ผู้ช่วยของข้าป่วย วันนี้มีผู้บาดเจ็บมาก หากเจ้าช่วยข้าได้บ้างก็ย่อมดีที่สุด”

เด็กสาวก้าวไปข้างหน้า แล้วรับไม้ดามมาจากในมือของอีกฝ่าย “ได้ช่วยท่านหมอเฉินรักษาผู้คน ถือเป็นโชคดีของคนรุ่นหลังอย่างข้า”

“รู้หรือไม่ว่าควรต้องทำอย่างไร” หมอเฉินเอ่ยถาม

ไป๋จื่อนั่งลองลงข้างๆ ชายหนุ่มผู้นั้น นางวางไม้ดามลงก่อน แล้วใช้มือทั้งสองข้างกดทั้งต้นขาและหน้าแข้งของเขาเอาไว้ ลอบออกแรงเล็กน้อย สองมือของนางค่อยๆ ขยับเข้าสู่ตรงกลาง พาให้ชายหนุ่มร้องโอดโอยเพราะความเจ็บปวด ขาของเขาสั่นระริกไม่ยอมหยุด แต่กลับไม่กล้าขยับเขยื้อนมากไปกว่านี้ จนกระทั่งสองมือของไป๋จื่อแนบชิดอยู่ด้วยกัน

ในดวงตาของหมอเฉินปรากฏแววประหลาดใจ แต่ก็ไม่ได้สงสัยอะไร เพียงหยิบไม้ดามมาพันขาที่หักของชายหนุ่มไว้ในทันที

ครั้นทำให้ขาที่บาดเจ็บมั่นคงแล้ว หมอเฉินก็เอ่ยไป๋จื่อว่า “เจ้าหนุ่มพูดปดนะ”

ไป๋จื่อหัวเราะน้อยๆ “ผู้อาวุโสพูดเล่นแล้ว ข้าเพียงทำงานอยู่ที่ร้านสมุนไพรเป็นนประจำ ยามท่านหมอมาข้าก็เคยช่วยเป็นลูกมือให้เขาอยู่บ้าง ไปๆ มาๆ ก็ได้เรียนรู้วิธีกันพันแผลและทำแผลอยู่บ้าง แต่ไม่นับว่าเชี่ยวชาญหรอกขอรับ”

หมอเฉินพิจารณาไป๋จื่อ ด้วยไม่รู้ว่าในวาจาของเด็กหนุ่มผู้นี้มีความจริงอยู่กี่ส่วน เท็จอยู่กี่ส่วน เขาหันไปกวาดสายตามองนายทหารคนที่มาพร้อมกับชายหนุ่มขาหัก เขาหน้าซีดเผือดไร้สี หน้าอกกระชั้นกระเพื่อมขึ้นลง เจ็บปวดมากอย่างเห็นได้ชัด แต่กลับกัดฟันอดทนอยู่ตลอด ไม่ได้ร้องส่งเสียงแม้สักแอะ

เขากล่าวกับไป๋จื่อ “เจ้าไปดูเขาหน่อยสิ”

ไป๋จื่อนั่งยองลงเบื้องหน้าชายหนุ่มอีกคน นางไม่จับชีพจรให้เขา เพียงยื่นมือไปเลิกเสื้อผ้าชุ่มเลือดบนร่างกายของเขาขึ้น บริเวณใต้สะดือมีบาดแผลยาวถึงห้าชุ่น น่าจะเป็นบาดแผลจากดาบหรือกระบี่

นางไม่ได้แตะต้องบาดแผล จากนั้นก็มองไปยังขาข้างขวาของเขา กางเกงข้างขวาโชกเลือดเช่นเดียวกัน เลือดซึมผ่านผ้าที่ฉีกขาด ส่วนเลือดบนบาดแผลแห้งกรังไปนานแล้ว แต่ยังคงมองเห็นความลึกของแผลจากกระบี่นี้ได้

ไป๋จื่อฉีกผ้าข้างๆ บาดแผลออก หลังจากสังเกตอย่างละเอียดแล้ว ในที่สุดคิ้วที่ขมวดมุ่นก็คลายออก

“โชคดียิ่งนัก!”

หมอเฉินเลิกคิ้ว จ้องมองไป๋จื่อที่กำลังยิ้มจางๆ ถามว่า “โชคดีอย่างไร”