คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 557
ตอนที่ 557 สกุลเคอบนถนนไป๋หม่า
หูจิ่วเม่ยทำตัวไม่ถูก ร่างกายเป็นอัมพาตอยู่บนพื้น ไม่ส่งเสียงอะไรแม้สักแอะ
ไป๋จื่อถามอีกว่า “เช่นนั้นเจ้าจำได้หรือไม่ ว่าบ้านของเจ้าอยู่ที่ใด”
“ข้าเคยได้ยินพี่ชายบอกว่า บ้านของพวกข้าอยู่บนถนนไป๋หม่า ถนนทั้งเส้นนั้นก็คือบ้านของพวกข้า” เสียนเอ๋อร์ตอบ
“ท่านเคยได้ยินชื่อถนนไป๋หม่าหรือไม่” ไป๋จื่อถามเจ้าหน้าที่
ทว่าเจ้าหน้าที่ส่ายหน้า “ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย น่าจะไม่ได้อยู่ที่เมืองชิงหยวน”
ไป๋จื่อจึงถามเสียนเอ๋อร์อีก “ถนนไป๋หม่าอยู่ที่เมืองหลวงหรือ”
“เมืองหลวงคืออะไร” เสียนเอ๋อร์ถามกลับทันที
เบาะแสขาดลง ณ ตรงนี้ ถึงอย่างไรเสียเสียนเอ๋อร์ก็ยังเป็นเด็ก และเป็นเด็กจากตระกูลใหญ่โตเสียด้วย เกรงว่านางคงจะไม่เคยออกจากบ้านเลยด้วยซ้ำ พูดถึงถนนไป๋หม่าออกมาได้ก็นับว่าไม่เลวแล้ว
ไป๋จื่อหันไปหาเจ้าหน้าที่ “ท่านลองสอบปากคำหูจิ่วเม่ยผู้นั้นดีหรือไม่ นางอาจจะรู้ก็ได้”
หูจิ่วเม่ยไม่รอให้เจ้าหน้าที่เอ่ยปากถาม รีบส่ายหน้าทันที “ข้าไม่รู้ ข้าไม่รู้จริงๆ ว่านางมาจากที่ใด ข้าเก็บนางได้ที่นอกเมือง ตอนนั้นนางเหลือลมหายใจสุดท้ายแล้ว หากข้าไม่เก็บนางมา ตอนนี้นางก็คงจะตายไปแล้ว”
เจ้าหน้าที่แค่นหัวเราะอย่างเย็นชา “ในเมื่อเจ้าทำเรื่องดี ไยไม่ส่งนางมายังที่ว่าการ แต่เก็บนางไว้ที่บ้านเจ้าเอง เจ้าทุบตีนางตามอำเภอใจ ใช้ประโยชน์นางหลอกคนอื่นไปทั่ว เจ้ารู้หรือไม่ว่านั่นเป็นความผิดอย่างไรบ้าง”
หูจิ่วเม่ยหมดหนทางโดยสิ้นเชิง เรื่องจริงปรากฏอยู่ตรงหน้าเช่นนี้แล้ว นางจะยังพูดอะไรได้
“พาตัวไป!” เจ้าหน้าที่โบกมือ
หูจิ่วเม่ยถูกพาตัวไปแล้ว แล้วจะทำอย่างไรกับเด็กหญิงดี เจ้าหน้าที่รู้สึกคิดอะไรไม่ออก
ไป๋จื่อยิ้มกล่าวว่า “ให้นางอยู่กับข้าก่อนก็ได้เจ้าค่ะ ที่บ้านของพวกข้ามีเด็กที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับนางพอดี อาหารการกินและเสื้อผ้าย่อมไม่ใช่ปัญหา แล้วข้าจะเขียนจดหมายหาคุณชายเมิ่ง ให้เขาช่วยตรวจสอบดูสักหน่อย หากนางเป็นคนจากเมืองหลวงจริงๆ เขาสืบขึ้นมาแล้วน่าจะไม่ใช่เรื่องยาก”
เจ้าหน้าที่ย่อมขอให้เป็นเช่นนั้น เด็กเล็กเช่นนี้ พาไปที่ว่าการแล้วมีแต่จะลำบาก พวกเขามีแต่บุรุษตัวสูงใหญ่ แต่ละคนดูแลนางไม่ได้แน่
หลังจากเจ้าหน้าที่ไปแล้ว ไป๋จื่อก็กล่าวกับจ้าวซู่เอ๋อว่า “ท่านดูแลนางก่อนนะเจ้าคะ ข้าจะไปดูว่าพวกเราที่นี่มีอาหารหรือไม่ นำมาให้นางกินก่อน แล้วอีกเดี๋ยวข้าจะไปหาพี่ใหญ่เฉิน”
เสียนเอ๋อร์กำชายเสื้อของไป๋จื่อไว้แน่น อาลัยอาวรณ์เมื่อเห็นนางจะจากไป
ไป๋จื่อจึงลูบหลังมือของเด็กหญิงเบาๆ กล่าวอย่างอ่อนโยนว่า “เสียนเอ๋อร์ เจ้าผิงไฟอยู่ที่นี่ไปก่อน ข้าจะไปซื้อของอร่อยมาให้เจ้า อีกเดี๋ยวก็กลับมาแล้ว”
เมื่อได้ยินว่าจะมีของอร่อย เสียนเอ๋อร์ที่หิวจนไส้กิ่วมาตั้งนานก็ยอมปล่อยมือ “เช่นนั้นรีบกลับมานะ ข้ากลัว”
จ้าวซู่เอ๋อยิ้ม “เสียนเอ๋อร์ไม่ต้องกลัว ข้าจะไปนำตุ๊กตาสะอาดๆ สักตัวมาให้เจ้าเล่น”
มีทั้งอาหาร มีทั้งของเล่น คราวนี้เสียนเอ๋อร์ถึงจะวางใจลงได้
ไป๋จื่อตรงไปยังร้านสือเค่อ เฉินไท่เหรินอยู่ที่นั่นพอดี นางเล่าเรื่องทุกอย่างให้เขาฟังเสียรอบหนึ่ง ก่อนที่เฉินไท่เหรินจะยิ้มกล่าวว่า “เจ้าเขียนจดหมายเองเถอะ ต้องเป็นจดหมายของเจ้า เขาถึงจะเปิดอ่านในทันที หากเป็นจดหมายที่ข้าเขียน ก็ไม่รู้ว่าเขาจะทิ้งมันไว้ ไม่เปิดอ่านไปอีกนานเท่าไร”
ไป๋จื่อจนใจ แต่ก็ทำได้เพียงเขียนจดหมายด้วยตนเอง และให้คนของเฉินไท่เหรินนำไปส่งในวันเดียวกันนี้
ขณะนี้อากาศหนาวเย็นมาก ไป๋จื่อกลัวว่าเสียนเอ๋อร์จะไม่สบาย จึงมอบชุดคลุมอีกตัวของตนเองให้นาง และเพราะอากาศเย็นจนทนไม่ไหวแล้ว สุดท้ายไป๋จื่อจึงให้จ้าวซู่เอ๋อปิดร้าน พาเสียนเอ๋อร์กลับบ้านไป
หรูเอ๋อร์เล่นคนเดียวอยู่ในบ้านเสมอมา เมื่อเห็นเพื่อนรุ่นเดียวกันเช่นนี้ นางจึงรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก นำขนมที่ตนเองซ่อนไว้ออกมาแบ่งกับอีกฝ่ายทันที
เสียนเอ๋อร์จากบ้านมาแล้วเดือนกว่า วันนี้นับว่านางได้มีความสุขอย่างแท้จริงเป็นครั้งแรก มีทั้งเสื้อผ้าอบอุ่นให้สวมใส่ มีทั้งอาหารแสนอร่อย มีทั้งเพื่อนเล่น และมีทุกคนที่ห่วงใยนาง
นางอยากกลับบ้านทุกเมื่อเชื่อวัน มีเพียงวันนี้เท่านั้นที่ไม่อยากกลับ เพราะนางรู้สึกเหมือนตนเองได้กลับบ้านแล้ว แม้กระทั่งรู้สึกว่าที่นี่สมบูรณ์แบบและอบอุ่นยิ่งกว่าบ้านของนางเสียอีก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา
อัพเดทตอนใหม่เมื่อไรค่ะ...
คุณแอดมินผู้ใจดี ช่วยอัพเดทตอนใหม่เยอะๆเลยนะคะ ชอบมาก สนุก พลีสสสสส...
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ...
เอาใจช่วยหูเฟิงทวงคทนอำนาจนะ...
ถ้าพ่อไม่ถูกเมียรังแกจนเกือบตายก็คงไม่ตื่นสินะ...
ดีใจกับเสี่ยวเฟิง...