คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 477
ตอนที่ 477 วิธีมหัศจรรย์
หมอเฉินมองท่าทางลนลานของนาง ถามพลางขมวดคิ้ว “เจ้าไปที่ไหนมา”
ไป๋จื่อเกาศีรษะ ยิ้มเจื่อน “น่าจะเป็นเพราะกินโจ๊กมากไป ท้องอืด เลยไปถ่ายหนักมาขอรับ”
อีกฝ่ายพยักหน้า ก่อนจะไอแห้งสองเสียง ทั้งยังถามว่า “เมื่อครู่เสี่ยวเฉียนพูดว่า โจ๊กผักที่เจ้าทำอร่อยมาก ยังมีอยู่หรือไม่” วันนี้เขาไม่ค่อยอยากอาหาร เมื่อเย็นก็กินข้าวไปเพียงครึ่งถ้วย เดิมทีไม่หิวเท่าไร ทว่าเมื่อครู่เสี่ยวเฉียนไปรับขี้ผึ้งยาจากเขา อีกฝ่ายคุยโวเรื่องโจ๊กผักที่นางทำไว้เสียมากมาย ทำเอาเขาหิวขึ้นมาในทันที เขาถึงได้มาที่นี่ในตอนนี้
ไป๋จื่อชี้ไปยังหม้อที่ว่างเปล่าข้างกายเขา “หมดแล้วขอรับ ไม่เหลือแม้สักนิด ทีแรกข้าจะนำไปให้ท่านด้วยหนึ่งถ้วย แต่ทหารลาดตระเวนเหล่านั้นหิวเหมือนกับเพิ่งออกมาจากคุกไม่มีผิด ไม่รอข้าเติมให้อีกถ้วย ไม่นานนักพวกเขาก็กินโจ๊กในหม้อจนเกลี้ยงแล้ว”
หมอเฉินแค่นหัวเราะเสียงเย็น “ผีที่หิวโหยเหล่านั้น จะกินอะไรไม่หมดบ้างเล่า ช่างเถอะๆ เจ้าเอาใจใส่ข้าก็พอแล้ว ครั้งหน้าทำของอร่อยอะไร ก็อย่าลืมเหลือให้ข้าส่วนหนึ่งด้วยล่ะ”
นางพยักหน้ารับ ก่อนที่ทั้งสองคนจะตามกันออกจากกระโจมหน่วยเสบียง กลับไปยังกระโจมหน่วยแพทย์
หูเฟิงซ่อนตัวอยู่ในมุมมืด ลอบสังเกตพวกเขาอยู่เงียบๆ เมื่อเห็นว่าหมอเฉินไม่สงสัยในตัวไป๋จื่อ เขาถึงสบายใจได้ หลังจากพวกเขาจากไป เขาก็กลับไปพักผ่อนที่กระโจมเช่นกัน
หมอเฉินนำไปจื่อไปยังที่พักของตนเอง เป็นกระโจมขนาดเล็กข้างๆ กระโจมหน่วนแพทย์ ภายในกระโจมจัดวางเตียงเอาไว้ไม่กี่หลัง รวมถึงผ้าห่มไม่กี่ผืนเท่านั้น
มีคนผู้หนึ่งนอนอยู่ที่มุมกระโจมอยู่แล้ว หลับสนิทดีทีเดียว แม้กระทั่งพวกเขาเข้ามาแล้วก็ไม่ได้ตื่นขึ้นมา
หมอเฉินเดินไปมองคนผู้นั้นทันทีที่เข้ามาในกระโจม ตรวจสอบอุณหภูมิบนหน้าผากของเขา แล้วจับชีพจรให้เขาด้วย “เด็กคนนี้นี่ เมื่อกลางวันบอกว่าท้องเสีย หน้ามืดตาลาย ข้าถึงได้ให้เขากลับมาพักผ่อน หรือว่าเขาจะหลอกข้า”
ไป๋จื่อไม่มีเวลาสนใจเรื่องนั้น นางรีบหอบผ้าห่มไปนอนลงที่มุมกระโจมอีกด้านหนึ่ง “ข้าง่วงมาก ข้าขอนอนก่อนนะขอรับ” นางไม่ได้นอนติดต่อกันมาหลายวันแล้ว ตอนนี้เห็นเตียงเข้าจึงเหมือนกับได้พบโชคดี
หมอเฉินก็นอนลงบนเตียงเช่นกัน ปีนี้เขาอายุห้าสิบกว่าแล้ว วุ่นวายทั้งวันเช่นนี้ ย่อมเหนื่อยสายตัวแทบขาดเป็นธรรมดา ต้องรีบเข้านอนพักผ่อน เพราะไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะต้องรักษาผู้ป่วยอีกมากมายเท่าไร
…
วันรุ่งขึ้น ไป๋จื่อตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ หมอเฉินกับชายหนุ่มผู้นั้นไม่รู้ว่าหายไปที่ไหน นางคิดว่าตนเองตื่นเช้าแล้ว แต่พวกเขาตื่นเช้ากว่านางอีกหรือนี่
ในกระโจมมีถังน้ำสะอาดและผ้าสะอาดอยู่ผืนหนึ่ง นางล้างหน้าล้างตาอย่างง่ายๆ แล้วรีบสะพายกระเป๋าผ้าออกไปยังกระโจมหลังใหญ่ข้างๆ
ยังเช้าตรู่อยู่แท้ๆ ทว่าในกระโจมใหญ่กลับมีผู้ป่วยถูกส่งตัวมามากมาย หลายคนที่ได้รับการรักษาไปเมื่อวาน วันนี้ขยับตัวได้บ้าง และออกไปจากที่นี่กันหมดแล้ว ที่เหลือล้วนเป็นผู้ป่วยที่ยังขยับตัวเองตามใจชอบไม่ได้ สองคนในนั้นก็คือคนที่นางเชื่อมกระดูกและเย็บแผลให้เมื่อวานนี้
ชายหนุ่มสวมชุดสีดำกำลังนั่งยองอยู่เบื้องหน้าผู้ป่วยที่นางเคยเย็บแผลให้ ดวงตาจ้องเขม็งไปยังบาดแผลนั่น
“อาจารย์ เด็กหนุ่มในกระโจมคนนั้นเป็นคนเย็บแผลนี้จริงหรือ”
หมอเฉินกำลังทำแผลให้ผู้ป่วยคนหนึ่ง เขากล่าวตอบโดยที่ไม่เงยหน้า “ไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นใคร จะเป็นข้าไปได้หรือไร”
“เฮอะ เขาคิดได้อย่างไร เกิดความคิดดีๆ เช่นนี้ขึ้นได้อย่างไร ทั้งยังใจกล้าทำออกมาได้อีกต่างหาก ข้าละนับถือเขาจริงๆ” ชายหนุ่มมองปากแผลที่เย็บสนิทบนหน้าท้องของผู้ป่วยแล้ว จากนั้นก็มองไปทางปากแผลบนขาของเขา มองกลับไปกลับมาไม่ยอมหยุด จนกระทั่งชายหนุ่มที่ได้รับบาดเจ็บผู้นั้นรู้สึกกระอักกระอ่วนเพราะสายตาของเขา
เมื่อได้ยินคำพูดของเขาแล้ว หมอเฉินก็หยุดมือไปเล็กน้อย ถามว่า “เจ้าว่าวิธีนี้มหัศจรรย์หรือไม่”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา
อัพเดทตอนใหม่เมื่อไรค่ะ...
คุณแอดมินผู้ใจดี ช่วยอัพเดทตอนใหม่เยอะๆเลยนะคะ ชอบมาก สนุก พลีสสสสส...
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ...
เอาใจช่วยหูเฟิงทวงคทนอำนาจนะ...
ถ้าพ่อไม่ถูกเมียรังแกจนเกือบตายก็คงไม่ตื่นสินะ...
ดีใจกับเสี่ยวเฟิง...