คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 511
สรุปบท ตอนที่ 511 นั่งมองดาวเต็มท้องฟ้า / ตอนที่ 512 ไม่ใช่เวลาตกใจกลัว: คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา
สรุปเนื้อหา ตอนที่ 511 นั่งมองดาวเต็มท้องฟ้า / ตอนที่ 512 ไม่ใช่เวลาตกใจกลัว – คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา โดย Internet
บท ตอนที่ 511 นั่งมองดาวเต็มท้องฟ้า / ตอนที่ 512 ไม่ใช่เวลาตกใจกลัว ของ คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา ในหมวดนิยายนางเอกเก่ง เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย Internet อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
ตอนที่ 511 นั่งมองดาวเต็มท้องฟ้า
หูเฟิงยักไหล่ “วันนี้เจ้าไปกระโจมของจอมพลมา ข้าเดาว่าเจ้าอยากพูดเรื่องของจอมพลหวังกระมัง”
รอยยิ้มภูมิใจบนใบหน้าของไป๋จื่อพลันแข็งค้าง “แปลกจริงเชียว ดูท่าเจ้าต่างหากถึงจะเป็นพยาธิไส้เดือนในท้องของข้า!”
เขายื่นมือไปจับมือนางไว้ เอ่ยเสียงอ่อนโยน “ข้าจะพาเจ้าไปที่หนึ่ง”
“ที่ใดหรือ”
นางเพิ่งพูดประโยคนี้ออกไป ก็พลันรู้สึกอึดอัดที่เอว เพราะเอวบางของนางถูกแขนข้างหนึ่งโอบเอาไว้ ร่างกายลอยขึ้นทันที ทำเอานางตกใจจนต้องหลับตาปี๋ ได้ยินเพียงเสียงลมหวีดหวิวที่ข้างหู ในใจนางรู้สึกกลัว จึงยื่นมือไปโอบรอบร่างกายของเขาตามสัญชาตญาณ พิงตัวไว้บนร่างของอีกฝ่าย
ใครบางคนยกยิ้มจางที่มุมปาก ในแววตาเผยความประหลาดใจออกมา
ครั้นหยุดลงแล้ว นางก็ยังคงไม่กล้าลืมตา จนกระทั่งรู้สึกได้ว่าร่างกายของนางลอยสูง เท้าไม่แตะพื้น มีเพียงก้นที่สัมผัสบนไม้กลมๆ ท่อนหนึ่ง
“ถึงแล้ว ลืมตาดูสิ”
นางยังคงหลับตา ส่ายหน้าน้อยๆ “ไม่มอง ข้าไม่มอง พาข้าลงไปเร็ว” อาจจะเป็นความกลัวจากการตกจากต้นหงกั่วเมื่อครั้งก่อน ตอนนี้นางเห็นต้นไม้สูงๆ ก็ขาอ่อนแล้ว ราวกับว่าเป็นโรคกลัวความสูงก็ไม่ปาน
หูเฟิงหัวเราะเบาๆ เพราะไม่เคยเห็นท่าทางเช่นนี้ของนางมาก่อน
“ที่แท้เจ้าก็มีเวลาที่หวาดกลัวเหมือนกัน ข้ายังคิดว่าเจ้าไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน ที่ไหนก็กล้าบุกไป เป็นสตรีอาจหาญที่กล้าทำได้ทุกอย่าง!”
ไป๋จื่อหลับตากล่าวว่า “สตรีอาจหาญก็เป็นคน เป็นคนย่อมมีเรื่องที่ตนเองกลัว ตอนนี้ข้ากลัวความสูง เจ้ารีบพาข้าลงไปเถอะ”
หูเฟิงจะยอมได้อย่างไร กว่าจะหลอกล่อนางมาที่นี่ได้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เขาปล่อยนางไปไม่ได้
“ขืนเจ้ายังไม่ลืมตา ข้าจะจูบเจ้า”
เด็กสาวพลันหน้าร้อนฉ่า เบิกตาโพลงในทันที ก่อนจะถลึงตาใส่เขาอย่างไม่สบอารมณ์ เหมือนสตรีขี้อายที่กำลังตกอยู่ในห้วงความรักเหล่านั้น
จากนั้นนางก็ต้องตกตะลึงกับความงดงามที่อยู่เบื้องหน้า พวกเขานั่งอยู่บนต้นเฉียงที่สูงที่สุดในป่า ด้านหน้าเป็นแม่น้ำใสสะอาดสายหนึ่ง สองฝั่งแม่น้ำมีแต่ป่าแน่นขนัดไปทั่วทั้งผืน ดวงดาวดารดาษสะท้อนอยู่บนผิวแม่น้ำ ครั้นลมโชยมา แสงดาวบนนั้นก็ระยิบระยับ ราวกับผ้าคาดเอวผืนยาวโรยกากเพชรสีทอง
หูเฟิงชี้ไปด้านบน “ดูข้างบนสิ!”
ท้องฟ้ากว้างไกลไร้ที่สิ้นสุด ก้อนเมฆและดวงดาวผลัดกันโผล่ออกมาอวดโฉมเคียงข้างทางช้างเผือก เคียงข้างจันทร์กระจ่าง ที่นั่นเหมือนกับเป็นโลกอีกใบหนึ่ง โลกที่งดงามจนทำให้คนลืมหายใจ
ได้มองดวงดาวบนท้องฟ้าเช่นนี้ ยิ่งสวยงามและชวนฝันยิ่งกว่าเดินทางระหว่างดวงดาวต่างๆ ขณะเดินทางด้วยจิตเสียอีก
เพราะในอวกาศนั้น ดาวตระการตาที่มองแล้วตาพร่าเลือนเหล่านี้ ก็เป็นเพียงก้อนหินขนาดยักษ์ ไม่มีชีวิตชีวาเท่านั้นเอง
ทว่าเมื่ออยู่บนโลก สิ่งที่เห็นกลับเป็นภาพที่ต้องตาต้องใจฉากหนึ่ง
นี่เป็นเหตุให้มนุษย์ริเริ่มการถ่ายรูปสินะ!
หากได้เห็นทิวทัศน์ที่ไม่น่ามอง พบคนที่ไม่น่าพบในสถานที่เช่นนี้ ก็อาจจะมีความรู้สึกที่แตกต่างออกไป
ในยุคปัจจุบันนั้น นางเสียใจในหลายๆ เรื่อง ทว่าก็ได้รับการเติมเต็มอยู่ที่นี่ นี่เป็นเหตุผลที่นางมีความรู้สึกที่ต่างออกไปกระมัง
“ยังอยากลงไปอีกหรือไม่” เขาโอบเอวบางของนางไว้ไม่ยอมปล่อย แม้กระทั่งโอบเข้าไปหาตัวเองมากขึ้นด้วย ทั้งสองคนอิงแอบอยู่ด้วยกัน มองฟ้าดินที่งดงาม ทิวทัศน์เบื้องหน้า แม้จะไม่ใช่สุรา แต่มองแล้วก็ทำให้เมามายได้เช่นกัน
“หากข้าไม่อะไร ฟังไม่รู้เรื่อง…” บนใบหน้าหล่อเหลาที่มีรอยยิ้มขบขัน บัดนี้ปรากฏแววหยอกเย้าอยู่ส่วนหนึ่ง
เด็กสาวรู้สึกหัวเสีย เพราะนางมักจะใจเย็นและสุขุมต่อหน้าคนอื่น ไม่เคยรู้สึกตกใจกับอะไรง่ายๆ จัดการเรื่องทุกอย่างได้อย่างเยือกเย็น
แต่เมื่ออยู่กับเขาผู้นี้ นางมักจะเสียเปรียบอยู่เสมอ และเขาก็เอาเปรียบนางอยู่เรื่อยเช่นกัน
และที่น่าโมโหที่สุดก็คือ นางไม่รู้สึกโกรธเขาเลยสักนิด…
“เอาละ จริงจังหน่อย” เขาเก็บความรู้สึกตกใจไว้ ตอนนี้เหมือนจะไม่ใช่เวลาตกใจเท่าไรนัก
หูเฟิงยักไหล่ “ข้าจริงจังมากอยู่เสมอ หรือว่าเจ้าไม่เป็นเช่นนั้น”
ไป๋จื่อหมดคำพูด นางมองตาขวางใส่เขา ไม่สนใจวาจาเย้าแหย่ของเขา พูดเข้าประเด็นว่า “วันนี้ข้าพบจอมพลหวังแล้ว เขาอายุมากถึงเพียงนี้ ร่างกายก็ยังไม่ค่อยแข็งแรง แต่ยังเดินทางไกลพันลี้มาถึงที่นี่ เจ้าเดาสิว่าเพราะเหตุใด”
รอยยิ้มบนใบหน้าของชายหนุ่มหายไปสามส่วน ในดวงตาปรากฏความทุกข์ใจเพิ่มขึ้นมา “ย่อมเป็นเพราะข้า หากไม่ใช่เพราะเรื่องของข้า ตอนนี้เขาก็สามารถใช้ชีวิตบั้นปลายอยู่ที่เมืองหลวงได้อย่างสมบูรณ์ มีความสุขโดยมีลูกหลานห้อมล้อม ไยจะต้องมาที่นี่” แม่ทัพใหญ่ในราชสำนักไม่ได้มีเพียงจอมพลหวังคนเดียว แต่เขาก็ยังคงมาที่นี่ เป้าหมายชัดเจนแล้วไม่ใช่หรือ
เด็กสาวพยักหน้า “เจ้าเดาถูกต้อง แต่เจ้าต้องไม่รู้แน่ ว่าข้างกายของจอมพลหวังมีหมอแซ่กงคนหนึ่ง เขาดูแลอาการป่วยของจอมพลหวังในหลายปีมานี้อย่างมีนัยยะสำคัญ คนอื่นเรียกเขาว่าหมอผู้มีฝีมือ แต่ใครจะรู้ว่าเขาเป็นหมอวางยาพิษคนหนึ่ง”
สีหน้าของหูเฟิงเข้มขึ้นหลายส่วน รีบถามว่า “พูดมาให้ชัดเจน แท้จริงแล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่”
ไป๋จื่อเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้เขาฟังอย่างละเอียด หูเฟิงยิ่งฟังก็ยิ่งมีสีหน้าเขียวคล้ำ โมโหจนทุบกำปั้นบนลำต้นไม้ “สารเลวนัก เก่งจริงก็มาหาข้าเลยเถอะ!”
นางกลั้นหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนจะยื่นมือไปจับข้อมือของเขา ดึงมือข้างนั้นลงจากลำต้นไม้ เอ่ยเสียงอ่อน “เจ้าต้องเดาได้แน่ๆ ว่าคนที่ชักใยอยู่เบื้องหลังเขาเป็นใคร ใช่หรือไม่”
หูเฟิงพยักหน้า “นอกจากเขาแล้วยังจะมีใครอีก หลายปีนี้เขาพุ่งเป้ามาที่ข้าเสมอ หมายจะกำจัดข้า ข้าอยู่ไกลถึงทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ ส่วนตัวเขาอยู่ที่เมืองหลวง แต่กลับบอกกล่าวสถานการณ์ของข้าต่อหน้าเสด็จพ่ออยู่ตลอดเวลา กล่าวหาข้าในเรื่องที่ข้าไม่ได้ทำ ข้าไม่เคยคิดจะคิดบัญชีกับเขา ข้าไม่เคยเห็นเขา หรือบัลลังก์นั้นอยู่ในสายตาเลยด้วยซ้ำ”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา
อัพเดทตอนใหม่เมื่อไรค่ะ...
คุณแอดมินผู้ใจดี ช่วยอัพเดทตอนใหม่เยอะๆเลยนะคะ ชอบมาก สนุก พลีสสสสส...
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ...
เอาใจช่วยหูเฟิงทวงคทนอำนาจนะ...
ถ้าพ่อไม่ถูกเมียรังแกจนเกือบตายก็คงไม่ตื่นสินะ...
ดีใจกับเสี่ยวเฟิง...