คู่มือเศรษฐีของหมอหญิงบ้านนา นิยาย บท 73

ตอนที่ 73 แสงแรกอรุณ

“เวลาไม่ใช่ปัญหา สามปีแล้ว ข้าไม่ถือที่จะต้องรออีกสามปี” หูเฟิงกล่าว ขอเพียงฟื้นความทรงจำได้ ทำให้เขาเจออดีตของตนเอง ถึงจะมากกว่าสามปี เขาก็ยอมรอเช่นกัน

ไป๋จื่อโบกมือ “ไม่จำเป็นต้องถึงสามปีหรอก ตอนนี้ข้าบาดเจ็บไปทั้งตัว แรงกายยังไม่ฟื้นเต็มที่ ข้าคงฝืนทนฝังเข็มให้ไม่ได้ รออีกสักสองสามวันแผลบนร่างกายของข้าหายดีแล้ว แรงกายกลับมาแล้ว ก็เริ่มรักษาได้เลย สุดท้ายแล้วต้องดูว่าใช้เวลาฟื้นฟูเท่าไร ต้องดูว่าประสิทธิภาพการรักษาเป็นอย่างไร ตอนนี้ยังพูดยาก แต่ไม่ต้องใช้เวลานานถึงสามปีแน่นอน”

หูเฟิงพยักหน้า “ตกลง มีอะไรที่ข้าต้องทำ เจ้าบอกข้าได้เลย”

“แน่นอนว่ามีสิ่งที่เจ้าต้องทำ ข้าอยากหายาละลายเลือดอุดตัน เกรงว่าต้องไปที่ภูเขาลั่วอิง สถานที่เช่นนั้นหากไม่มีเจ้าอยู่ด้วย ไหนเลยข้าจะกล้าไป” ไป๋จื่อยิ้มพลางกล่าว

“ไม่มีปัญหา จะไปเมื่อไร บอกข้าสักคำก็พอ” เขาสีหน้าราบเรียบ ทว่าในดวงตากลับเปล่งประกาย ราวกับว่าบนเส้นทางข้างหน้าที่มืดมิดไม่เห็นปลายทาง จู่ๆ ก็ปรากฏแสงแรกอรุณขึ้น

นางเงยหน้ามองเขา สีหน้าจริงจังนัก “หูเฟิง เมื่อวานขอบคุณเจ้ามาก” ไม่ว่าเขาจะช่วยนางด้วยเหตุผลใด นางล้วนขอบคุณเขา ตอนที่นางลำบากที่สุด มีเพียงเขาที่ออกมากำบังอยู่เบื้องหน้านาง ราวกับภูเขาลูกใหญ่ลูกหนึ่งก็ไม่ปาน

หูเฟิงกวาดสายตามองนางอย่างเรียบเฉยครั้งหนึ่ง ก่อนจะมองเลยนางไป น้ำเสียงเย็นชาดังขึ้นเหนือศีรษะของนาง “ไม่ต้องขอบคุณข้า ข้าเพียงตอบแทนเจ้าล่วงหน้าก็เท่านั้น จำคำสัญญาของเจ้าไว้ก็พอ” เงาร่างของเขาหายไปจากห้องครัว ไม่รู้ว่าไปที่ใด

หลังจากหลิวซื่อไปที่หมู่บ้านไป๋หยางแล้ว ไม่นานนางก็พบครอบครัวที่ยอมจ่ายสิบตำลึงเงินเพื่อแต่งไป๋จื่อ

ชายผู้นั้นเป็นพ่อหม้าย มีนามว่าหยางซื่อเกิน อายุสี่สิบต้นๆ แม้จะไม่นับว่าแก่ ทว่าสำหรับไป๋จื่อแล้ว กลับเป็นอายุที่พอจะเป็นบิดาของนางได้เลยทีเดียว

อีกทั้งคนผู้นี้แต่งภรรยามาแล้วสามครั้ง พวกนางให้กำเนิดลูกสาวสามคน ภรรยาแต่ละคนล้วนถูกเขาตีตายในช่วงอยู่เดือนหลังจากคลอดลูกสาว

เขาขายลูกสาวไปแล้วสองคน และตีตายไปคนหนึ่ง

พูดได้ว่าหยางซื่อเกินเป็นตัวอย่างของบุรุษป่าเถื่อน

ยังมีตัวเลือกอื่นที่กว่านี้แท้ๆ ทว่าหลิวซื่อกลับเลือกหยางซื่อเกิน จิตใจของนางช่างชั่วช้านัก

หยางซื่อเกินผู้นี้ขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยม ในใจของเขาอยากได้ลูกชายมาโดยตลอด ผู้ใดแต่งให้เขาแล้วให้กำเนิดลูกชายไม่ได้ เช่นนั้นก็นับว่าเป็นโชคร้ายอย่างใหญ่หลวง ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย

หลิวซื่อนำเงินสินสอดสิบตำลึงเงินกลับบ้านด้วยความเบิกบานใจ ครั้นเข้าบ้านแล้วก็รีบล็อกกลอนจากด้านใน ด้วยกลัวว่าจู่ๆ นางเด็กน่าตายไป๋จื่อจะกลับมาได้ยินบทสนทนาของพวกนาง

หญิงชรามองเงินสิบตำลึงที่แวววับ นางพลันดีใจจนยิ้มไม่หุบ นับแล้วนับอีกอยู่หลายรอบ มือซ้ายลูบไปมา ขาดก็แต่เพียงแลบลิ้นออกมาเลียสักครั้ง

“ท่านแม่ นี่เป็นเพียงเงินสินสอดเจ้าค่ะ ข้าตกลงกับเขาแล้ว เมื่อส่งคนไปแล้ว เขาจะให้อีกสิบตำลึงเงิน และหากประหยัดค่างานเลี้ยง ค่าเกี้ยว และค่าสามหนังสือหกพิธีการ[1] เขาจะให้พวกเราอีกสองตำลึงเงิน”

ครั้นแม่สามีได้ยินเช่นนี้ จึงกล่าวในทันที “เช่นนั้นก็ประหยัดเถิด เด็กหน้าตายผู้นี้ มีคนต้องการนางก็ไม่เลวแล้ว ยังต้องการสามหนังสือหกพิธีการ และงานเลี้ยงหรือเกี้ยวอะไรนั่นอีก สู้ประหยัดสักสองตำลึงเงินน่าจะดีกว่า”

หลิวซื่อรีบพยักหน้า ยิ้มจนหางตาปรากฏร่องละเอียดเส้นหนึ่ง “ข้าก็คิดเช่นนั้นเจ้าค่ะ”

หลังจากหญิงชราดีใจอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆ นางก็ถามหลิวซื่ออีก “ได้ตกลงกันหรือยัง ว่าจะส่งนางไปเมื่อใด”