คู่รักสายฟ้าแลบ: เจ้าสาว ของ คุณ พอจะเป็น ฉันได้ไหม นิยาย บท 254

หลังจากที่ เซิน โมเฟย พูดจบเขาก็รู้สึกอยากร้องไห้ทันที

"โอเค อย่าลืมรายงานฉัน หลังจากที่นายกลับมา"

เขายังต้องเขียนรายงานอีกเหรอ? ตอนนี้เขาถึงอยากตายและร้องไห้ในเวลาเดียวกัน

ทำไมพี่เขาถึงกดขี่ใช้งานเขาขนาดนี้นะ? ทำไม? พี่ชายคนดูแลน้องชายให้ดีกว่านี้ไม่ใช่เหรอ?

เซิน โมเฟย กำลังคร่ำครวญกับตัวเองปลายสายก็พูดอย่างอ่อนโยนว่า

“ฉันจะดูแลปู่ให้เอง”

“เอาล่ะ งั้นก็ได้” เซิน โมเฟย ถอนหายใจ ปู่ของเขาฟังแค่ลูกพี่ลูกน้องคนนี้เท่านั้น เขาสามารถไว้วางใจให้เขาจัดการทุกอย่างให้เขาได้

นี่เป็นสาเหตุที่เขาชื่นชมและเคารพลูกพี่ลูกน้องของเขาคนนี้มาโดยตลอด

เมื่อ ลู ชินจิน รู้ว่า ทัง โรลชูว บาดเจ็บเขาก็ทิ้งงานทั้งหมดและรีบกลับบ้านทันที

เขาผลักเปิดประตูห้องนอนและเห็นเธอนอนอยู่บนเตียง

เขาเดินไปที่ด้านหนึ่งของเตียงก้มหัวลง และมองที่ใบหน้าที่สงบของเธอ แสงจาง ๆ สะท้อนในดวงตาสีเข้มของเขา

เขามองต่ำลงมาเล็กน้อย คอเสื้อชุดนอนของเธออยู่ต่ำไปหน่อย เขาเลยเห็นรอยแดงบนหน้าอกของเธอ

หัวใจของเขาเต้นระรัวอย่างรุนแรง และคิ้วที่คมของเขาขมวดแน่น ดวงตาของเขามีแต่ความสงสาร เขายื่นมือออกไปอยากสัมผัสเธอ แต่เมื่อเขากำลังจะสัมผัสผิวของเธอนิ้วของเขาก็งอช้า ๆ

เขากลัวว่าจะทำให้เธอเจ็บ

ทัง โรลชูว รู้สึกได้ว่ามีใครบางคนมองมาที่เธอ

แต่เธออยู่ในบ้านของเธอเอง ถ้าจะมีใครมามองเธอได้ล่ะ

หลังจากคิดสักพักในที่สุดเธอก็ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ ภาพที่คุ้นเคยอยู่ตรงหน้าเธอ

“ชินจิน” เธอพูดขึ้นมาโดยไม่คิดว่าจะเป็นใครอื่นไปได้

เมื่อได้ยินเสียงของเธอ ลู ชินจิน ละสายตาจากหน้าอก ไปมองใบหน้าของเธอ เขายิ้มอย่างอ่อนโยน "ใช่ ผมเอง"